beyler içimdekileri dökebileceğim bir yer

bir şey önerin bana. gerek ailemle gerek yaşadığım ilişkilerle sustuklarım içimde büyüdü şimdi benimle kavga ediyorlar. yazmak en iyisymiş gibi geliyo. ama boşa değil. birilerinin beni dinlemesi gibi.. kimseye de anlatamıyorum yüz yüze. içimde yaşamak istedim hep ama artık yaşayamıyorum. bana bir yol gösterin çözüm bulun panpalar.

ben size yüzyüze anlatamam diyorum pgibolog diyosunuz amca diyosunuz

ufaktan giriyim madem.

çok eskilerden bi kız sevdim beyler. sanırım her şey onunla başladı. hani ne biliyim zorlanıyorum duygularımı kelimelere dökmekten. aşıklıktan öteydi. tapıyodum resmen. imkansızlığın en uç noktasındaydı benim için gözümde çok büyütmüştüm ki bundan her şey. sonra bir gün benim oldu. ve inişli çıkışlı stres dolu anlamsız kavgalarla boğuşan bir ilişki yaşadık. her şeyiyle sevmiştim. sadece bana ait olsun istedim ve tek o olsun hayatımda gerisi için hiçbir şey istemedim. bi yolunu bulur hayatıma devam ederdim diye düşündüm. ilk aşık olduğum biriyle ilk defa hayaller kurdugum insandı. öyle aşıktım ki dokunmaya kıyamamıştım. bırak öpmeyi sarılmayı. bir din gibiydi sevgim ve ona dokunmak sanki yerine getirilecek en büyük ibadetti.

onunla yaşadığım sorunlar babamla annemle olan ilişkilerimi çıkmazlara sürükledi. babamla ger gece kavga ederdik. benim en değer verdiğim eşyaları kırıp atardı. camlar inerdi evde her gece. beni öldürmeye bile teşebbüs etmişti babam. çatal sapladı boşluğuma ama fazla girmedi. artık her şey yolunda çıkmıştı. kimse o kızdan olduğunu bilmiyordu bunların. sorunun kendimde olduğunu biliyodu ailem. arkadaşlarımlayken gayet mutluydum. saçma saçma hareketler tavırlar eğlenebilmek adına her şeyi yapardım. yüzüm ve çevremdekilerimin yüzü gülsün diye. ama ben içten içe hep çöktüm hep bittim hep yenildim. sadece yumruklarımı duvarlara vurarak konuşmaya çalıştım içimdekilerle.

@16 ne zaman suratım asık olsa insanlar hep yadırgadı sövdü inanmadı. çünkü hep mutlu gibi gözüktüm hep öyle olmaya çalıştım ve öylede oldum ama öyle değildim aslında. yalnız kaldığımda yine kendimle sorunlarımla içimdekilerle başbaşaydım.

içimdekileri ve duygularımı müzikle dindirmeye çalıştım hep. klavye/piyano çalmaya başladım. hayallerimi oluşturmaya başladım. müzik müzik müzik. ben hayatım boyunca hep müzik yapmak bişeyler çalmak konserler olmak istedim ama hep yarım kaldı. farklı bi insan olup dikkat çekmeye çalıştım. çok farklı dallarda farklı işler yaptım. dikkat çektim ama bu hiçbi zaman beni yine ben olduğumla değiştirmedi.

o kız.. her gün yiyip bitirdi beni. hayatımdan vermediğim ödünü verdim onun için. annemi babamı yani en büyük değerlerimi onun için onların önüne koymayı göze aldım. ama o bir gün geldi ve gitti. sebepsizce. her şeyimin ilkini hemen hemen onda yaşadım. çünkü ben başka aşıktım ona. daha sonra başka şeyler oldu başka bi şehirde yaşamaya başladım. uzaklaştım. ordan ne kadar uzaksam bana o kadar iyi geleceği hissine kapıldım. üniversite okuyodum o sıralarda. tek başımaydım. ne başka bir tene dokunabilme cesareti vardı içimde ne de başka birini onun yerine koyabilme güveni. yapamadım. birileriyle olmaya çalıştım çivi çiviyi söker misali ama gram bir şey duyamadan yapamadım ayrıldım.