beyler hayat hikayemi anlatıyorum toplanın lan

Evim camii'ye yakın bir yerde. Yine birileri ölmüş olmalı. Minarelerinden selâ sesleri yükseliyor. Küçüklükten kalma bir alışkanlık, saygıdan ayağa kalkıyorum. Ve sonra düşünüyorum. 29 sene önce hayata merhaba dedim. Ama ne zaman elveda diyeceğimi bilmiyorum. Ölüm bir gün benimde elimi sıkacak. Günü geldiğinde minareler selâlarını benim için duyuracak herkese. Ve o zaman ne kadar saygı duysam da kalkma fırsatım olmayacak. Arkamda büyük bir enkaz bırakacağım. Yaşamadan gideceğim bu dünyadan. Cennete gideceğimi umuyorum; cehennemi çok gördüm.

Bugün 5 Şubat 2012. Günlerden Pazar. Tarihte bugün: Charlie Chaplin'in son sessiz filmi Modern Zamanlar gösterime girdi. Apollo 14 ay yüzeyine indi. Adnan Kahveci öldü. Ben doğdum. Gayet sıradan bir gün ama. Önümde, soy adını henüz telafuz edemediğim bir yazarın kitabı duruyor. Adı Şeker Portakalı. Ama okumuyorum. Çayımdan bir yudum alıyorum. Onun yerine Susanna Tamaro'nun bir türlü bitiremediğim Yüreğinin zütürdüğü Yere Git adlı romanına kaldığım yerden devam ediyorum. “Eğer yaşam bir yolsa,” diyor yazar kitabın sonlarında; “her zaman yokuş yukarı giden bir yoldur..” Galeyana gelip coşuyorum. Çünkü ilk defa bir konuda yalnız olmadığımı hissettim. Güven vericiydi. Ama bu güven hissini sadece kitaplardan almak da dramatik'ti. insanların veremediği hissi kitaplardan sağlamakta trajikomik. Bilmiyorum, bu kitapları da insanlar yazıyor. Belki de onlarla beraber yaşamalıyım. Belki de yeryüzün de beni anlayacak insanlar onlardır. Belki de geçmişe gidip Shakespeare ile konuşmalıyım. Tarihte ilk kez şiirlerinde ağır hakaretler kullanan oymuş; öyle diyorlar. Yeni küfürler icat etmiş. Fakat hiçbir küfür öfkemi dindirecek kadar iyi değil...

iyi şeyler de oldu tabii. Kısa süreli şeyler. Hayat her zaman yokuş yukarı giden bir yol değildi benim için. Dümdüzdü. Her şeyi görebiliyordunuz. Ve çok şey gördüm. Çoğunluğu görmek istemediğim şeyler oluşturdu. Önceleri apartman zillerine basıp kaçan bir çocuktum. Şimdi büyüdüm herkesten kaçıyorum.
Daracık odamda büyük bir cüceyim ben! Bazı insanlar böyledir. Kocaman bir bedene sahiptirler fakat onları kimse görmez. Bu insanlar için roman yazabilirim. Adını şimdiden belirledim zaten: ''METROPOL'DE CÜCE OLMAK!Baş karakter ben olurum. Bütün depresif insanları arkamda toplayıp bir ordu oluştururum. Bizim devrimiz başlar. Sokakları işgal ederiz. Her köşe başınaSilent Night'' yazarız...

Hayal kurmayı bırakıp mutfağa geçtim. Dolaptan bayatlamak üzere olan kaymaklı bisküviyi çıkardım. Dişlerimle ortadan ikiye ayırıp kremasını yaladım. Evet, hala içimde bir çocuk var. Hala bazı şeyleri yaşatmaya çalışıyorum. Birazdan da çaya bandırıp yemeyi deneyeceğim. Tek özgürlüğüm bu çünkü. Dilediğimi yapabildiğim tek yer burası. Koltuğum, odam, koridor, mutfak, yatak odası, banyo, tuvalet... Hepsi benim rahat etmem için çalışıyor. Onlar, toplumla beni ayıran kutsal duvar.

