beyler gelin ciddi ciddi derdimi paylaşacağım

öncelikle 19 senedir rize'de yaşıyorum(!), bundan 9 sene evvel annem ile babam boşandı, küçükken babamı bile hatırlamıyorum artık, tek hatırladığım şey eve geldiğinde sarhoş olduğu, sırtına binip gezdirirdi beni. çalışmazdı, annem çalışır didinirdi eve 3 kuruş getirebilmek için, her neyse konumuz şimdiki yaşantım.
liseyi okuyamadım, yapamadım nedense bana göre değildi. öğretmenlerin de ısrarı ile okulu bırakma, açık öğretime geçme kararı aldım. 3 senedir açık öğretimdeyim fakat hafta sonları sabah 9da kalkıp o binaya gitmekten başka yaptığım hiç bir şey yok, ne önem veriyorum ne başka bir şey. günlük yaşantım ise sabah kahvaltı eşliğinde tv izleyip bilgisayara geçmek, uyuyana kadar. ertesi gün ne mi yapıyorum dersiniz? yine aynı şeyleri.
arkadaş çevrem tarafından sevilen birisiydim ama öyle bir konuma geldim ki artık kimse giblemez oldu beni, babam bile artık gibine takmıyor, güvenmiyor. annem desen çalışıp daha iyi yerlere gelmenin peşinde, rahata varmanın. annemle kalıyorum evet. size şöyle söyleyeyim gece uyurken hayalini kurduğum şeyler için 1 adım dahi atmıyorum, atılacak gibi de değil zaten onlar. o kadar derine batmışım ki hayatta.
ve demin bu yaptığım veyahut yaşadığım şeyler aklıma geliverdi, çıldırdım, öldürmek istedim kendimi ama sadece kendime zarar vermekle yetindim, dışarıya çıktım birinin beni dövmesini istedim, gibleyen olmadı. sonra markete makarna almaya giderken burnuma ağır bir parfüm kokusu geldi, birden düşünüverdim, herkes sahte kokularla, kıyafetlerle, isimlerle bu dünyada yaşıyorken, bu dünyada bulunma amacımız ney? sahte kişiliklere her gün sahte kelimeler kullanıp sahte davranışlar sergilemek mi? hayır olamaz der insan fakat öyle.
o kadar anlamsız bir hayat sürdürüyoruz ki, çalışıyoruz, sahte gülücükler atıyoruz, para kazanıyoruz, o parayı yiyoruz. ne oluyor sonra? ne gibime yarıyor tüm bunlar?
diyeceksiniz daha yaşın kaç bunları düşünüyorsun amın oğlu diye, evet duyar gibiyim.
ne yapmalı insan bu monotonluktan bu sahtelikten kurtulmak için? ölmek mi? hayır ölmek de olamaz ama bir şey olmalı di mi, bir çıkış yolu olmalı bu dıbına koduğumun sahte dünyasından.
resim konusunda yetenekli olduğumu düşünüyordu çevrem, fakat çizmek istemedikten sonra ne önemi var? evet istiyorum öldüğümde bir kişi tarafından olsa dahi hatırlanmak? inanın şu an şu dakika ölsem ki düşünmedim değil, bir kişinin bile gibinde olursam en adi huur çocuğuyum. gibimde de değil bu fakat yine de insan bir çıkış yolu istiyor, bu monotonluktan bu sahtelikten.

konudan konuya atlayıp saçmaladım biraz ama siz kusura bakmayın bunlar kafamdakilerin özetlenmiş hali malesef,
eğer ki bir çıkış yolu bir gerçeklik var ise uyandırın beni, iyi geceler hepinize insanlar(!)...

özet: okusan da okumasan da hayatının şu dakikasını boşa harcıyorsun, hiç bir kaybın olmaz farklı bir şey yapmak dışında, o da pek önemli değil ha?