beyler dertliyim lan bi bakın

sonra bir tantunicide duruyoruz.. çikom inemiyor arabadan.. ayaklarını alıp yere koyuyorum.. sarılıp beline dolanıyorum... restorana giriyoruz.. çikom yavas yavas yiyor yemeğini.. ben intihar planları yapıyorum.. boğaz köprüsünden mi atlasam? pencereden mi... restorandaki gençler çikoma bakıyorlar. onlar baktıkça daha sıkı tutuyorum elini.. 2 saat sonra dönüş uçağım var...

gidecek olman üzücü diyor...

üzücü..

arabaya biniyoruz... teyzesi artık daha sık bekleriz seni buraya diyor.. aylardır dısarı çıkmıyorduk, aylardır çiğdem bu kadar enerjik değildi diyor...

hemen o günün öğlenine döneyim;

çiğdem istanbulda yasıyordu.. kanser teşhisi koyulduğunda ailesini çağırdı.. gelin, konusmamız lazım dedi.. ailesi de barıs ona evlenme teklifi mi etti acaba diye düsünüyor, hangi kıyafeti giysek düğünde diye geyik yapıyorlar.. teyzesi uyurken bana bunları anlatıyor.. ben tabi direk balkon..

neyse,

arabada teyzesi mersine gelirsin artık sık sık diyor.. gelmeyi bırakın, yerleşirim bile diyorum.. çikom o çıkmayan sesiyle; düşünür müsün gerçekten? diyor..

düşüneyim mi diyip gülümsüyorum.. ucu açık diyor... el eleyiz.. kafası omzumda.. hiçbirşey söylemiyor ama hiçbirimiz gitmemi istemiyoruz... ve ben mersine yerlesme kararı alıyorum...

beni aldıkları yere mersin idman yurdunun o geniş caddeli sokağına geliyoruz.. vedalasma vakti.. annesini teyzesini kardesini öpüyorum...

sıra çiğdeme geliyor...

sarılıyorum, bırakamıyorum 15 saniye.. ağlıyorum...

sonra ayrılıyorum, geri dönüp bir daha sarılıyorum..
sonra bir daha..

3. sarılısımda "bana dua et" diyor..

cevap veremiyorum...

bası önde uzaklasıyorum ordan...

mersinden adanaya servis 1 saat kadar.. hıçkıra hıçkıra ağlıyorum...

çikomu en son orada görüyorum... bana bakıyor.. incecik...

havaalanında kriz geçiriyorum.. orda bir revir buluyorum.. tansiyonumu ölçüyorlar, sakinlestirici ilaç veriyorlar.. sakin olmazsanız sizi uçağa alamayız diyorlar... kendimi durduramıyorum...

ve istanbul...

aradan bi on onbes gün geçiyor.. hergün çiğdemle yazısıyorum.. evde biraz kendine geliyor...

bu süreç içerisinde kız arkadasım bana çiçek al demişti.. ama aynı anda o kadar cok sorunla mücadele ediyordum ki, gerçekten aklıma gelmedi beyler.. sürekli içiyordum...

ben çiğdemişn yanına gittikten ve döndükten sonra kız arkadasım benle olan bağını çok radikal bir biçimde kopardı.. arada ağlıyor, sürekli trip yapıyordu...

sonunda artık hayatındaki gelişmeleri duymak, senden haberdar olma, üzüntünü sevincini bilmek istemiyorum dedi...

bana adanaya bilet aldığımda fiyatını sormustu.. 150 demiştim..

ogün benden ayrılırken bana dedi ki; bana neden çiçek almadın barıs? alkol aldın kendine, adanaya bilet aldın ve bana çiçek almadın...

hayatınız boyunca yaptıklarınızla değil, hep yapmadıklarınızla yargılanırsınız beyler. ister kadın olun, ister erkek..

söylemekten çok rahatsız olacağım ama daha birkaç gün önce ona hediye olarak çok güzel bir hediye almıstım...

neyse.. kız arkadasım benle ayrıldı... hali hazırda ruh gibi olduğum için bu olayı aylarca fark edemedim bile..

aradan bir hafta kadar geçti.. doktor ilaçlar vücuda yararlı olmadığı için damardan değil, bu sefer hap halinde kemoterapi uygulamaya karar verdiler.. 2 gün sonra hastaneye gidecekti... en son öyle konusmustuk..

bana ulasamazsan kardesimi ara, ben tembihledim açacak telefonunu dedi.. içine doğmuş benim canımın..

ben de hesaplar yapıyoru.. diyorum ki, barıs. 2 gün kemoterapi sürse, en az 4 gün sana geri mail yollamaz.. 5. gün de kardesini ararsın..

