1. 1.
    0
    okur okumayan okumaz amk. gibleyip okuyanlar benim için yeterli olur. o da olmazsa yazıp deşarj olurum amk.
    ···
  2. 2.
    +1
    hayatımın şu anına kadar bana kelepçe gibi bağlı bi kaç problemim var. bunlardan biri kekeme olmak diğeri ise kısa boylu olmak( 1,65 ). o kadar berbat durumlar ki hem sosyal hayatınızı, hem iş hayatınızı, hem aşk hayatınızı etkliyor. gülünen insan oluyorsunuz, dalga geçilen ve ciddiye alınmayan.
    ···
  3. 3.
    +1
    üzgünüm çünkü ikiside benim hatam değil, benim günahım değil... yaratılırken aldığın iki küfe amk.
    ···
  4. 4.
    0
    çocukluk arkadaşlarım birer birer genç olurken, hayatlarına bir yol çizerken, 3. 4. aşklarını yaşarken ben özgüvensiz bir şekilde ezik ezik oturdum. derdimi anlatamıyordum. çünkü gülüyorlardı. kekelerken karşımdakiler gib gib gülüyorlardı.
    ···
  5. 5.
    0
    bi gün karar aldım kendi kendime. pes etmeyecektim. savaşacaktım. pgibologa gittim. yapacak bişey yok dedi amcık. heceleyerek kitap oku dedi. konuşma biçimini değiştirirsen konuşma ritminde değişir belki dedi. adam giblemedi beni ama ben alacağımı almıştım.
    ···
  6. 6.
    0
    günde 1 saat sesli kitap okudum, yavaş yavaş konuşmaya çalışıyordum. heyecan yapmamaya çalışıyordum. takıldığım yerlerde ıııı şeklinde düşünce sesleri çıkarıyordum. ve kazanmaya başladım... azalıyordu bu dıbına koduğum alışkanlığı...
    ···
  7. 7.
    +1
    @11 okumak zorunda değilsin, ben sadece ilgilenen kardeşlerimle dertleşiyorum.
    ···
  8. 8.
    0
    bi kitapta okumuştum zannederim robin sharma'nın sen ölünce kim ağlar? kitabıydı. bir alışkanlığı unutup yeni alışkanlık kazanmak 21 gün sürermiş buna 21 kuralı diyorlar. kekemelik hastalık değil alışkanlıktır ve ben 21 gün yavaş ve sakin konuşmayı alışkanlık haline getirirsem bunu başarırım diye düşündüm ve her gün çalıştım.
    ···
  9. 9.
    0
    gözle görülür biçimde azalmaya başladı ve artık saklayabiliyordum. biriyle konuşurken kekelerim diye korkmadan konuşuyordum ve bunu yaptıkça güvenim geliyordu. 1 seneye yakın kendimle cebelleştim. şu an çok nadir arada takılıyorum o da anlaşılmıyor bile. odamdan çıkamazken üniversite okuyorum.
    ···
  10. 10.
    0
    onu hallettim diye sevinirken aslında hala izlerinin olduğunu farkettim. kekemelikle mücadele ettiğim dönemlerde az konuşup odadan çıkmadığım için içine kapanık, asosyal ve karamsar biri olmuştum. bu yaşadıklarımı kimseye anlatmadım. arkadaşlarımın hepsi kendini beğenmiş binler olduğu için dalga geçilmek istemedim, aileme anlatamazdım çünkü hem onları üzerdim hem de yapacakları bişey yoktu zaten. çok fazla yanlızlık çekiyordum. hayatımda ilk kez gerçekten bir kız arkadaşım olsun istedim.
    ···
  11. 11.
    0
    ama kendimle zerre kadar barışık değilim. yakışıklı değilim. kısayım. hemde hala kekemeyim azda olsa. dıbına koduğumun huurları hemen tipe önem verip arkadaşlarına hava atmaya çalıştığı için ben hep yanlız kaldım. kızlardan nefret ediyorum. o kadar aptallar ki kendilerini gibecek erkeklerin dibinden ayrılmazlar sonrada hepiniz aynısınız erkeklerden nefret ediyorum derler. halbu ki kendilerini delikanlı gibi sevecek adamlar yakınlarındadır.
    ···
  12. 12.
    0
    bi kız gördüm bi gün. kısa boylu sessiz bi kız. hemde güzel. olur mu lan dedim kendi kendime. özgüvensiz bi bin olduğum için içimden hep ya sevgilisi vardır yada beni reddeder amk demeye başladım. sonra amk ne olursa olsun söylicem dedim. bana yardım edecek kimse yoktu. tuvalete gittim kapıyı kitledim. hiç unutmam elimi açıp allahım inşallah kekelemem, allahım inşallah beni beğenir dedim çıktım. saçımı kontrol ettikten sonra gittim kızın yanına. kalbimin sesi 100 mt ilerdeli mimarlık binasından duyulacak nerdeyse amk...
    ···
  13. 13.
    0
    - sizinle bi kaç dakika bişey konuşabilirmiyiz?
    + neyle ilgili
    - önemli bi konu!!
    + peki

