beyler hikaye anlatmamı ister misiniz

okumaya değer mi?

nurdan'la kadıköy vapurunda tanışmıştık. akademideki ilk yılımdı. aslında nurdan beni dersliğin önünde görüp bir soru sormuştu, kibarca yanıma yaklaşarak. bense her zamanki soğukluğumla, ilk başta dikkatle incelemedim nurdan'ı. yüzünü bile ilk gördüğümle sonraki gördüğüm farklıdır. o zaman boyalı gelmişti yüzü, oysa nurdan da benim gibiydi. fazla makyaj yapmayı sevmiyordu. hatta ben belki daha bakımlıydım onun yanında. ama hep var olan önyargım işte, onu da boyalı ve yapay sandım. öteki kızlardan biri sandım. öyle değildi. vapurda tanıştık nurdan'la. adını, sesini ve yüzünü o zaman daha iyi kavradım. konuştuk nurdan'la, haydarpaşa'ya bakıyorduk. nurdan'ı tanıdım, nurdan'ı sevdim. nurdan'a kendimden bir şeyler bile anlattım. anlattıklarımda kendini buldu. nurdan bir şeyler anlattı, ben de bir şeyler anlattım. sonra başka şeyler anlattım, nurdan güldü.

kadıköy vapuru'nda nurdan'la tanıştıktan sonra iskelede ayrılmıştık. sonra nurdan artık şimdiki nurdan olmuştu, benim tanıdığım bir
nurdan. beraber ne çok gülüyorduk ve bir sürü hayalimiz vardı.

yaklaşık 40 dakika kadar bekledim. benim nurdan'ım hala gelmemişti. bazen olduğum yerde ileri geri yürüyordum, bazen bir yerlere yaslanıyordum. dengemi sol bacağıma mı verdim, biraz da sağ bacağıma veriyordum. telefona yeterince bakmıştım, ellerimi cebime koyuyordum. çok mu ileride bekliyordum, biraz ilerideki sokağın başına yaklaşıp oradan durakları gözlüyordum. nurdan gelecekti. neden gelmemişti?

neden sonra beklemekten vazgeçip istiklal caddesi'nde ilerlemeye başladım. ayaklar geçiyordu. kalabalıkları hiç sevmem. önümde ve arkamdaydı ayaklar, yanımdan geçiyorlar, yanımdan yürüyorlar, karşımda dikiliyorlardı. insanlara bakmıyordum, çünkü nurdan'ı görememiştim. adımlarımı hızlandırdım. imam adnan sokak'a geldiğimde başımı kaldırdım. binalara baktım. binalara bakmayı severim. insanlar gibi değildir. daha çok şey anlatırlar.

RESERVED

beyoğlu'nda bir akşamüstüydü. ben fransız kültür merkezi'nin önünde arkadaşımı bekliyordum. "burger king'in önüne gel" demişti, bense o noktayı buluşma için uygun bulmuyorum. "fransız kültür'ün orada buluşmak daha kolay olur" dedim. "tamam" dedi, "oraya gelirim".

güneşli bir akşamüstüydü ve güneş hiç rahatsız etmeden parlıyordu. arkadaşımın adı nurdan. biraz kötü bir ismi var, evet. ama bulabildiğim en akıllı kız oydu ya da ben öyle sanıyordum. nurdan'ın açık kumral saçları, ince bir burnu vardı. bense en çok yumuk gözlerini ve sakin sesini seviyordum. gecikmişti nurdan. beklemeye devam ettim. önümden insanlar geçtiler. renklerine bakmadım. nurdan'ı bekliyordum. belki çocuklar, 20'li yaşlarında gençler, 30'lu yaşlarında genç adamlar da geçtiler, belki dönüp baktılar. ben nurdan'ı bekledim.

bir müddet binanın istiklal caddesi'ne bakan cephesinin önünde beklemeyi sürdürdüm. ara ara telefonumu yokluyordum. nurdan mesaj attı sonra. gecikecekmiş, trafik varmış. ne kadar gecikeceğini söylemiyordu nurdan. ben de bir yere ayrılmayayım diye düşündüm. fransız kültür'ün önünde nurdan'ı bekleyecektim. nurdan henüz gelmemişti çünkü otobüsü trafiğe takılmıştı. birkaç dakika oldu, olmadı. ben içeri girip kitaplara, afişlere göz attım. belki yaşlı insanlar da vardı ve gençler beraber kursa gelen, belki başkalarıydı, bakmadım. nurdan'ı beklerken üzerindeki yazıları gördüğüm kitapçıkları okumadım. nurdan gelince nereye gidecektik? nurdan'ı çok seviyordum. onunla gülmek ne keyifliydi. uzun uzun konuşurduk nurdan'la. yeniden dışarı çıktım. nurdan'dan yeni bir mesaj gelmemişti ve caddeden insanlar geçiyordu. baktım. nurdan yoktu.

@4 En iyisi panpa. Devam et bekliyoz

pekala panpitolar.

ben sayfa sayfa entry bekleyerek yazmayı sevmiyorum. o yüzden anlatabildiğim kadar uzun anlatıp, yeni şeyler düşündüğümde sonraki entry'yi gireceğim.

bi başla bakalım

anlat pampa dinliyoz
beğenirsem şuku geliyo

istiyorsanız anlatayım. olaylar istanbul'da geçiyor.

anlatayım mı?