20 yaşındayım hiç bişeyden umudum kalmadı.kalbimi matador tarafından 12 farklı yerinden şişlenmiş bi boğa gibi hissediyorum aslında yavaş yavaş hissizlik başladı bende.sonumu merak eder hale geldim.çıkamayacağım derin bi çukurdayım sanki.artık son raddeye geldi pgibolojik bunalımım.kendimi boşlukta hissetmekten başka bişey hissedemiyorum artık benim gözümde bile kendimin hiç değeri kalmadı.yok olduğumu hissediyorum sanki diğer insanlardan farklı bi dil mi konuştuğumu düşünmeye başladım.bunları haketmediğimi düşünüyorum.artık hiç bişey de eskisi gibi olmaz bundan sonra.hayat öğütücü bi silindir gibi gerçekten.ve bir çok kez ezildim o silindir tarafındam.kendimi adapte etmek isterken benliğimi kaybettim sanki bilincimi kaybettim.her gece kukumav kuşu gibi düşünür oldum.zerre mutlu değilim olabileceğimi de sanmıyorum yakın zaman içinde.kendime güvenim kesinlikle kalmadı.her gün yavaş yavaş boğuluyorum.savunma mekanizmam beni gerçekten çok yordu şimdiye kadar.şu saatten sonra cesur da olmak istemiyorum.bu yazıyı da düzgün bi yere bağlayamayacağım herthalde umrumda da değil..

https://www.youtube.com/watch?v=2WDfN_GH7Xc

beni hayat giblememiş siz giblemeseniz de farketmez ama o kadar yazmışız aq bize de yazık.

uyumak da istemiyorum lan çok ilginç bir tak yaşamıyorum ama uyumakta istemiyorum. kendime dair olan düşüncelerimi sadece nefret kelimesiyle tanımlamam çektiğim acıya hakaret olur heralde. isyan yok ancak buna kalp dayanmaz. eziliyorum dıbına koyim aldığım nefesin altında eziliyorum hem de.

göğüs kafesimdeki nefreti kussam rahatlayacağım sanki ama ben de umut etmek için ne istek kaldı ne de enerji.koy zütüne benim için felsefe olmuş durumda ama asla bu durumun içine isteyerek girmedim. manen belamı gibtiler. bakire iyiniyetimi pekekentlerin eline verdiler.
iyi de bundan bizine oç diyeniniz olmuştur elbet. yazmak harbiden rahatlatıyo amk ya ne yapaydım.

bütün hayallerimin tek tek yok olması ve benim kendime göre baştan aşağı hayal kırıklığı olmam uyumamam için yeterli sebep galiba.