beyler hikaye anlatıyorum toplaşın

önce anlatacağım hikaye biraz ürkütücüdür . korkak binler gelmesin tamammı ?

edit: hepsini yazıom 1 kerede
size anlatacagim bu olay, üniversiteye hazirlandigim yillarda basimdan geçen maceralardan sadece bir tanesi.
geceleri çalismak bana daha cazip gelirdi hep. bu yüzden en erken saat 04:00′ te yatardim. bir gece ablamla ayni odayi paylasmak zorunda kalmistim (ablamin odasina kartonpiyer yapiliyordu). ablam her zamanki gibi erkenden uyudu. o gece tarih çalisiyordum ve öyle bir kaptirmisim ki yaklagib 4 konu birden bitirmistim.

test kitabi almak için yandaki kitaplarimin oldugu kütüphaneye gittim ve birkaç test aldiktan sonra odaya döndüm. geldigimde kitaplarin sayfalari karismis, kalemler yere düsmüs ve en korkutucu olani ise test cevaplarini yazdigim kagita neredeyse okunmayacak kadar silik bir yaziyla “beni hatirladin mi?” yazilmisti.
biran kalakaldim, ablama baktim misil misil uyuyordu. ablamin yanina yaklastim hafifçe sirkeledim ve olanlari anlattim. uykuya düskün biri oldugu için gözlerini bile açmadan dinledi ve “saçmalama yat artik, uykun gelmis senin” dedi ve yatti. biran hak verdim, dislerimi firçalamak için tuvalete gittim. iiçime bir korku düsmüstü birkere aceleyle dislerimi firçaladim odaya geri döndüm. aman allah’im aglamakli oldum bilgisayarim açikti, daha dogrusu açilmisti ve o yazinin yazildigi kagitin üstünde tatil resimlerimden biri duruyordu. altinda ise “simdi bir daha düsün beni hatirladin mi?” yaziyordu.

erkeklik yoktu artik aglamaya basladim ablami kuvvetlice sallayarak uyandirdim ama biryandan da agliyordum. çünkü o resmin çekildigi yaz, fazla samimi olmadigim ama çok iyi tanidigim bir arkadasim trafik kazasinda ölmüstü. hiçkira hiçkira agliyordum sinava bagli olarak içimdeki stressde patlak vermeye basladi ve koptum. aradan 30-35 dk. falan geçmisti annem ve babam gelmis basucumda duruyorlardi. gözlerime baktilar birer öpücük attiktan sonra igiblari kapatip gittiler. ablam seslendi “iyimisin?”, evet dedim ve oda yatti ama ne mümkün ki ben uyuyayim. sabaha kadar asker gibi uyanik olacaktim. saatler geçti sabah ezanini duyuyordum. en büyük korkudur aslinda benim için sabah ezani. o muhtesem sessizlikte müezzinden çikan ilk ses yüregimi hoplatir hep. uyuya kalmisim sonra, o gün ders çalismadim ki bunun yaninda dershaneyede gitmedim zaten. gece olmustu yine ders çalismiyordum, sadece oturuyordum ve tv seyrediyordum. uyuya kalmisim, rüyamda cem’i (ölen arkadasim) görüyordum, bana sitem ediyordu ve neden mektup yazmiyorsun, bana tatil resimlerinden yolla gibi seyler fisildiyordu. kan ter içinde uyandim. birseyleri anlamak isitiyordum ama kafayi yemek üzereydim. sonra bitti, kesildi ama geçici bir süreymis.

su an 27 yasindayim yalniz yasiyorum, sabahlari kalktigimda bazi resimlerimi yerlerde buluyorum. benimle yasayan biri var. belkide su an sizler gibi yazdiklarimida okuyor..!