beyler en sevdiğimiz şiirleri paylaşıyoruz

biliyorum, hiç beklemiyordun bu daveti. birden geliverdi değil mi? ansızın vurdu şakağına; saçaktan düşen buzdan kılıçlar gibi. şaşırdın. huzurunun göbeğine irice bir taş savruldu; halka halka titremede gönlünün düştüğü göl şimdi. neşesi kaçtı vaktin; sevinçlerini pervane ettiğin mumlar titredi, bitti. akrep ve yelkovanın ayakları dolandı; beklediğin “az sonra”lar havada asılı kaldı. hüznün ölü kelebekleri kıpırdadı, sızılandı. aşinâlığın tadı bozuldu; acının ketum, kekre sütunları devrildi göğsüne. başını yasladığın uzun saatler, uzanıp uyuduğun bitmez günler vaadlerini yerine getiremeyeceklerini söylediler; yüzleri yerde, mahçup. oyala(n)dığın ağaç gölgeleri çekildi üzerinden. avunduğun/avuttuğun haz perdeleri parelendi. gözlerini ıslatamadan giden yağmurlar elindeki şemsiyeyi uçurdu. konforunu bozmamak için parmak uçlarına basa basa odana giren, kalbini kanatmadan usulca gidiveren uzak acılar yakana dolandı şimdi. “daha dün konuşmuştuk ama…” diyorsun. “ama nasıl olur!”lar çekip çekiştiriyor iki yakanı. “hiç beklenmedik bir ölüm!” “vakitsiz” “erken!” “sürpriz!”

işine ara vereceksin bugün… kocaman bir pürüz olup çıkıverdim karşına. hızını kestim hayatının. üzerine saldım kaygılarını. köşe bucak kaçtığın korkulara sobelettim seni. ölümle arana koyduğun duvarı yıktım. “ölüm bize de yaklaşırmış/yakışırmış” dedin. “ölmesi kanıksanmış, ölünesi bir yaştayız artık.” “rahmetli…” sıfatını ismimin üzerine yumuşak bir şal gibi atıvereceksin.

iki yakasında da eksiğim istanbul’un. vapurların hiçbiri beklemiyor beni iskelede. ben öldüm diye şeritleri eksilmedi otoyolların.

hayret! ben öldüm bu defa… şimdiye kadar hep başkalarıydı ölen. gitsen de bir gitmesen de bir, bir cenaze olacak cami avlularından birinde…

seni bilmem ama ben bu cenazeye mutlaka gitmeliyim. ayıp olur, çok ayıp… davetlilerin yüzüne bakamam sonra. dediği gibi şairin, bir musallâlık saltanatım bu benim. başroldeyim.

toprağa konulacak adam rolü benim. ardından ağlanılacak adamı ben oynayacağım. hiç itirazsız karanlığa uzanmak bana düştü bu defa. üzerine toprak atılan adamı… unutulmuşluklar altında yüzü erimeye bırakılan adamı… hüzünlerin münasebetsiz müsebbibi olacak adamı… ayakkabısı kendisini beklerken bağları çözülecek adamı…. elbiseleri evden çıkarılacak adamı… ben oynayacağım.

yatağı soğuk kalacak adamı… akşam eve dönmeyecek adamı… kapıyı çalması beklenmeyecek adamı… sofrada yeri olmayacak adamı… adı telefon rehberinden silinecek adamı… şehrin dudaklarından yarım ağız çıkmış bir hece gibi önemsizleşecek adamı…. ben oynayacağım. sevinçlerin ortasına en fazla bir hıçkırık gibi sokulsa bile hatıraların eşiğinden yüz geri edilecek adamı… resmine bakıp bakıp da ağlanacak (yoksa ağlanılmayacak mı?) adamı… “adı neydi… hani..!” diye yokluğu kanıksanacak adamı… soluk bir resimde mahzun bir tebessümün ardında aşklarını saklayan, susturan adamı… ben oynuyorum bugün… sahnedeyim.

beklerim.

en öndeki olmalısın ayakta duranların. en dik duranı.

işte davetiyen:

canını çok seven, her günün sabahında burada sonsuzca yaşayacağına yeniden kanan, her lezzetin tükenişinde ölümün yanına uğradığını unutan, her hazzın zirvesinde yakasındaki ölümlü etiketini isteyerek düşüren, her yaz sıcağında içi dünyaya iyiden iyiye ısınan, doğduğu yılın rakdıbının büyüklüğünün kendisini kabirden uzak tuttuğunu sanarak avunan, kalbinin her atışında ölümlerden döndüğünün farkında olmayan, damarlarının bir köşesinde ansızın geliverecek pıhtılardan yapılmış veda haberleri saklayan, ayrılıkların çatlaklarından giren hüzünleri ölümün nefesi gibi yudumlayan, sevenlerinin gözlerinin ışığına sığınarak ısınan, unutulmayı, yok sayılmayı en ürkütücü uçurum bilen, güzelliğini aynaların kırıklarında arayan, toprağa girmeye üşenen, uzun süredir aramızda yaşayan dostumuz, arkadaşımız, sırdaşımız, kardeşimiz, babamız, evladımız, şimdilik unutmayacağımızı umduğumuz, bir süre unutmaktan utanacağımız, sonra unutacağımız, en sonunda unuttuğumuzu da unutacağımız

doğduğu gün yakalandığı fanilik hastalığından, uzun süredir yatalak olmasına yol açan “her nefis ölümü tadacaktır!” yarasından, ömür boyu sancısını çektiği amansız yaşama rahatsızlığından kurtulup aramızdan ayrıl[maya ayarlan]mıştır.