Fiyaskolarla dolu ömrümün yarısını bu şekilde geçirdim. Her şeyden ve herkesten uzak kalarak. Kendi kabuğuna çekilmiş kaplumbağalar gibi yaşayarak. Kimseden bir şey beklemeyerek. Bir çok şeyi erteleyerek... Ama artık sona yaklaştığımı hissediyorum. Ölmeden önce yaşamak istiyorum. Bu yüzden hayatımı değiştirecek radikal kararlar vermenin vakti geldi gibi. Dışarıda insanlar beni bekliyor. Işıklı meydanlar adımı sayıklıyor. Bunu duyabiliyorum.

Dışarıya biraz temiz hava almak için çıkacağım. Çünkü kafam Çin nüfusu kadar kalabalık. Aklımda gerekli gereksiz sorular var: Çin niye bu kadar kalabalık? Alın yazım karşıma daha ne gibi sürprizlerle çıkacak? Veden önce niye virgül konulmaz? Her şey kuralına göre mi yapılmalıdır? Yazarlar niye insanları ikiye ayırır?
Bu onları katil yapar mı? Bunları düşünmek için yalnız mı olmak gerekiyor...

Bütün bu soruların cevaplarını bulmaya kafa yormak istemiyorum. Çünkü haddinden fazla yorgunum. Kendimi direk dışarıya atmak en iyisiydi. Pencereyi açıp havanın nabzını yokladım. Alabildiğine soğuktu. Paltomu, kaşkolumu ve beremi giydim. Botlarımın bağcıklarını zor da olsa bağladım. Merdivenlerden indim ve apartman kapısını araladım. ilk adımımı attım. Aynı yürümeyi öğrenen bir bebeğin adımları gibi. Az bir şey ilerledim ve yere kapaklandım. Asfalt buz tutmuştu. Bir an için çok geç olmadan eve dönmeliyim diye düşündüm. Ama hayır, vazgeçmek yoktu. Hem nasıl olsa düşmeye alışıktım; her şekilde.

Düştüğüm yerden yavaşça doğrulup ayağa kalktım ve az önce düşen kişi ben değilmişim gibi yürümeye başladım. Sokağın sonuna geldiğimde içimden bir his sol tarafa gitmemi söylüyordu sanki. içimdeki sesi kırmadım. Yaklaşık yarım saat kadar yürüdükten sonra bir cenaze arabasına rastladım. Etrafında ağlayan insanlar vardı. Birini kaybetmenin ne demek olduğunu iyi bilirim. Annemi, babamı ve kardeşimi bir trafik kazasında kaybedeli 4 yıl oluyor. Bayram günleri hariç her zaman mezarlığa ziyaretlerine giderim. Bayram günleri hariç diyorum, çünkü kaza bayramın ilk günü olmuştu. Ne büyük trajedi ama! Bir anda her şey bitiveriyor. Elinde fotoğraf albümleriyle kalıyorsun öylece. Fotoğraflar konuşuyor; ama asla senin konuşmana müsaade etmiyor..

Bu hüzün kokan yerden hemen uzaklaştım. Rahatlamak için çıkmıştım dışarıya ve bunu layıkıyla yerine getirmeliydim. Bir mağazaya girdim. Alışveriş yapan insanlar gördüm. istediğini almıyor diye annesine mızmızlanan küçük ve tatlı çocuklar gördüm. Pahalı gıdalar alan ucuz insanlar gördüm. Daraldım. Bir taksiye atlayıp Kabataş'a gittim. Deniz havası iyi gelir diye düşündüm. Martılara simit fırlattım. Soğuk havada sıcak çayımı yudumlayarak rüzgarla birlikte sigara içtim. Edip Cansever'in Tomris Uyar'a yazdığı şiirler kadar azizdim. Ama hep boynu bükük, hep çaresiz. Her şeye geç kalmanın verdiği acizlik vardı üzerimde. Çoğunlukla yüzeysel biriyimdir, ama bunu ruhumun derinliklerinde hissedebiliyorum.

“Acı, insanın en büyük ilham kaynağıdır.”