öyle de oldu...

3 tane mail yolladım... hiçbirine cevap gelmedi...

1 mart...

sms attım beyler..

canım benim nasılsın, iyi misin?

nasıl olsa hastanede oldugu için ulasmayacak.
iletildi raporu geldi..

nasıl gerginim anlatamam..

2 mart..

anne, ben hastaneye gidiyorum çiğdemden haber yok..

gitme barıs, görüstürmezler, göremezsin çiğdemi..
anne gitmem lazı kuduruyorum.
kardesini ara haber al...

ard arda mailler atıyorum..

canım benim,

lütfen dayan, seni görmeye geliyorum yarın..

cevap yok beyler...

kız kardesine sms atıyorum çiğdem nasıl?

-kötü.

+kemoterapiden mi?

- hem ondan hem de tümörden.

+seni arayabilir miyim?

- ok.

arıyorum kardesini.. nasılsın? kötü..

nesi var çiğdemin?

uyutuyorlar. dün son kemoterapi hapından sonra bilinci kapanmış, mersine gidiyorum...

sessizlik... bana haber verebilir misin pınar?

olur..

o gece uyuyamıyorum beyler. sabah 6 gibi uyuyakalıyorum...

3 mart pazar 2013,

sabah 11 buçuk gibi uyanıyorum..

okunmamıs bir sms.

gönderen pınar:

çiğdemi kaybettik...

yatakta ayağa kalkıyorum, çığlıklar atarak kosuyorum duvara doğru atıyorum kendimi. yere çakılıyorum. sinir krizi...

annem geliyor, abim geliyor,

tutamıyorlar..

çıldırıyorum.. sesim bitiyor. ağlayamıyorum. ağlayamadıkça bağırıyorum

anne! çiğdem öldü anne!

ölünür mü ya! çiğdem! ölünür mü çiğdem!!!

fenalıklar geçiriyorum..

beyler kusura bakmayın bi yandan ağlıyorum, bi yandan da yazıyorum, biraz içtim de bugün..

sonra dayımlar geliyor...

kimse tutamıyor beni. evin içinde haykırıyorum. kosuyorum. kendimi parçalıyorum. anne! çiğdem öldü anne!

herkes ağlıyor. beni dayım alıp hastaneye zütürüyor. haykırıyorum. sesimin son raddesine kadar bağrıyorum çiğdem diye. yapılır mı bu çiğdem! ölünür mü çikom!

nefes alamıyorum. sakinleşemiyorum. kıpkırmızıyım. yıkıldım. ayağa kalkamıyorum. yere kapaklanıyorum. artık haykırarak ağlayabiliyorum... hastaneye giriyoruz acilden. herkes bana bakıyor. gibimde mi? avukat olacaktı benim çikom. daha yeni almıstı avukatlık belgesini, avukatım olacaktı. evet, ağlarken bunları söylüyorum acilde..

sonra doktorlar geliyor, beni tutuyorlar, derin nefes al diyorlar..

diyazem diye bir ilaç basıyorlar. bana mısın demiyor. o kadar çok alkole alısık ki bünye, herhalde ondan sakinlesemiyorum. ilaçtan bir saat sonra haykırıyorum çıkarın beni burdan diye. taksiye bindirip eve zütürüyorlar. teyzem açıyor kapıyo. atlıyoru üstüne. yengem orda. dedm orda. kimi görsem çiğdem öldü diye bağırıyorum. bütün apartman tanıyor artık çiğdemi. duymayan kalmıyor. sakinleşemiyorum. abimin üstünde çikomun bana zamanında hediye ettiği sweatshirt var. sarılıyorum. öpüyorum. çiğdem öldü..

sonra benden ayrılan kızarkadasım geliyor.. onu görüyorum, evdeyim, zamanında çiğdemle uyuduğumuz kanepedeyim.. ona bile sarılıyorum... çiğdem öldü...

