beyler içimi dökücem leş gibi olacak ortalık

uyarıyorum baştan. konu evlilik. Önce ankete 10 oy kullanın, hikayeye başlicam;
http://soruyorum.com.tr/sc/Q04v

rezerveye gerek yok. çok darlandım amk. 10 oy yeter

10 oy olsun başlıyorum.

ibretlik evlilik hikayesi anlatıyorum amk. nerede millet

evet başlıyoruz. önce belirteyim, abiniz sayılırım sizin. 33 yaşındayım. 5,5 senedir evliyim.
bundan 8 sene önce düşündüklerimle şimdi düşündüklerim arasında dağlar kadar fark var. anlatacaklarım bir uyarı niteliğindedir.

evlilik klagib önümüze konan, ailelerin dayattığı, süpermiş gibi bahsedilen şeylerden bir tanesi. ne olduğunu zaten biliyorsunuz, çok da edebiyat parçalamayacağım bu konuda. zaten bütün gün ebem gibiliyor.

neyse, doğru kişiyi bulduğum anda hayatımı onunkiyle birleştirmek, iki kişiyken tek kişi olmak gibi saçma sapan düşüncelere kanıp girdik dünya evine tak varmış gibi.

3 seneye yakın beraber yaşayıp, zütünün deliğini bildiğin insanı "haa tamam lan bu karı benim aradığım karı, ölüme giderim uğruna" diyerek her şeyi adamaya hazır hale gelmiş bir adam oldum. gayet normaldir. yani bir insan ne kadar değişebilir ki? sonuçta bahsettiğimiz süre az bir süre değil ve 7/24 beraber olduğun insan. yanılma payını sıfır olarak görüyorsun.
beynimi gibeyim zaten, hep şu süper realist yaklaşımım, analizlerim hep beni haklı çıkarır mantığına güvenerek hareket ettim.

ben doğma büyüme istanbulluyum, elim ayağım ailem istanbul'da, çok sevdiğim yeğenler ıvır zıvır. çok dramatikleştirmiyorum. evlenmeden hemen önce ankaraya yerleştik
yani bir aileden kopup kendi başıma yepyeni bir aile sahibi oldum.
aslında süper geliyor kulağa, sevdiğin, arzuladığın kadınla başbaşa upuzun bir ömür geçirmenin hayalini kurmuşsun.

her şeyin planını önceden yapma, planlı programlı yaşama hastalığım olduğu için tee evlenmeden önce ailelerimizden izole yaşayacağımıza dair karşılıklı söz verdik.
sonuçta bizimkilerden yana bir sıkıntı yok ancak onun ailesi tam bir eziyet, nasıl insanlar olduklarını az çok önceden bilmeme rağmen bu riski göze aldım.
keş kayınbirader, kaaveci baba, anası bir garip. ulan böyle bir aileden nasıl böyle bi kız çıkar zaten anlamakta en çok zorlandığım kısım da o.

şu samanyolu haberde çıkan taşradaki aileler var ya, hah amk aynen onlar.

aşağılamak için de söylemiyorum amk, "ben çok elitim, çok acayibim" havası değil, sokarım havasına suyuna. sonuçta burada insanlıktan nasibini almamış bir aileden bahsediyoruz.

neyse dağıtmayalım, her ne kadar ailelerden izole yaşayacağız dediysek de hatunun iş sebebiyle ankara'da olması gerekliliği var. yani anasını gibtiğiminin hayatı yerleşmeden önce o gibik evi tuttuğumuz gün değişti. onun ailesiyle bizim ev arası 300 metre.

hayatım boyunca edepli, doğru düzgün birisi olmaya çalıştıkça gibik gibik insanları çektim kendime. ne çekmesi amk, direkt ortalarına atladım.
çok acayiptir benim karının bunca zaman ufak tefek problemler yaşadığını sanırdım ailesiyle, araya soğukluk girdiğini falan düşünürdüm. halbuki alakası yokmuş, bu karıyı gibtiretmişler evden kendini bu gibik aile ortamından kurtarmak için.

insanda hem aşk hem de acıma duygusu oldu mu işler çok taka sarıyor.

