beyler en sevdiğimiz şiirleri paylaşıyoruz

biliyorum, hiç beklemiyordun bu daveti. birden geliverdi değil mi? ansızın vurdu şakağına; saçaktan düşen buzdan kılıçlar gibi. şaşırdın. huzurunun göbeğine irice bir taş savruldu; halka halka titremede gönlünün düştüğü göl şimdi. neşesi kaçtı vaktin; sevinçlerini pervane ettiğin mumlar titredi, bitti. akrep ve yelkovanın ayakları dolandı; beklediğin “az sonra”lar havada asılı kaldı. hüznün ölü kelebekleri kıpırdadı, sızılandı. aşinâlığın tadı bozuldu; acının ketum, kekre sütunları devrildi göğsüne. başını yasladığın uzun saatler, uzanıp uyuduğun bitmez günler vaadlerini yerine getiremeyeceklerini söylediler; yüzleri yerde, mahçup. oyala(n)dığın ağaç gölgeleri çekildi üzerinden. avunduğun/avuttuğun haz perdeleri parelendi. gözlerini ıslatamadan giden yağmurlar elindeki şemsiyeyi uçurdu. konforunu bozmamak için parmak uçlarına basa basa odana giren, kalbini kanatmadan usulca gidiveren uzak acılar yakana dolandı şimdi. “daha dün konuşmuştuk ama…” diyorsun. “ama nasıl olur!”lar çekip çekiştiriyor iki yakanı. “hiç beklenmedik bir ölüm!” “vakitsiz” “erken!” “sürpriz!”

işine ara vereceksin bugün… kocaman bir pürüz olup çıkıverdim karşına. hızını kestim hayatının. üzerine saldım kaygılarını. köşe bucak kaçtığın korkulara sobelettim seni. ölümle arana koyduğun duvarı yıktım. “ölüm bize de yaklaşırmış/yakışırmış” dedin. “ölmesi kanıksanmış, ölünesi bir yaştayız artık.” “rahmetli…” sıfatını ismimin üzerine yumuşak bir şal gibi atıvereceksin.

iki yakasında da eksiğim istanbul’un. vapurların hiçbiri beklemiyor beni iskelede. ben öldüm diye şeritleri eksilmedi otoyolların.

hayret! ben öldüm bu defa… şimdiye kadar hep başkalarıydı ölen. gitsen de bir gitmesen de bir, bir cenaze olacak cami avlularından birinde…

seni bilmem ama ben bu cenazeye mutlaka gitmeliyim. ayıp olur, çok ayıp… davetlilerin yüzüne bakamam sonra. dediği gibi şairin, bir musallâlık saltanatım bu benim. başroldeyim.

toprağa konulacak adam rolü benim. ardından ağlanılacak adamı ben oynayacağım. hiç itirazsız karanlığa uzanmak bana düştü bu defa. üzerine toprak atılan adamı… unutulmuşluklar altında yüzü erimeye bırakılan adamı… hüzünlerin münasebetsiz müsebbibi olacak adamı… ayakkabısı kendisini beklerken bağları çözülecek adamı…. elbiseleri evden çıkarılacak adamı… ben oynayacağım.

yatağı soğuk kalacak adamı… akşam eve dönmeyecek adamı… kapıyı çalması beklenmeyecek adamı… sofrada yeri olmayacak adamı… adı telefon rehberinden silinecek adamı… şehrin dudaklarından yarım ağız çıkmış bir hece gibi önemsizleşecek adamı…. ben oynayacağım. sevinçlerin ortasına en fazla bir hıçkırık gibi sokulsa bile hatıraların eşiğinden yüz geri edilecek adamı… resmine bakıp bakıp da ağlanacak (yoksa ağlanılmayacak mı?) adamı… “adı neydi… hani..!” diye yokluğu kanıksanacak adamı… soluk bir resimde mahzun bir tebessümün ardında aşklarını saklayan, susturan adamı… ben oynuyorum bugün… sahnedeyim.

beklerim.

en öndeki olmalısın ayakta duranların. en dik duranı.

