beyler gelin size adam gibi içimi dökücem

panpa geç bu aşk hikayelerini saatlerdir okudum amk uyucam artık uzun lafın kısası am candır gib geç gibeyim aşkını

bi ara okuycam panpa. rezerved.

damösndmöasndömandömnasd amk karnım agırdı gülmekten

@105 yalnız olmadığımı bilmek güzel panpa

@67 panpa aynen oraya gelicem yavaş yavaş ibre tam tersine dönüyor zamanla

o gece bana bişeyler oldu beyler. yatağa yattığımda düşündüm. ailemden nefret ettim. bizi ayırdılar dedim. sonra tuğçe'den nefret ettim. beni bu kadar sıkmasaydı, bu kadar otoriter olmasaydı bunlar başımıza gelmezdi. ne olurdu günde 2 saat yüzsem? ne olurdu halı sahada ter atsam? zütüne mi battı anasını gibtiğimin kızı? al işte dıbına koyayım, ayrıldık. kına yak zütüne şimdi. bunları düşünürken bi yandan da ağlıyordum. 3 ayda atatürk barajını dolduracak kadar gözyaşı akıtmıştım. bu arada üzüntüden 70 kiloyken 64'e düşmüş, bi deri bi kemik kalmıştım. sabah uyandığımda saçımda 3 tel beyaz gördüm. film gibiydi dıbına koyayım. harbiden film gibiydi. daha 17-18 yaşında insanın saçında beyaz çıkar mıydı lan? o beyazları görünce bende ne özgüven kaldı ne moral. günlerce ruh gibi gezdim ortalıkta.

bu arada tehlike yeniden yaklaşıyordu. tuğçe bana gerçekten aşık olmaya başlıyor, buse de whatsapp'tan 1 haftalığına izmir'e geleceğinin haberini veriyordu. tabi bu sırada ben tuğçe'den habersizdim.

kızın numarasını bizi tanıştıran kız kuzenimden almış, kızla konuşmuş, ayrılın demiş. yanına yaklaştığım anda hakan'ın yanında bana tokadı geçirdi. bu bir kız için yediğim ilk tokattı. hem de babamdan. zaten ağlamamak için zor tutuyordum kendimi. o an bi anda yaşlar boşaldı gözlerimden. acıdan kahrolduğum yetmiyormuş gibi, babam da sözleriyle yarama tuzu basıyordu :

-o kızdan ayrılacaksın, bitti ulan bitti. giberim senin aşkını da meşkini de. ulan bizi görmez oldun, sözümüzü dinlemez oldun lan. o telefonu bi daha elinde görürsem kırarım o elini. yıkıl karşımdan saygısız herif.

sadece o kızdan ayrılacaksın kısmı kulaklarımda yankılanıyordu. hayatımda hiç o kadar üzüldüğüm bi gece hatırlamıyorum. bütün gece ağladım. erkek adam ağlamaz lan! dedim, 3 saniye sonra hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. tuğçe'den ayrı yaşayabileceğimi sanmıyordum. ölecekmişim gibi bi his vardı içimde. nasıl bir acı, tarif edemem beyler. gerçeken ilk defa bu kadar aşık olmuştum ve bu olanlar beni çok yıprattı. 4-5 saat sessiz sessiz ağladım.

evet beyler. ben bu idare etme işinde başarılı olduğumu düşünürken yalnızca 1 gece sonra babamın kızla konuşacağından habersizdim. gece saat 12 civarında tuğçe'den gelen mesajla yıkıldım : ayrıldık, bitti. sakın nedenini sorma. bi daha da bana sakın mesaj atma.

hakan'ın yanında gözlerim doldu, ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. yine kalbimden karnıma doğru bir hançer saplanmıştı. bu sefer yalvarış mesajlarıma da cevap vermiyordu. hakan'a zorlukla eve dönelim, kötü oldum ben. dedim. soru sormadan kabul etti. atladık motora eve döndük. yolda ne yaptığımı düşünüyordum. ne hatam olabilirdi ki? her mesajına en fazla 3 dakika sonra cevap veriyordum. denize girmek yok, kızlarla konuşmak yok, halı saha yok, bütün ilgim sadece onun üzerindeydi. acaba fazla ilgiden mi sıkıldı diye düşündüm yolda.

eve geldik. bahçe kapısından içeri girer girmez kapıda beni karşılayan bu kez babamdı.