    10 - 15 metre ilerledik ve ağaçlık bir yer vardı oraya gittik.

    - şey dicektim ben
    +??
    - sizi gördüğüm ilk andan be... ri hoşşşş...
    +??

    durdum. hayatımın en kötü anıydı...
    ···
  14. 14.
    +1
    heyecandan ne ritim kalmıştı ne yavaş konuşma ne konsantrasyon. kız hafif tebessümle arkadaşının yanına gitti. hemen gidip kitaplarımı aldım ve çıktım bölümden. şehiriçi otobüsüne binip yurda döndüm. yolda ağlamayayım diyorum ama elimde değil. gözlerim dolu dolu yurda yetiştim. tuvalete girdim suyu sonuna kadar açtım diz çöktüm ağladım...
    ···
  15. 15.
    0
    10 dakika boyunca sürekli ağladım. allahım neden ben? napmıştım ben sana. diye diye ağladım. o gün sabaha kadar yatmadım. okulu bırakmayı düşündüm, intihar etmeyi düşündüm... mahvettim kendi kendimi. isyan ettim allaha. 2 gün gitmedim okula. zaten içine kapanıktım bu kez hiç konuşmuyordum. tek kelime bile konuşmuyordum.
    ···
  16. 16.
    0
    sonra biraz soğudu ciğerim. okula gittim tekrar. o kızla karşılaşmamak için sınıftan adım atmadım. o kadar mutsuzdum ki. diğer arkadaşlarımın omruza yetişiyodum. bu kadar sıkıntı bu küçük vücuda gerçekten ağır geliyordu. ve çooook yanlızdım.
    ···
  17. 17.
    0
    bi gece yine hırslandım. tamam dedim lan. her sorunun bi çozümü vardır amk. kekemelik için daha fazla egzerzis yapıcam. yaptım. heceleyerek konuşuyordum amk. telefonla konuşurken bile sağ ayağımla ritim tutuyordum kimse görmeden. ve daha da azaldı kekemelik.
    ···
  18. 18.
    0
    peki ya boy. arkadaşlarımın yanında çocuk gibi kalıyordum. adamlar harbiden üniversiteli gençti. yanlarında kızlar, kulaklarında mp3, kahkaha atarak bölümden çıkıyolardı, öteki kız arkadaşıyla elele çıkıyordu, beriki kampüste öpüşüyordu... bende onların omuzlarına yetişiyordum ve sadece onları izliyordum
    ···
  19. 19.
    +1
    o kadar çok isterdim ki onlar gibi olmayı, onların yaşadıklarını yaşamayı. asla onlardan fazla olmayı istemedim. sadece onlarla eşit olmayı isterdim. ama olmuyordu. kısa boylu kızlarda uzun boy erkeklerle takılıyordu, uzun boylu kızlarda... dıbına koyum bu aptalca bi ergenlik bunalımı değildi. bu hep çıkacaktı karşıma. beni kimse almaz diyodum kendi kendime. amk evde kalırım ben diyodum. sonra ara verildi okullara ve eve döndüm...
    ···
  20. 20.
    0
    birden evdekilere çok kızdım. hiç sormadığım sorular geliyordu aklıma.

    - anne neden umrunuzda olmadım ben?
    + niye olmayasın olum
    - lan insan demezmi bu çocuk yaşıtlarına göre gelişmiyo, bi doktora zütürelim
    + ne bilelim olum dedik henüz erken uzarsın
    - hiç mi aklınıza gelmedi lan bu çocuk büyüyünce bu kafasına takar diye
    + ...
    - ne biçim anne babasınız lan. allahına büyüdüm işte.

    o kadar haksızdım ki. onlar benim için herşey yapmışlardı. o kadar zor durumda boğazlarından kesip yolluyolardı bana.
    ···