popi deyiz

hadi yüklenin biraz daha

hadi hadi hadi

daha fazla up

bu trende çikacak

up up up

up up up

rojda pekkan

up up up

up up up

up up up

up up up

up up up

Geldim panpalarım...

Elimdeki beslenme çantasını atıp koşarak eve girdim ve kapının kilit süngüsünü sonuna kadar çekip kilitledim. Annemin ölmemesi için dua ediyodum, ellerimi açmış ağlaya ağlaya, bağıra bağıra dua ediyodum. Dışardan komşular bağırıyodu dışarı çıkmam için, ama hiç birine cevap vermeden sadece ağladım, gözlerimdeki yaşlar kuruyana kadar, göz altlarım morarana kadar. Annemin sigara paketi çarptı gözüme, nefretle bakıyodum ona, annemi onun hasta ettiğine inanıyodum o zamanlar. Gidip paketi masanın üstünden aldım, bakın hiç unutmam gidip sobanın içine atıp yakıcaktım ama eğer annem olurda geri dönerse sigara paketini bulamaz yenisini almak zorunda kalır diye atmamıştım. Paketi geri aldığım yere koyup, çaresiz bi şekilde beklemeye başladım, komşuların verdiği odun ve kömürlerle annem sobayı yakmış hastaneye kaldırılmadan önce, ışığı kapatıp paketide alarak sobanın yanına geçtim.Evi sadece sobanın alevi aydınlatıyodu, paketin içine baktığımda sadece üç dal sigarası vardı annemin, bi dal aldım ve düşünmeye başladım.Bu kadar küçük bi şey nasıl olurda anneme bu kadar acı çektirir diye düşünüp durdum.Çakmak aramaya başladım, evin her yerinde çakmak arıyodum, zaten 2 odamız vardı annem nereye koydu bu çakmağı diye düşünüp ararken çakmağıda bulamadım. içiçektim o sigarayı, ne yapıp edip içicektim. Sobanın üstü çok yandığından dolayı kızarmış, alev atıyodu.ilk önce sigarayı elime alıp sobanın üstünde yakmaya çalıştım, ama yanmamıştı, annemin sigarayı ağzındayken yaktığı geldi aklıma. Sigarayı ağzıma alıp sobaya yaklaştım, korkuyodum, sobanın kızarmış yerine sigarayı getirdiğimde sigara yandı, öksürüklere boğulup koşarak ışığı açtım, o kadar kötüydü ki annem bunu neden içsin diyerek koltuğa oturdum.

foto mr robot mu aq

Sigara hayla elimdeydi, dayanamadım bi fırt daha aldım.Bu sefer hiç birşey olmamıştı, bi fırt daha aldım, bi fırt daha derken sigara bitti.ilk sigaramı böyle içtim, şu koca hayatta ilk sigaram keyif değil, dert sigarası oldu. Kalan 2 dalıda alıp hastaneye annemin yanına gittim, 2 sokak ilerdeydi. Hastaneye gittiğimde daha çok küçük olduğumdan oranın güvenliği yanıma gelip “Bu saatte kimi arıyosun delikanlı”dedi. Annemin akciğer kanseri olduğunu iki üç saat önce buraya getirildiğini söyledim. Görevlinin suratı düşmüştü, elimden tutup ameliyathaneye zütürdü beni, annemin kapısında hiç kimse yoktu, kimse beklemiyodu annemi. Görevli gitmeden önce “çakmağın varmı ağabey” diye sordum, neden çakmak istediğimi sormadan çakmağı verip görev yerine gitti.7 Yaşında bi çocuğun annesini ameliyathanenin kapısında yalnız başına beklerken çakmak istemesi normal bi şeymiş gibi geldi sanırım.O zamanlar sigaranın yasak olduğunu, cezasının olup olmadığınıda bilmediğim için kalan iki daldan birini daha çıkartıp ameliyathanenin önünde yaktım.O kadar saftımki, sigaranın küllerini kapının önüne atıyodum. Hiç bi Allah’ın kuluda gelip burda sigara içmek yasak demiyodu, o saatlerde hastanede kimse olmadığı içinde olabilir. Sabaha kadar bekledim annemi, bi zaman sonra uyuyakalmışım. Sabah hastaneye gelen hemşireler uyandırdı beni, kimi beklediğimi sorduklarında ameliyathaneye işaret edip annemi bekliyorum dedim.Ama annem gece yarısı çoktan çıkmıştı ameliyattan, yoğun bakıma kaldırmışlar annemi. Karnımın aç olup olmadığını sorduklarında, deliler gibi aç olmama rağmen karnım tok demiştim.O kadar çaresizdim ki annemi görememek çok koyuyordu bana, ölücek korkusu hayla devam ediyordu. Hemşireler elimden tutup yoğun bakıma zütürdüler beni, annemi sadece camdan görebiliceğimi söylediler.Tam annem azda olsa düzelmiştir belki umuduyla giderken annemi yoğun bakımda o şekilde gördükten sonra tamamen yıkıldım.

Arkadaşlar okuyan varsa kendini belli etsin, duvara konuşmuş gibi olmasın emek veriyorum...

hızlı gardaş. cansın

Tutaaar rez alayım

Her tarafında borular, kan serumları, suratında maske, o kadar çok korkmuştum ki dizlerimi yere çöküp ağlamaya başladım, sessizce başlayan ağlamam haykırarak ağlamaya kadar gitti. Sinirden ve üzüntüden ne yaptığımı bilmiyordum, bi zaman sonra bayılmışım. Uyandığımda bi odada kolumda serum varken gördüm, yanımda hemşireler vardı, çok fazla aç olduğum için dayanamayıp bayılmışım. Serum yedikten sonra birde yemek yedirdiler, saolsunlar şu dünyada gerçekten hayla iyi insanlar olduğunu orda öğrendim.Bi zaman sonra doktor geldi yanıma, annemin iyi olması için bi zaman daha hastanede kalması gerektiğini söyledi. Bende tamam diyerek hastaneden çıktım, evin anahtarı yoktu, cebimde 1 kuruş para yok, akrabalarımız desem hiç birisini tanımazdım o zamanlar, sokaklarda bomboş yürümeye başladım, yürüye yürüye sanayiye varmışım. Tabi o zamanlar sanayi olduğunuda bilmiyorum, tam bi dükkanın önünden geçerken üstümün başımın yırtık ve pis olmalarından olmalı beni bi dükkanın çırağı sanıp bi yer tarif ettiler, hadi şuraya haber ver 2 dakika uğrasınlar buraya diye. Lokanta gibi bi yere gittim, böyle böyle ilerdeki dükkana addıbınız gelicekmiş diyip koşaraktan tekrar o dükkana gittim.

Barbaros : B Usta: U

U: Hangi dükkanın çırağısın sen delikanlı?

B: Ben çalışmıyorum ağabey.

U: Nasıl çalışmıyosun, e olum bu yaşta sanayide işin ne ?

B: Annem hastaneye kaldırılınca evin anahtarını almamışım dışarda kaldım.

U: Ee baban yokmu olum senin?

B: Yok ağabey.

Okumadim ama up up