Nereden geldi bu ses ?

“Geçmişini her an yanında taşı; ama ona bir çöp gibi davran.”

Her yerde yankılanıyordu.

“Yakınmak istemiyorsan, bir ceset kadar soğuk olmalısın.”

Sesin sahibini göremiyordum.

“Kendinizi bulmak istiyorsanız, bizi arayın.”

Vapur sefamı yarıda kesen bu gizemli ses nereden geliyor bilmiyorum ama onu bulmalıyım. Eğer sağır değillerse diğer yolcularda duymuştur. Ama hiçbiri bununla ilgilenmiyor gibi gözüküyordu. Şaşırmak yerine gazetelerini okuyup bayatlamış tostlarını yemeyi tercih ediyorlardı. Vapur iskeleye yanaştı. Kendimi hemen eve atmak istiyordum fakat içime bir merak kök salmıştı. Duyduklarım ilgimi çekmişti ve en azından ne olduğuna bir bakmalıydım. Aklımda sorularla yürümeye devam ettim. Bir caddeye geldim. Karşıdan karşıya geçmek için kırmızı ışığın yanmasını bekliyordum. Kurallara saygı gösteren bir vatandaş olduğumdan değil; kırmızıya olan saygımdan dolayı bekliyordum. En sevdiğim renktir kırmızı. Bana hiç tanımadığım birini hatırlatıyor.

Önce sarı ışık yandı. Arabalar yavaşladı. Önümde bir araç durdu.
Kapı bölümünde bir reklam afişi vardı. Birde sloganı: “Kendinizi bulmak istiyorsanız, bizi arayın.”

Altındaki numarayı seri bir şekilde telefonuma yazıp kaydettim. Bir bank bulup oturdum. Numarayı çevirdim. ilk çalışta açıldı.

“Alo, kiminle görüşüyorum?” dedim.

“Siz kiminle görüşmek isterdiniz?” dedi, kendinden emin bir ses tonuyla.

''Bilmiyorum.”

“O zaman size yardımcı olamam, iyi günler.”

“Durun, durun kapatmayın. Ben kendimi bulmak için aradım.”

Duraksadı. Telefondan bir öksürük sesi geldi.

“O zaman doğru yeri aradınız. Size nasıl yardımcı olabilirim?”

“Bilmiyorum. Ben nereyi aradım?”

“Karanlığa Koşanlar Derneği.”

“Ya, öyle mi? ilginç bir isim.”

Karanlığa Koşanlar Derneği mi ? Bu, karanlık işler peşinde koşan gizli bir örgüt mü yoksa. Bilemiyorum. Ama iyice meraklandım.

“Tam olarak nasıl bir dernek siniz acaba?”

“Hayattan ümidini kesmiş insanlara ümit aşılıyoruz.”

“Derneğe üye olmak için mutsuz mu olmak gerekiyor?”

“Hayır, aşırı derecede mutsuz olmak gerekiyor. intiharın eşiğine adım atmak gerekiyor. Arada mutlu insanların aradığı da oluyor tabii. Ama 'biz sizi sonra ararız' deyip kapatıyoruz.”

Daha önce de dediğim gibi; yorgunum! Her şeyi sorgulamak, her işin arkasında bir bit yeniği aramak çok bitkin düşürüyor insanı. Hiç bir şeyi olduğu gibi kabullenemiyorum. Çünkü gerçeğin ana fikri çoğunlukla acıdır. Fakat bu dernek beni içinde bulunduğum karanlık kuyudan çıkartıp güneşin önüne serebilir.

“Aradığınız bütün özellikler bende var. O yüzden derneğe katılmak istiyorum. Adım Fahrettin Meriç.”

“Memnun oldum efendim, bende Sigmund Freud.”

“Sigmund Freud mu? Ben sizi öldü biliyorum..”

“Ha ha ha! Bu kullandığım takma bir isim. Dernekte bulunan her yönetici karakterine göre takma bir isim kullanıyor. Ben Freud'u tercih ettim. Mesela önceden Don Kişot adlı bir yöneticimiz vardı. Yel değirmenlerine değilde; toplumun aksayan yönlerine savaş açan birisi. Yani toplumsal takılan bir tipti. Ben daha çok bireyin iç dünyasına yöneliyorum.”