hakanla beraber gecenin saat 2sinde köydeki eve döndük. benim elimde yine telefon mesaj yazıyordum. kapıda annem bizi karşıladı. oğlum sen dur, bişey konuşucam dedi. hakan içeri girdi ben annemle bahçede oturdum annemi dinlemeye başladım :

-oğlum, bak son zamanlarda telefon elinden hiç düşmüyor. hadi beni boşver ama baban bu durumdan çok rahatsız. biraz daha böyle devam edersen telefonu elinden alacak, o kızı arayıp konuşacak. ayağını denk al.

sinirlenmiştim. bi taraftan da yine kalbime bi ağrı saplanmıştı. eğer tuğçe'ye daha az konuşalım, ailem sürekli telefonla dolaşmamdan rahatsız olmaya başladı desem yine her zamanki gibi benden ayrılacaktı. çok seviyordum amk kızını. söyleyemezdim. ve o da yeryüzünde olabilecek en anlayışssız sevgiliydi. ona aşıktım ve benden ayrılmasından çok korkuyordum. babamdan gizli durumu idare etmeye karar verdim.

gib
Tin
Mi ba
Ri onu
Soyle e
Ger gibme
diysen bosu
Na anlatma amk
Sevdigin kiz baska
sina verme heyecani
Yasamak istedi diye ken
Dini bu kadar harap etmen
Pek de mantikli gelmedi ganga

yaz tatilim elimde telefonla geçiyordu. kafamı telefondan kaldıramıyordum. arkadaşlarım, ailem bana kızgındı, benden soğumuşlardı. yaz tatilim zehir oluyordu fakat ben farkında değildim. bi tek onunla konuşssam yeterdi bana. arkadaşlarla denize gidiyoruz, girmek istiyorum, kıza soruyorum, aldığım cevap şu : girersen bi daha bana mesaj atma. ulan bu kadar da yapılmaz ki ya. denize bile giremiyordum beyler. millet deli gibi eğlenirken ben kenarda oturmuş 40 derecede güneşin başıma verdiği inanılmaz ağrıyla kıza telefondan cevap yetiştirmeye çalışıyordum. sadece denize girmeme izin vermemekle kalmıyor, ne yapmak istesem burnumdan getiriyordu. langırt bile oynayamıyordum aq yerinde 2 dakka.

tatilin 15.gününe kadar yasaklar içinde yaşamaya başladım. her ne kadar denize girmeyi, langırt oynamayı, halı sahada top koşturmayı istesem de, tuğçe benim için hepsinden değerliydi. elimden telefonu düşürmüyordum. herşeyden vazgeçmiş, boş boş bütün gün telefon elimde geziyordum dıbına koyayım. fakat 15.günün sonunda ailemin beni korumaya çalışırken ağır bir darbe vuracağından habersizdim.

ilkmiydi knk

adam gibi yazıyorum size beyler. 17 yaşındaydım o zaman. şimdi de 18 yaşındayım. ister ergen deyin, ister velet, ben bu hikayeyi sonuna kadar içimden geldiği gibi yazıcam amk. neyse, ailem benimle çok ilgilidir. ben ailemi fazla sevmem. her gün telefonu elimde gören ailem bu durumdan yavaş yavaş rahatsız olmaya başlamıştı. zaman zaman annem ve babamdan bütün gün elinde o telefon, bırak biraz da ellerin dinlensin uyarıları geliyordu. bende giblemiyordum. sevgilim vardı çünkü. olum ben seviyorum ulan! siz karışmayın! aramıza girmeyin! istediğim kadar mesajlaşırım ulan! triplerindeydim. telefonumun bütün gün elimde olması sadece ailemin değil arkadaşlarımın da gözüne batıyordu. hakan zaman zaman olum akşam halı saha var, bırak şu telefonu, söyle kıza biraz rahat bıraksın da antreman yapalım gibisinden uyarılarda bulunuyordu. ben aslında telefonu elimden bırakmak istiyordum, ama bunu ne zaman denesem, ne zaman tuğçe'den izin istesem aldığım cevap şuydu : hayır, benimle ilgileneceksin, ilgilenmiyorsan bu ilişki biter.

bakın beyler şu huurnun yaptığına. can damarımdan vuruyordu beni. arkadaşlarımla zaman geçirmeyi çok istiyordum fakat o kadar aşıktım ki çocukluktan beri tanıdığım arkadaşlarımı bile kız için ikinci plana atmıştım. heryere elimde telefonla gidiyordum. anında cevap atıyordum kıza. neden ? benden ayrılmasın, çünkü ben onu çok seviyorum. aklımı gibeyim ki seviyorum aq.

