beyler dün cuma namazında başıma gelen olay

mümkün olduğu kadar kısa tutmaya çalışacağım;

dün cuma namazına gittim her zaman olduğu gibi. her şey normaldi yine tüm cami ağzına kadar doluydu. namaza başlandı sünnet kılındı hoca minberde her zaman olduğu gibi yine vaazını veriyordu. bitirdi ve farza geçtik. namaza başlamadan önce safları sık ve düzgün tutun dedi yine, ve ne olduysa o zaman oldu. hoca tam allahu ekber dediği anda arkadaki binin biri bana önde boşalan yere geçmem için arkadan ittirdi. ve benim yerime geçti ben tam da namaza başlamıştım ve elim kulaklarımda ortada kalmıştım. öndeki boş safa tam adım attığım sırada başka bi adam gelip o yeri kaptı arkaya geçeyim yeniden dedim ama o kadar sıkıştırmışlar ki vazgeçip camiden çıkmak istesem bile başaramazdım. ön tarafta aynı şekilde, hoca rükuya gidene kadar ortada hiç birşey yapmadan duruyordum. üst katta namaz kılan insanlar dahil herkes hala bana bakıyordu namazda olmalarına rağmen, bu baskıyı daha fazla kaldıramayıp ağlamaya başladım ,derin bi nefes alıp kendimi topladım ve minbere doğru emin adımlarla yürümeye başladım ne olursa olacaktı artık, hoca daha ilk rekatı bile bitirmemişti, minbere vardım ve en üst basamağına çıkıp mikrofonu açtım, "ses bir ki ses, sesim geliyom" hayatımda ,ilk defa bu kadar coşkulu bi kalabalığa seslendiğimden ne diyeceğimi bilmiyordum. bi süre böyle devam etti. sonra aklıma şu sözler geldi.

ey müslümanlar;
müslümanlık neydi?... müslümanlık iyilikti ... dostluktu... müslümanlık emekti
Durusam birdaha kurtulamam...
Ziyani yok, gülüsü yeter bize...
Yüreğim kaydiysa günah mı...
Çamura saplansam yardıma gelir misin...
Elini tuttum sıcacıktı...
Yüreği elimdeymiş gibi...
Elinden tutuversem benimle gelir mi...
Seninim iste alip zütürsene beni...
Elveda hoca...
Elveda selvi boylum al yazmalim ... Elveda
Bitmemis türküm benim...

herkesin kafası karışmıştı bu da bana zaman kazandırmıştı. tepeden herşey gözüküyordu, kendime cemaatin arasından bi koridor bulup hızla camiden çıktım. haftaya heralde gitmem camiye.