0
size biraz hayatımdan bahsetcem
odamda küçük bi televizyon var,bi de onun olmayan kumandası. Kalkıp kanalı değiştirmeye üşendiğimden izlemek zorunda kaldığım onlarca dizi, yüzlerce tartışma programı. Habertürkün, tarih programlarının ilber hocanın manyağı oldum amk daha ne diyim. Fark etmişsinizdir, sıradan bir adamım ben. Sıradan adam olmak sadece filmlerde güzel. Sıradan adamın başına gelen sıradışı olaylar filmlerde görüldüğü kadar sıradışı gelmiyor yaşadığınızda. Belki ondan aklıma gelmiyor anlatacak ilginç bişey düşündüğümde. Çok fazla siyaset tartışması izlemeyin ama. işinize yaramıyacak bir sürü şey öğreniyorsunuz, günün birinde işime yarar diye. işinize gerçekten yaramadıklarındaysa geride oynanmamış bir sürü halı saha maçı, yapılmamış bir sürü msn sohbeti, izlenmemiş tonla dizi kalır. Ne acı dimi. Bana üç öğüt ver deseler hayatla ilgili deseler şunu söylerim; Çok fazla siyasi tartışma programı izleme, çok fazla siyasi tartışma programı izleme, çok fazla siya... Bunları söylerken geri geri gidip yok olduğum hayal edin bu kısmı okurken. Genelde öyle yaparım ben. Geri geri gidip yok olurum.
Ünlü olamamanın kötü yanı şu; ünlü olamadan ölceksin diye korkuyosun. Onaltı yaşında ya da yirmi dört yaşında bir kereliğine ünlü olmuş olup da sonra unutulsan o çok koymaz gibime geliyo. Öteki türlü hep birgün olacaksın diye bekliyosun. Bi insan ne demeye ünlü olmak ister ki! Hiç mi dinlemediniz olm ünlü olup da sokakta rahat yürüyememekten şikayetçi ünlüleri. Keşke Andy Warhol haklı olsa. Ama ben hesapladım, hepimizin 15 dakkkalığına ünlü olması için Tükriye'de sürekli ünlü olmayan birilerini ünlü etmek için yayın yapan yirmi dört bin sekiz yüz kanal olması lazım. Piyi üç, toplam ünlü olacak adam sayısını da 40 milyon alıyosun bu hesapta. Sonuçta herkes ünlü olmak istemiyordur,bi de bebekleri falan çıkarcaksın tabi. Ha internet falan var ordan da ünlü olunuyo dersen suratına tükürürüm. Facebook'ta iki bin arkadaşı olan kız tanıyorum ben, hiç de öyle ünlü birisine benzemiyo. Normal insan o da ,biz gibi. Ama hiç ünlü tanımıyorum bak. Ünlü olup olmadığını test etmek isteyen birisi varsa bunu ölçü alsın. Benim gibi adamların bire bir tanıdığı biriysen ünlü değilsindir. Acı gerçek bu. Koydu dimi. Koyar bilirim.
Gitar çalabilenler öyle gitar çalmasını nerden öğrendiğini hiçbir zaman açıklamazlar. Çok gitar çalan adam gördüm, hiçbirisi adam gibi yol haritası çıkarıp önüne koymuyor. Birçok konsere gidip gruptaki gitaristlerin eline dikkat kesilip öğrendiğini söyleyenine bile rastladım. Yok artık. Hadi müzik dahisisin, bir gördüğünü hemen kapıyosun anladık da miyopda mı yok sende be hacı. Savaş pilotu neyin olaydın keşke. Gitar çalmayı öğrenmenin zor kısmı da şu; vaktine acıyosun. Bir şarkıyı çalacam diye saatler harcamak normal gelmiyo. O şarkıyı çalmayı öğrenmesi daha uzun süren bir adamın varlığına kanaat getirsem, internette vidyosu olsa mesela, o zaman içim rahat eder, öğrenirdim belki. Dünyadaki en salak adam kimdir acaba. Farkında mıdır bunun.