çünkü aşk dediğin bambaşka bir duygu amk, acıma duygusunun ne işi var bunun yanında. acımak ne olm, bir insan bir insana acıdığı zaman esiri olur. zütünü kurtaramaz. yaptığı hataları görmezden gelir ve bunu farkettiğinde yannan zütüne çoktan girmiş olur.

durun la az bi sigara sarıyorum. adamı sıkboğaz etmeyin

tamam amk tamam, evlilik öncesini tekrar tekrar anlatmak bana da sıkıntı verdi. sinirden elim ayağım titredi.

sonuçta ben bu karıyı deli gibi sevdiğimi düşünürken, aslında sokakta kalmış yavru köpek muamelesi yapmışım evlilik öncesinde.
ama sözler ağızdan çıkmış bir kere.

evlendik yerleştik ankara'ya, kardeş keş dedik, zaten bana kafadan takık dıbına koduğumun evladı.
enişte enişte diye diye haraca bağladı pekekent.
evden çalışıyoruz, ortalamanın üstünde para kazanıyoruz, halimiz vaktimiz yerinde çok şükür. adımız çıktı bir kere oturduğun yerden para kazanan adam diye. soyup soğana çeviriyor huurnun dölü. asker kaçağı pekekent, yemin ediyorum pardon'daki gibi ihbar edicem bir gün bini.

bu pekekent ne edep bilir, ne haya bilir. bizim eve karı atmaya çalışır, ağzına geleni söyler, tehdit eder, bıçak çeker. dıbına koduğumun oğlu bir de zebellah gibi, bir şey de yapamıyorum.
para lazım diye gece 2 de gelir kapıyı tekmeler. huzurlu hayat aradıkça ağzımızı gibti zütveren.

biz bu karıyla evlenirken artık eski problemlerinden kurtarıcam diye söz verdim, aklımı gibeyim, söz verecek başka konu bulamadık sanki. süpermen misin dıbına koduğumun oğlu.
karı da zaten dünden razı, cukka da sağlam, hesapta hayallerdeki hayatı yaşicaz. para var, karı var daha ne olsun amk diye düşünüp hareket ediyoruz gençliğin de verdiği hevesle.

evliliktir, alışma dönemidir, ailelerdir ıvırdır zıvırdır. bir altı ay katlanalım, herkes birbirine alışır, huyunu suyunu öğrenir dedikçe içgüveysi konumuna düştüm. para benim para, karı benim karı, yannanı yiyen benim züt.
depresyona girmiş karı gibi yorganın altında ağlattılar lan benim gibi adamı.

beyler kızıyosunuz da dıbına koduğumun sitesi yollarken hata verdi

iki defa entry gitti, silip baştan yazdım. kusura bakmayın.

entel dantel çevresi olan karı-kocayız, her hafta düğünden düğüne sürüklenen, sürekli yarım altın takan bir çifte dönüştürdüler.
evlilik 2. senesinde başladılar "çocuk yok mu" demeye, siz yapın biz bakarız, torun da mı sevmeyeceğiz, biz büyütürüz siz işinize bakın diyip duran kayınvalide var amk.

kurda kuzu emanet edilir mi koduğumun cahili, ne yetiştirdiğin belli zaten.
gibtiğimin ailesini anlatmaktan gına geldi, asıl mevzuya giriş yapıyorum artık;

dünyanın en anlayışlı, en mantıklı, en sevecen insanı olduğum karı, günden güne değişmeye başladı.

zaten iş dolayısıyla çok sosyalleşme imkanım yok, tanıdıklarımın sayısı bir elin parmaklarını geçmez, kaldı ki bir de ankara gibi bir yerde kimseyi tanımadan ayazda kalmış bekçi tarağı gibi takılıyorum.
benim karı işe gider, dönüşte anasına babasına uğrar yanıma gelir, yemek yapar zütünü kırar otururdu. var bi sıkıntısı da sorup üstüme sıçratmak istemiyorum.
bi gün sordum amk dedim ne sıkıntın var senin, işte çoluk çocuk konusunda sıkıştırıyorlar deyip sıyrıldı.
dedim boşver, konuşur konuşur dururlar, kafalarını işlemelerine izin verme, sonra bana da sirayet ediyor, geriliyorum dedim.

tamamdır iyidir falan deyip konuyu kapattı. cinsel hayatımız da iyiydi, ama nolduysa o günden sonra oldu, yanaşıyorum yanaşıyorum ıh diyo, elleşiyorum elleşiyorum hıh diyor. hadi dedik olur, karıdır, ne yapacağı belli olmaz. çekelim sineye. anlayışlı olalım.

üç gün geçti beş gün geçti, yok ağzın koktu, yok taşağın koktu falan diye böyle saçma sapan gerzekçe şeylerle beni reddetmeye başladı.
ulan hani kendimi bilmesem inanıcam amk karısına. leş gibi ter kokan kendisi, orman gibi amcıkla dolaşan kendisi, kış oldu mu bacağındaki kılları almaya üşenen kendisi. ben iğrenmiyorum da sen iğreniyorsun dıbına koduğumun bitlisi.