0
rahmetli küçük fonseca'yı hatırlıyorum bu lafı duyduğumda, huzur içinde yatsın.
fonseca bir kuzenimin 5x10x20 cm ebatındaki erkek kaniş köpeğiydi. yılın belli bir döneminde istanbul dışında ıssız sayılabilecek bir bölgede bizden 2 sokak aşağıda otururlar. bizim bahçedeki kennel'i içinde de yine başka bir kuzenimin ingiliz pointer cinsi dişi av köpeği ikamet etmekteydi. bu dişi av köpeğinin regl olduğu dönemlerde (aranmak, yalık) civardaki birçok köpek doğanın çağrısına uyarak soluğu bizim bahçede alırlardı. tabii hiçbirinin kennel içinde korunan av köpeğiyle çiftleşme imkanı yoktu ama gene de gelirlerdi. hepsi esasında bir "am var dediler geldik" modundaydılar da, her seferinde evden nasıl kaçıp geldiğini bir türlü anlayamadığım fonsecacık o küçüçük hacmi ve kütlesiyle kocaman erkek sokak köpekleri, komşuların ipini koparmış rottweilerları, bahçeden atlayıp gelmiş labradorları içinde daha bir o modda olurdu. çiftleşme sırasının hiçbir zaman kendisine gelmeyeceğini bilerek gene de başı dik ve gururla dururdu o güruh içinde. gerçi sahipli olmanın, "ben küçüğüm bana dokanamazsınız sahibimi çağırırım bak" diyebilmenin verdiği züt kalkıklığıyla zavallı, sönük, ezik sokak köpeklerine çemkirdiği ve onları püskürttüğü olurdu.
