Evet öyle bir çaba var. Çünkü elimizde doğadaki olayları açıklamak için iki büyük teori var. Birisi kütleçekim, uzay ve zamanı açıklayan görelilik diğeri kütleçekim hariç diğer tüm temel kuvvetleri, parçacıkları ve etkileşimlerini açıklayan kuantum fiziği. Bu iki teorinin birbiriyle uyuşmayan tarafları var. Mesela kuantum fiziğinde zaman kavramı genel görelilikte ele alındığı gibi ele alınamıyor. Zamanda geriye giden parçacıklar ( anti-madde) gözlemci etkisiyle parçacıkların geçmişine bilgi gönderip geçmişi ve gerçekliği değiştirmesi, dolaşık parçacıkların arasında ışıktan daha hızlı bilgi alışverişi gibi. Genel görelilik denklemlerine bakıldığında ise Kuantum fiziğinin olmazsa olmazı planck sabitini hiçbir yerde göremezsin. Tabii fizikçiler her şeyi açıklayan tek ve büyük bir teorem peşinde olduklarından bu ikisini birleştirmeye çalıştılar ve çalışıyorlar. Paul Dirac zamanında özel görelilik ve kuantum fiziğini birleştiren denklemler ortaya attı. Genel görelilik kısmı için ise Kuantum kütleçekimi, Sicim Teorisi gibi kuramlar var.

fizikçilerin meşhur bir "her şeyin teorisi" tripleri vardı yanlış hatırlamıyorsam. tek bir teori ya da denklem (ya da teori ve denklem öbekleri) ile tüm madde ve evren algımızı anlama, tarif etme gibi bişeydi sanırım. o yüzden makro seviyelerden (görelilik) mikro seviyelere (kuantum) kadar ki tüm bilgi birikimimizi birbiriyle ilişkilendirmek için çabaları büyük. lakin göremeyeceğimiz kadar küçük evrenlerde ki yapı ile algılayamayacağımız kadar büyük evrenlerde ki fizik yasaları birbiri ile izah edilemiyor.

bence asıl büyük mucize burada yatıyor. temel parçaları (atom ve ilgili yapıları) tanımlamak için kullanılan bir mekanizma nasıl olur da o küçük parçaların bir araya gelmesiyle oluşan büyük parçaları tanımlarken ekgib (hatalı) sonuçlar verir? mucizevi değil mi sizce?