Bazen kötü şartlarda yaşamak istersin. Auster kitaplarındaki kendini zorlamayı seven adamlar gibi mesela. Bizim buralarda daha farklı tabi. Bir savaşta yaralandığını hayal etmeyen kimse var mı yatmadan önce! Kızları geç. Onların ne hayal ettiğiyle ilgili en ufak fikrim yok. Böyle söyleyince aklıma pembe şeyler geldi. Yatağa yatıp gözünü kapattığında pembe şeyler geliyo gözünün önüne. Kız olmadığım için sevineceğim ikinci şeyi buldum. ilkini herkes biliyor zaten. Bir sürü adamla bir sürü şey konuştum ama yatağa yatmadan önce ne hayal edildiğiyle ilgili hiçbir sohbet etmemişim bugüne kadar. Ben savaşın birinde yaralandığımı hayal ederim. Güzel olur. Çocukken de etrafımda halka oluşturup hayranlıkla izleyen kızlara röveşota şovu yaptığımı düşünürdüm yatmadan önce. Oğuz vardı orta okulda, o iyi çekerdi röveşota ama hiçbir kız hayran değildi ona da zaten. Çocuk aklı işte. Çevresinde "bak oğlum basketbol oyna, kızlar basketçileri sever" diye yönlendirecek adam olmayan çocuktan büyüdüğünde hayır gelmez. Gelmedi de zaten. Şimdi bir çocuğum olsunda yönlendiriyim diye bekliyorum. Kendinde olmayanı çocuğunda görmek isteyen ebeveyn miti de yalan değilmiş meğer. Bir yaştan sonra anlıyosun.
Sıkılıyor insan bazen. Fena bir hayat yaşamıyor ama sıkılıyor. Fena bir hayatı bile tercih edebilcekmiş gibi geliyor. "Doğru yolda beklemektense, yanlış yolda yürümek yeğdir". Geçen behsat çe sölediydi. Böyle lafları duyduğumda söyleyenin aklına nasıl gelmiş diye bir şaşırırım. Bazısında kesin kendisi bulmamıştır, zaten benzer bir laf vardır,o da alıp onu biraz tamamlamıştır diye düşünürüm. Bu lafta öyle. Söylenmesi için 2010 yılına gelinmesi beklenmeyecek laflardan. Neyse.. ilk duyduğumda bunları düşünmedim tabi. Etkilendim ilk olarak. Öyle ki üşenmesem kalkıp hayatımı değiştirirdim. Öyle olmuyo işte ama, sigara almaya büfeye indiğinde soğuğu zütüne yiyince insan "ulan biz yine doğru yoldan şaşmayalım" diye düşünüyo. Sigara almanın bile zor olduğu bir hayatı Napoleon falan nasıl değiştirmiş, kestirmesi güç. Napoleon'da sigara almak için büfeye inmeye üşenirdi şimdi yaşasa belki diye kendini teselli eden varsa, şüphesi olmasın, içi rahat olsun ki o bir hırttır.
Bir işte en iyi olmak nasıl bir şey acaba! Herkesten iyisin. Ama ya bizi yiyorlarsa, ya biz çok kötüyüz diye onlar en iyiyse. Gitardan para kazanmayı kafaya koyup, çalmayı doğru dürüst beceremediğimi fark ettiğimde ufak bir kasabaya yerleşmeyi düşünmüştüm. Küçücük kasabada kimse gitar çalamadığı için ben bir iki tıngırdatınca herkes büyülenecekti. Dünya Beethoven için küçük bir köy. Aslında o kadar da iyi çalamıyor.. Messi'yi koy başka bir galaksinin futbol takımının forvetine, bak bakalım ayağında iki dakka top tutabiliyor mu.Tafrası hep bize ırzını skiyim