fazla uzatmayayım.. ertesi gün sabah 7 ye kadar ağlıyorum.. eski kız arkadasım ve annem ağlıyor; yalvarırım barıs, ağlama artık... gel seni cenazeye zütürelim..

bağırıyorum..

ama... ama ben oraya gidemem ki? onu öyle göremem ki?

gidemiyorum cenazeye.. taakatim yok.. ayaklarım beni bir daha mersine zütüremez.. ben o tabuta bakamam beyler. ben o toprağa nasıl bakarım. o annesine nasıl basın sağolsun derim? gidemiyorum...

ertesi gün öğreniyorum, vefat ettiği gün defnetmişler. annesi ağlayamamıs. sürekli tek bir noktaya bakmıs. o gün defnetmisler diyorlar, ben yine baslıyorum krizler geçirmeye...

sonradan öğreniyorum.. evdeki makasları jiletleri ilaçları saklıyorlar, kapılardaki anahtarları alıyorlar, wc ye giderken peşimden geliyorlar.. intihar etmeyeyim diye..

baktığım herseyde çiğdem var. bardaklarda, elbiselerimde, saatimde, cüzdanımda.. elbiselerimin hepsini çöpe atıyorum o gün. evde geçmişi hatırlayan herseyi çöpe atıyorum. anne diyorum, ben gidiyorum.. yanıma sahip çıksın diye eski kız arkadasım da geliyor benle.. bodruma gidiyoruz ilk otobüste.. 4-6 gün kalıcaz.. bodruma gidiyoruz, ordan datcaya... eski datçada can yücelin evine gidiyoruz. çikom can yüceli çok severdi.. ağlıyorum.. eski kız arkadasım yanımda, umrumda değil. yemek yemiyorum, sadece sigara içiyorum ve ağlıyorum.. ordan göcek e geçiyoruz.. yıldızları seyretmek istiyoru.. üstümde ince bir mont, gecelerce buz gibi iskelede yıldızlara bakıyorum, çiğdemi arıyorum...

yaklasık 1 haftayı birlikte geçiriyoruz. 5. gün duş alırken elim kıçıma gidiyor, sert bişey. bir bakıyorum, yara bandı. diyazemi vurduklarında yapıştırmışlar...

babamla ayrı yaşıyoruz.. o sakaryada yaşıyor, biz de o sıra istanbulda..

sakaryaya dönüş bileti alıyoruz..

sakaryaya geliyoruz.. eski kız arkadasım kendine iyi bak diyor...

3-4 gün sonra pskiyatriste gidiyorum..

bana gayet güzel dozlarda 2 adet antidepresan veriyor... 2 ay kullanıyorum...

bu süreç içinde bir daha eski kız arkadasımı görmüyorum, sürekli ailemleyim, antidepresan içiyorum, alkol kullanmıyorum. çiğdemin ailesini arayamıyorum, çünkü sesini duydugum anda yine mahvolucam...

sonra antalyaya tasınıyoruz.. geçtiğimiz ay...

1 aydır burada yasıyorum beyler.. yepyeni, yapayalnız bir hayat. burada kimseyi tanımıyorum.. antidepresanları bıraktım, günde 1-2 bira çakıyorum... şu an biraz daha iyi oldugumu sölyebilirim... bu kadar kötü geçen bir senenin ardından yüksek lisan kaydımı da dondurdum, askere gidiyorum.. ağustosun 15inde askerim.. 2013 yılı hayatımın en kötü yılı oldu. bu seneyi de askerlik gibi taktan birşeyle kapatmak istedim..

bu aksam da neden yazdım onu kısaca anlatayım;

eski kız arkadasım antalyalıdır,

3 gündür sürekli karsılasıyoruz, yanında da yeni erkek arkadası var. bu aksam içerken de beni gördü ve baska bir bara gittiler. daha fazla içtim, zaten karmakarısığım ben de sallana sallana eve geldim. ve hiç görmediğim incici bin dostlarıma hikayemi anlatayım dedim.

dinlediğiniz için tesekkür ederim..

sorular varsa alabilirim.

@100 bassağlıgın icin tesekkür ederim panpa.