işte davetiyen:

canını çok seven, her günün sabahında burada sonsuzca yaşayacağına yeniden kanan, her lezzetin tükenişinde ölümün yanına uğradığını unutan, her hazzın zirvesinde yakasındaki ölümlü etiketini isteyerek düşüren, her yaz sıcağında içi dünyaya iyiden iyiye ısınan, doğduğu yılın rakdıbının büyüklüğünün kendisini kabirden uzak tuttuğunu sanarak avunan, kalbinin her atışında ölümlerden döndüğünün farkında olmayan, damarlarının bir köşesinde ansızın geliverecek pıhtılardan yapılmış veda haberleri saklayan, ayrılıkların çatlaklarından giren hüzünleri ölümün nefesi gibi yudumlayan, sevenlerinin gözlerinin ışığına sığınarak ısınan, unutulmayı, yok sayılmayı en ürkütücü uçurum bilen, güzelliğini aynaların kırıklarında arayan, toprağa girmeye üşenen, uzun süredir aramızda yaşayan dostumuz, arkadaşımız, sırdaşımız, kardeşimiz, babamız, evladımız, şimdilik unutmayacağımızı umduğumuz, bir süre unutmaktan utanacağımız, sonra unutacağımız, en sonunda unuttuğumuzu da unutacağımız

doğduğu gün yakalandığı fanilik hastalığından, uzun süredir yatalak olmasına yol açan “her nefis ölümü tadacaktır!” yarasından, ömür boyu sancısını çektiği amansız yaşama rahatsızlığından kurtulup aramızdan ayrıl[maya ayarlan]mıştır.

cenazesi -umulur ki- en uzak zamanda, sızılarının köşe başlarında kılınan cenaze namazını takiben kaldırılacak, gözünden (belki gönlünden) uzak bir yerde unutuluş toprağına
gömülecektir.

senai demirci - talha bora öge

edit : http://fizy.com/#s/1ah652

ayrılık sevdaya dahil

açılmış sarmaşık gülleri
kokularıyla baygın
en görkemli saatinde yıldız alacasının
gizli bir yılan gibi yuvalanmış
içimde keder
uzak bir telefonda ağlayan
yağmurlu genç kadın

rüzgâr
uzak karanlıklara sürmüş yıldızları
mor kıvılcımlar geçiyor
incin yalnızlığımdan
onu çok arıyorum onu çok arıyorum
heryerinde vücudumun
ağır yanık sızıları
bir yerlere yıldırım düşüyorum
ayrılığımızı hissettiğim an
demirler eriyor hırsımdan

ay ışığına batmış
karabiber ağaçları
gümüş tozu
gecenin ırmağında yüzüyor zambaklar
yaseminler unutulmuş
tedirgin gülümser
çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var
çünkü ayrılık da sevdâya dahil
çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili
hiç bir anı tek başına yaşayamazlar
her an ötekisiyle birlikte
herşey onunla ilgili

telaşlı karanlıkta yumuşak yarasalar
gittikçe genişleyen
yakılmış ot kokusu
yıldızlar inanılmayacak bir irilikte
yansımalar tutmuş bütün sâhili
çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var
öyle vahşi bir tad ki dayanılır gibi değil
çünkü ayrılık da sevdâya dahil
çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili

yalnızlık
hızla alçalan bulutlar
karanlık bir ağırlık
hava ağır toprak ağır yaprak ağır
su tozları yağıyor üstümüze
özgürlüğümüz yoksa yalnızlığımız mıdır
eflatuna çalar puslu lacivert
bir sis kuşattı ormanı
karanlık çöktü denize
yalnızlık
çakmak taşı gibi sert
elmas gibi keskin
ne yanına dönsen bir yerin kesilir
fena kan kaybedersin
kapını bir çalan olmadı mı hele
elini bir tutan
bilekleri bembeyaz kuğu boynu
parmakları uzun ve ince
sımsıcak bakışları suç ortağı
kaçamak gülüşleri gizlice
yalnızların en büyük sorunu
tek başına özgürlük ne işe yarayacak
bir türlü çözemedikleri bu
ölü bir gezegenin
soğuk tenhalığına
benzemesin diye
özgürlük mutlaka paylaşılacak
suç ortağı bir sevgiliyle

sanmıştık ki ikimiz
yeryüzünde ancak
birbirimiz için varız
ikimiz sanmıştık ki
tek kişilik bir yalnızlığa bile
rahatça sığarız
hiç yanılmamışız
her an düşüp düşüp
kristal bir bardak gibi
tuz parça kırılsak da
hâlâ içimizde o yanardağ ağzı
hâlâ kıpkızıl gülümseyen
-sanki ateşten bir tebessüm-
zehir zemberek aşkımız

atilla ilhan