“Ne güzel. Peki benim durumum ne oldu şimdi?”

“Yarın müsaitseniz gelin kaydınızı yapalım Fahri Bey.”

“Fahri değil; Fahrettin!”

“Çok özür dilerim, bağışlayın beni lütfen.”

Cemal Süreyya, adında ki ikinci y harfini kaybedeli 56 yıl oluyor. Takvime bakıyorum. Bugün 6 Şubat 2012. Günlerden Pazartesi. Haftanın ilk iş günü. Bir işim olsaydı bunu dert edebilirdim. Fakat bugün ilk işim derneğe gidip kaydımı yaptırmak olacak. Saat 05:45. Ocağa çay koyuyorum. Niyetim güzel bir kahvaltı yapmak. Ama her zamanki gibi ne zaman kendime bir iyilik yapmayı düşünsem, birileri tarafından ustaca bölünüyor.

Kapımı çalıp beni rahatsız eden sarı saçlı bir bayan. En fazla 25 yaşında. Orta boylu. Kirpikleri tavana bakıyor. Yüzünde içten bir gülümseme var.

“Merhaba. Ben üst kata taşındım. Artık komşu sayılırız. Eğer müsaitseniz sizi evime davet etmek isterim,” dedi.

“Bu saatte mi?” dedim, kırıcı olmamaya çalışarak.

“Sizi pencereden dışarıya dikkatlice bakarken gördüm de. Uyanıksınız diye şey ettim. Hem canımda sıkılıyordu.”

“Anlıyorum, çok teşekkür ederim. Ama akşam uğrasam olur mu? Birazdan çıkmam lazım, bir yere yetişmem gerekiyor.”

“Olur, niye olmasın.”

“O zaman akşam görüşmek üzere. Adım Fahrettin bu arada.”

“Biliyorum.”

“Biliyor musunuz? Nereden?”

“Kapı zilinde yazıyor.”

“Doğru ya,” dedim gülerek. “Peki ya sizin isminiz?”

“Sevda.”

“Memnun oldum, Sevda.”

El sıkıştık. Kapı kapandı. Hoş bir kadındı. Ama kadınlar konusunda başarısız olduğumu biliyorsunuz. Utangaç biriyim. O yüzden bunu bir kenara atıp gidip kendime çay koyacağım. Kahvaltı yapacağım ve günüm güzel geçecek. “inanırsan olur,” demiş bir bilgin; oysa “40 kere söylemen lazım,” derdi annem.

Nihayet pijamalarımı çıkartıp üzerime şık bir şeyler geçirdim. Saat 06:30 ama olsun, ilk defa sabah yürüyüşü yapmış olurdum. Dişlerimi fırçaladım, saçlarımı yıkadım ve kuruttum. Derneğe erkenden gitmek en iyisi sanırım. Çünkü yeterince her şeye geç kalmışlığım var. Bundan sonra değil geç kalmak; işimi gören bir otobüsü bile kaçırmamayı diliyorum. Üzerimdeki ölü toprağı bir an önce atmam lazım. Mezarından yeni çıkan amatör zombiler gibi yaşamak istemiyorum.

Hava bugün daha güzel. Kısmen kar yağıyor. Yüzünüze çarpıp kulaklarınızı donduran o soğuk rüzgar yok. Kış mevsiminin güzelliğini tadıyorsunuz. Bugün biraz yürümek istiyorum. Sonra taksiye atlar giderim derneğe. Bilmediğim bir sokağa daldım. Bilmediğin yerlerden gidersen, beynin gelişir; öyle demişti bir arkadaş. Köşede seyyar bir salepçi gördüm. Aldım bir tane. Bardağı 1 lira. Gerçi 5 lira'da olsa alırım yine. Bu soğukta sıcak bir salep, sigarayla birlikte mükemmel bir ikili olur. En azından dudaklarınız morarmaz.