beyler hayatımın hatasını anlatıyorum

beyler bugünlük bu kadar yeter. 4 saattir yazıyorum. yoruldum.

dinleyen bulabilirsek, yarın devam ederiz artık.

kopyala yapıştır amk müdüre patron diyo adam

rezerved

rezerved

reserved panpa helal iyi yazıyosun verdim şukularını

panpa hadi amk dünden beri seni bekliyoruz

panpa nerelerdesin amk yaz artık

hadi amk

ayraç nerde lan bu bin yeni duştan çıkmıştım amk

geldim lan, sakin olun başlıyorum.

dinliyoz

duştan çıktıktan sonra, üzerimizi giyinip salona geçtik biraz. hala ona seni seviyorum dememeye çalışıyordum. onun bana bağlanmaya başladığını hissediyor, bunun farkına vardıkça kendimi geri çekmeye çalışıyordum ama olmuyordu.

bana o kadar sevgiyle yaklaşıyordu ki, bana erkekliğimi hissettiriyordu. ama sevmiyordum, ben onunla sadece birlikte olmak istiyordum. belki beraber geçirdiğimiz gecenin ardından beraber uyanmak. ama hepsi o kadar. gelecek planlarımın en ufak köşesinde dahi gölgesii bile yoktu.

saçlarını taramamı istedi benden. o kıvırcık saçlarını taramaya başladım, ışığın yansıması, saçındaki su damalacıklarına yansıyor, sonsuz renklerle gözlerimi alıyordu. ellerim saçlarındaki gezinirken

-beni asla bırakma dedi.

ağladım sessizce. görmedi. birkaç damla gözyaşım saçlarının üzerindeki damlacıklara karıştı, sonra diğer renklere karışıp gözden kayboldu.

seni asla bırakmayacağım dedim.

yalan söyledim. yalanların üzerine kurduğum bu anlamsız ilişki daha ikinci gününde acıtmaya başladı kalbimi. bugüne kadar kimseye kötülük etmemiş, hiç kimsenin kalbini kırmamış ve hep bununla guru duyan ben, hayatımın kazığını atıyordum ona.

aslında daha çok kendime.

ben saçlarını taramayı bitirmeden ayağa kalkıp salonun diğer tarafındaki bilgisayarın başına geçti. sonra hüzünlü bir melodi başladı. bana hiç bakmıyordu.

kolay olmayacak, elbet üzüleceğim, mutlaka bir iz bırakacak.

o şarkı o gün beni sadece yalanlarımla yüzleştirirken bugün pişmnalığımı körüklüyor.

kolay olmadı

üzüldüm

iz bıraktı

şarkıyı zaman zaman tekrar dinlediğim de hep yeni anlamlar çıkardım. belki de herkes için geçerli olabilecek basit yaşanmışlıkları kendime yonttum.

koltuğa uzandım sessizce. gözlerimi kapattım. o an ona her şeyi anlatmak, benim ne kadar adi bir adam olduğumu söylemek istedim. yanıma uzandı.

söyleyemedim.

o kadar aşkla sarıldı ki, o ilk uzandığında zor sığdığımız küçük koltuk genişledi. rahatladım, uykuya daldım.

devam panpa da hüzünlü yazma moralim bozuluyo

sabah uyandığımda yanımda yoktu. gittim, elimi yüzümü yıkadım. mutfakta kahvaltı hazırlıyordu. parmak uçlarımla mutfağa girip sarıldım arkasından.

günaydın sevgilim dedim.

bir an sevgilim dediğim için nefret ettim kendimden. dudaklarımdan öptü yumuçakça, elleriyle yanaklarımı okşarken. bir çocuk okşar gibi merhametle.

-hadi sen biraz daha uyu. ben hazırlayınca sana haber veririm.
+uykum yok. sigara içeceğim.
-kahvaltı yapmadan içmesen?
+annem gibi davranma ya.
-tamam kızma hemen. o zaman sana bir türk kahvesi yapayım sigaranın yanına.

kahvemi ve sigaramı mutfakta yanında içtim. aslında erken dönem romen sinemasından bahsedip aşk konularına girmemek için saçmalamak istemiştim ama vazgeçtim. türkiyenin yenilenen ve değişen burjuvazisinden konuştum o kahvaltıyı hazırlayana kadar.

yine hiç sıkılmadı anlatttıklarımdan.

sigara bittikten sonra fincanı kapattım ve daha önce hiç böyle birşey yapmadığım halde falıma bakacak mısın? diye sordum. ben değil ama arkadaşım gelecek biraz sonra o bakar dedi.

üç vakte kadar diye başlayan espriler kurdum kafamda.

ama yapmadım.

yoo aptalca olduklarından değil, aptalca olduklarını elbette biliyordum. sadece gülmek konusunda şüpheliydim biraz. gülmek yerine, suratsız bir adam olmayı tercih etmeye başlamıştım.

okudum hepsini panpa reserved

reserved