1. 1.
    +1
    9 yasındaki cocuk edebiyat yaparak gibmis beyler inanmadım
    ···
  2. 2.
    +1
    Benım doğum günümün gecesiydi o gece. 12 yaşındaydım deprem olduğunda. babam bigiblet almıştı bana bütün gece sabah olduğunda bigiblete binicem diye hayal kurup durmuştum. Ben böyle bir şey görmedim hayatım boyunca. çok kötü günlerdi. çocukluğumu çok kötü etkiledi. allah milletimizin başından uzak tutsun. ölenlerin mekanı cennet olsun.
    ···
  3. 3.
    0
    olum manyak bısey tuylerım dıken dıken oldu la
    ···
  4. 4.
    0
    panpa naptın amk sen yaa gözlerim doldu bin. çok zor durum valla. siteyi ver bakalım
    ···
  5. 5.
    0
    panpa duygulandim amina koyim, hizli da yazdin hadi yatak zibarak amk.
    ···
  6. 6.
    0
    @65 aynen bizde arabada yattık bir kaç gün.
    ···
  7. 7.
    0
    @52 kanka hepsini yapınca kegib geliyor bir siteden kopyalıyorum ondan olsa gerek paragraflara böldüm yani
    ···
  8. 8.
    0
    amk yine bozuldu sinirlerim anasını gibtimin şehrinde geberip gidecez hepimiz malız nie yaşıoruz bu istanbulda takmu var
    ···
  9. 9.
    0
    @65 zelzele olmuş kanka deprem değil diyecektim de taşşağa gerek yok. Kanka ne bileyim bilmiyormuş demek. Sen hiç kar görmemiş birine bu kar diyemezsin. O da hiç yaşamamış demek ya da ailesi bahsetmemiş
    ···
  10. 10.
    0
    reserved
    ···
  11. 11.
    0
    allah sabır versin ne denir ki başka..
    ···
  12. 12.
    0
    beyler bir hikaye daha var elimde. Üstelik buradan birinin hikayesiydi kim hatırlamıyorum ama okumak isteyenler olursa onu da yazarım
    ···
  13. 13.
    0
    merak ettim panpa. vay be.
    ···
  14. 14.
    0
    up up up
    ···
  15. 15.
    0
    @47 panpa bi hata var sanırım ben de 99da deprem yaşadım 1hafta gece gündüz eve girmedik. artı çocuk 9 yaşında depremin ne olduğunu bilmiyo. ben 7 yaşındaydım ozaman deprem oluyo amk diye bağırmıştım
    ···
  16. 16.
    0
    21 ağustos 1999
    sevgili günlük;
    4 gün oldu; babam ve annemden hala ses yok. anneannem” dükkan zarar gördüyse malları kurtarmaya çalışıyorlardır, yollar açılmadıysa gelememişlerdir,” diyor. ağabeyimse ağlıyor. kesin bir şey oldu, öldüler, diyor. anneannem, onu susturmaya çalışıyor. fakat ben öyle olduğunu düşünmüyorum. yarın eniştemler ve dayım, yalova’ya gidecekler. onlarla beraber geleceklerdir. bu arada; artık evdeyiz. dışarıda kalmak çok zor oluyor.
    ···
  17. 17.
    0
    yetiştim hadi
    ···
  18. 18.
    0
    22 ağustos 1999
    sevgili günlük;
    annem ve babam öldü. artık buna eminim. ne hissedeceğimi, ne yapacağımı bilmiyorum. ağlamak istiyorum ama yapamıyorum. sanki bu dünyadan soyutlandım; ben, ben değilim. kendime dair tek bildiğim şey, artık onlar yok. kalbimde, midemde inanılmaz ağrılar var. göz yaşlarım içime akıyor; kimseye bir şey belli etmek istemiyorum. neden böyle yapıyorum onu da bilmiyorum ...
    ···
  19. 19.
    0
    ... anneannem ve komşular mutfakta gizli bir şeyler konuşuyorlardı. ben geldiğimde konu değişiyordu. şüphelendim ama üstünde durmadım. gittim televizyonu açtım. haberler vardı ve enkaz dedikleri yıkılmış binalardan insan çıkarma çalışmalarını gösteriyorlardı. canlı yayında gösterdikleri görüntülerdeki yer ise çok tanıdıktı. sokak bizim yalova’daki sokağımızdı. kurtarma çalışması yapılan apartman ise bizim oturduğumuz apartman. i̇şte o zaman anladım ...
    ···
  20. 20.
    0
    ... sokağımızda sadece iki bina ayaktaydı. biri hemen bizim apartmanın yanında bulunan, yan yatmış; yusuf ziya i̇lköğretim okulu, yani benim okulum, diğeri de 3 katlı bir apartmandı. bizim sokağımızın altı eskiden bataklıkmış, bina yapılması sakıncalıymış, öyle diyordu haberde. benden anne ve babamı alan, şehrin içinde gizlenmiş bir bataklık mıydı yani ?
    ···