neyse beyler ben köye gittim. köyde de çok sevdiğim, kardeşim dediğim, her yazı beraber geçirdiğim arkadaşım hakan vardı. o da istanbul'dan gelir her yaz köye. zaten çoğu kişi yazın gelir köye, gülüş cümbüş kalabalık bir şekilde zaman geçiririz her yaz. istanbul tayfası, izmir tayfası, fransa'dan hollanda'dan gelen gurbetçi tayfa falan derken köy doldu taştı yine. biz de gençler olarak kızlı erkekli her akşam yiyip, içip, sıçmaya başlamıştık.

tabi benim elimde yine bütün gün telefon, tuğçe hanım benden haber alamazsa kitabımı gibecek çünkü. bende köpek gibi sevdiğimden asla sözünden çıkmıyorum. çıksam beni ayrılıkla tehtid edecek her zamanki gibi. en çok korktuğum şey de oydu zaten beyler. aşk adama neler yaptırıyor görün dıbına koyayım. daha tuğçe'nin bana koyacağı yasaklardan, kısıtlamalardan haberim yoktu, yavaş yavaş işin içine ailem de girecekti. asıl sıkıntı şimdi başlıyordu benim için.

evet aga

seri panpa okuyom

aşkım ben köye gidicem. peder bugün yıllık izne çıktı, biliyosun küçüklüğümden beri her yazımı orda geçiririm. yaklaşık 1 ay kadar kalıcam. yazdım, ellerim titreyerek göndere bastım. daha önce ettiğimiz kavga yeniden alevlenecek diye beklerken tuğçe'den beni çok şaşırtan o cevap geldi : ''peki aşkım, gidebilirsin. yalnız bana söz ver, buse'yle veya herhangi bi kızla konuşmak yok. ölümü gör, galatasaray şampiyon olamasın. tamam mı?

şaşkınlıkla karışık bi mutluluk kapladı içimi. ilk defa beni anlayışla karşılamıştı. hayatımı gibmesini beklerken, yine yalvarmaya hazırlanırken hiç bir ters kelime etmeden karşılık vermişti.tabi aşkım, söz veriyorum. benim senden başkasını gözüm görmez kii * )'' dedim. nah görmezdi dıbına koyayım. her ne kadar kıza deli gibi aşık olsam da senelerdir takıldığım memleketimde bi çevrem vardı. kızlarla konuşacaktım tabi, ama arkadaşça. sözümü tutmadım, ama galatasaray yine de şampiyon oldu. bedduası tutmadı dıbına koyduğumun kızının.

aga illaki anlamışındır kızları bu kadar giblemeyeceğini bi dahakine tecrübe olsun bunların hemen zütü kalkıyor amk 3.sınıf insan muamelesi yapıcan koduklarıma o zaman peşinden koşuyorlar tecrübe konuşuyo.

kızlar amı olmasa bi gibe yaramaz panpa

kıza derdimi anlatmaya çalışırken kız ''ayrılıyorum senden, git buse'ne istediğinizi yapın beraber.'' demez mi. ulan benim bi suçum yok ki. benim ne buse gibimde, ne başka bi kız. odada dişi sinek uçsa kafamı çeviriyorum dıbına koyayım. o derece seviyordum beyler. kısa zaman olmasına rağmen kıza bağlanmıştım adeta. henüz ilk ciddi kavgamız olduğundan fazla canımı acıtmamıştı, fakat kıza git gide bağlandığımdan ileride bana yapacaklarının beni ne kadar üzeceğinden habersizdim. kıza deli gibi yalvarıyordum. yalvaran aklımı gibeyim şimdi olsa gibimde olmaz ama o zamanlar çok aşıktım amk ya. bütün gece yalvardıktan sonra kızı bu ayrılık kararından vazgeçirmeyi başardım beyler. içim rahatlamıştı. daha ilk kavgamızda ayrılık demişti bana. içim acımıştı, ve bunun son olmayacağını hissediyordum.

tamam, sen kızsın, çirkeflik yapacaksın, kıskanacaksın da, karşındaki de insan be kardeşim. biraz insaf dıbına koyayım ya. bu kızın kıskançlığı adeta beni yıpratacak bi soruna dönüşüyordu beyler.