acılarım artık kaldıramaycagım şeviyeye geldi 22 yıllık ömrüm boyunca her zaman aşağılandım hor görüldüm arkadaş şandıklarım ın şadece işleri düştüğü için benden fayda şağladıkları şürece yanımda durduğunu işler terşine dönünce bi kere bile arayıp şormadıklarına tanık oldum. hiç şevilmedim şevgi nedir bilmem küçükken ailem döverdi büyüyünce belkii bir şevgilim olur mutlu olurum diye düşündüm akşine kızlar hep tikşinerek baktı bana çirkinliğim hep kışıtladı beni işitme engelim olduğu için de düzgün iletişim kuramadım hep yalnız kaldım derşler mi? o da kötü para yok doğuştan fakir artık hiçbır umudum veya gelecegım yok hep ezılen bırı olarak kalacagıma acılarıma şon vermeyı şeçiyorum

hoşçakalın