beyler hayatımın hatasını anlatıyorum

ayraç sayfa 5..
bu arada uslubunu çok beğendim panpa, helal..

reserved

reserved

anlat artık amk

reserve

reserved

ayraçtır

geldim binler.

arkamı döndüğümde onu gördüm. beni son kez görebilmek için gideceğim şirketi, nerede mola vereceğimizi araştırmış, benden önce varmıştı mola yerine.
-sen delisin dedim.
-senin delinim.
-ama artık bu deliliklerin beni yormaya başladı. özellikle de...
konuyu nereye bağlayacağımı anlayıp, eliyle o çok bilinen hemşire fotoğrafında olduğu gibi sus işareti yaptı.
-o konuyu kapattık. zaten ne olduğunu zaman gösterecek. merak etme sana haber vereceğim dedi.

mecburen kapattım konuyu. daha fazla uzatmamanın işi inada bindirmek olacağını, bunun işi daha kötüye zütürebileceğini düşündüm.
elinde birkaç paket vardı. bana verdi.
-bunları oraya varıncaya kadar sakın açma dedi.
-tamam açmam.
-seni çok seviyorum, çok özleyeceğim. çabuk gel olur mu?
-ben de seni özleyeceğim. gözlerim otobüs garında hep seni aradı, senin gelmeni bekledim dedim. tam umudumu kesmiştim.
elimi tutup, omzuma yaslandı. ağladığını birkaç damla gözyaşı elime düşünce anladım. benim otobüsün anonsuyla gözyaşlarını silip ayağa kalktı.
-gitme vakti dedim.
sarıldık uzun uzun. bütün yolcular otobüse bininceye kadar, herkes bize bakıncaya kadar sarıldık. arkamdan tam da daha önce hayal ettiğim gibi, ağladı bana el sallarken.

bütün yolculuk boyunca bu anı yaşadım, cama her bakışımda onu gördüm.

otobüsten indikten sonra, daha önce hiç görmediğim bu yerin bana anlatılanlar kadar küçük ve dışarıya kapalı olduğunu gördüm. biz bugüne kadar doğunun fakirliğini dinlerken yollarda gördüğüm lüks arabalar dikkatimi çekmedi değil.

etrafımda benim gibi genç insanlar çoktu. hemen samimiyet kurduk. bizden daha önce gelenlerin anlattıklarına bakılırsa burada başka türlü zaman geçmezmiş.

birkaç arkadaş kendimize bir ev bulduk ve eşyaları aldık hemen.

eve yerleştikten sonra bana verdiği paketleri açtım. bir battaniye, bir kupa, pahalı bir gömlek ve ikimizin resmi olan bir çerçeve. beraberken çok güldüğümü hatırlamam ama resimde ikimizde gülüyorduk. o çerçeveyi kırıp resmi yırtardım aslında normalde ama yapmadım, başucuma koydum. resmi gören arkadaşlarımın ablan mı? sorularına aldırmadım bile.

bu sırada onunla telefonda konuşuyordum sürekli. her sabah beni uyandırıyor, gün içinde neler yaptığımı soruyor, akşam iyi geceler demek için arıyordu. uzun uzun konuşuyorduk geceleri. beni ne kadar özlediğini istediğini, yanında olsam neler yapacağımızı anlatıyordu.

bir gün ben dersteyken telefonum çalmaya başladı. normalde ders saatlerinde aramazdı. telefonu kapatıp, teneffüste aradım.

-hamileyim dedi. senin çocuğunu taşıyorum. düşünsene ikimizin çocuğu.
+evet düşünüyorum, ailem beni reddedecek mesela onu düşünüyorum.
-daha önce söylediğim gibi ben bu çocuğu doğuracağım.
+tamam nasıl istiyorsan öyle yap. ama bir daha beni göremezsin o çocuğu doğurursan.

devam et panpa rizorvıd

devam et panpa dinlemedeyiz

birkaç gün telefonlarına bakmadım yine. bu birkaç günün sonunda telefonuma bir mesaj geldi.

-ben sensiz yaşayamam diyordu. aradım hemen.
+ben de sensiz yaşayamam, ama çocuk için hazır değilim işte, anla beni dedim.
-ben senin için her şeyi yaparım ama ona dokunmayalım lütfen dedi.
+istemediğim bir çocuğu nasıl sahiplenebilirim. bu hepimize kötülük yapmak olmaz mı? çocuğunun babasız büyümesini ister misin?

cevap vermedi, biraz yumuşamıştı.

-düşünsene zaten oğlun babasını sadece yaz tatillerinde görebiliyor. diğer çocuğunun da aynı durumda olması seni üzmez mi?
+üzer tabii ki ama..

bu sefer ben susturdum.

+aması yok bu işin. kendini düşünme sadece. etrafındakileri de düşün dedim.

benden birkaç gün süre istedi.

çabuk yaz panpa çabuk

bu birkaç gün boyunca telefonda sabahlara kadar ağladı çocuğumuzu kaybedeceği için. ona göre hiç göremeyeceğim çocuğumu istememiştim. bir insan kendi kanından olan masum bir bebeği nasıl istemezdi. nasıl böyle gaddar olabilirdim ben. beni tanıdığı güne lanet olsundu. olsun dedim. dinledim onu teselli etmeye çalışarak. bazen yalvarmalarına uzun uzun ağlamalarına aldırmadım kararımızı verdik artık dedim.

telefonu her kapatışımda ben de ağladım.

bazen rüyalarıma girer, vicdanımı kanatır, kalbimi ağrıtır doğmadan ölen bebeğim. baba der, beni parka zütür der, acıktım der, bana oyuncak al der. gülümser bana. etrafımda gördüğüm her küçük bebeğe bakışımda rüyalarım aklıma gelir içim daralır.

bugün yaşadığım evlilik ve çocuk sahibi olmak korkusu o günlerden kalma sanırım. ve bir de dünyaya gelmesine izin vermediğim o masum bebektir heralde.

roman gibi amq surukleyici dewam

beni aradı yine bir sabah. kürtajda yanımda olabilir misin? çok korkuyorum dedi. tamam dedim. sadece birkaç saat yanında olabilmek, ona destek verebilmek için iki günüm yollarda geçecekti.

ben varır varmaz hemen daha önceden randevu aldığı yere gittik. ikimizde korkuyorduk. daha önce masada kalan kadınların hikayelerini anlattı bana yolda. üstüne bir de doktorun bu işin tabii ki riski vardır demesi üzerinde tüy dikti. elini tuttum sıkıca. merak etme yanındayım dedim.

senin hatan, bunu sen istedin demeliydim belkide. ama sarıldım ona, merak etme her şey güzel olacak dedim.

dışarıda, çıkmasını beklerken sanki günler geçti o kapıda.