cenazesi -umulur ki- en uzak zamanda, sızılarının köşe başlarında kılınan cenaze namazını takiben kaldırılacak, gözünden (belki gönlünden) uzak bir yerde unutuluş toprağına
gömülecektir.

senai demirci - talha bora öge

edit : http://fizy.com/#s/1ah652

öğrendim ki...
kimseyi sizi sevmeye zorlayamazsınız.
kendinizi sevilecek insan yapabilirsiniz,
gerisini karşı tarafa bırakırsınız.

öğrendim ki...
güveni geliştirmek yıllar alıyor,
yıkmak bir dakika.

öğrendim ki...
hayatında nelere sahip olduğun değil
kiminle olduğun önemli.

öğrendim ki...
sevimlilik yaparak 15 dakika kazanmak mümkün
ama sonrası için bir şeyler bilmek gerek.

öğrendim ki...
kendini en iyilerle kıyaslamak değil
kendi en iyinle kıyaslamak sonuç getirir.

öğrendim ki...
i̇nsanların başına ne geldiği değil
o durumda ne yaptıkları önemli.

öğrendim ki...
ne kadar küçük dilimlersen dilimle
her işin iki yüzü var.

öğrendim ki...
olmak istediğim insan olabilmem
çok vakit alıyor.

öğrendim ki...
karşılık vermek
düşünmekten çok daha basit.

öğrendim ki...
bütün sevdiklerinle iyi ayrılman gerek
hangisi son görüşme olacak bilemiyorsun.

öğrendim ki...
'bittim' dediğin andan itibaren
pilinin bitmesine daha çok var.

öğrendim ki...
sen tepkilerini kontrol edemezsen
tepkilerin hayatını kontrol eder.

öğrendim ki...
kahraman dediğimiz insanlar
bir şey yapılması gerektiğinde
yapılması gerekeni
şartlar ne olursa olsun yapanlar.

öğrendim ki...
affetmeyi öğrenmek deneyerek oluyor.

öğrendim ki...
bazı insanlar sizi çok seviyor
ama bunu nasıl göstereceğini bilemiyor.

öğrendim ki...
ne kadar ilgi ve ihtimam gösterseniz
bazıları hiç karşılık vermiyor.

öğrendim ki...
para ucuz bir başarı.

öğrendim ki...
en iyi arkadaşla sıkıcı an olmaz.

öğrendim ki...
düştüğün anda seni tekmeleyeceğini düşündüklerinden bazıları
kaldırmak için elini uzatır.

öğrendim ki...
i̇ki insan aynı şeye bakıp
tamamen farklı şeyler görebilir.

öğrendim ki...
aşık olmanın ve aşkı yaşamanın çok çeşidi vardır.

öğrendim ki...
her şartta kendisiyle dürüst kalanlar
daha uzun yol yürüyor.

öğrendim ki...
hiç tanımadığın insanlar,
iki saat içinde,
senin hayatını değiştirir.

öğrendim ki...
anlatmak ve yazmak ruhu rahatlatır.

öğrendim ki...
duvarda asılı diplomalar
i̇nsanı insan yapmaya yetmez.

öğrendim ki...
aşk kelimesi ne kadar çok kullanılırsa, anlam yükü o kadar azalır.

öğrendim ki...
karşısındakini kırmamak ve inançlarını savunmak arasında çizginin
nereden geçtiğini bulmak zor.

öğrendim ki...
gerçek arkadaşlar arasına mesafe girmez.
gerçek aşkların da!

öğrendim ki...
tecrübenin kaç yaşgünü partisi yaşadığınızla ilgisi yok,
ne tür deneyimler yaşadığınızla var.

öğrendim ki...
aile hep insanın yanında olmuyor.
akrabanız olmayan insanlardan ilgi, sevgi ve güven öğrenebiliyorsunuz.
aile her zaman biyolojik değil.

öğrendim ki...
ne kadar yakın olursa olsunlar
en iyi arkadaşlar da ara sıra üzebilir.
onları affetmek gerekir.

öğrendim ki...
bazen başkalarını affetmek yetmiyor.
bazen insanın kendisini affedebilmesi gerekiyor.

öğrendim ki...
yüreğiniz ne kadar kan ağlarsa ağlasın
dünya sizin için dönmesini durdurmuyor.

öğrendim ki...
şartlar ve olaylar,
kim olduğumuzu etkilemiş olabilir.
ama ne olduğumuzdan kendimiz sorumluyuz.

öğrendim ki...
i̇ki kişi münakaşa ediyorsa,
bu birbirlerini sevmedikleri anldıbına gelmez.
etmemeleri de sevdikleri anldıbına gelmez.

öğrendim ki...
her problem kendi içinde bir fırsat saklar.
ve problem, fırsatın yanında cüce kalır.

öğrendim ki...
sevgiyi çabuk kaybediyorsun, pişmanlığın uzun yıllar sürüyor.

ataol behramoğlu öğrendim ki