beyler bu sabah

erken kalktım biraz biraz yürüyüşe çıktım sokakta iki küçük çocuk vardı birbirlerine sarılmış uyuyorlardı parkta etrafa bakındım belki yakınları vardır diye ama kimsecikler etrafta yoktu yavaşça yaklaştım bu yaşları 10 u geçmeyen iki küçük delikanlıya yanlarına yaklaştığımda daha yüzümü görmeden çocuklar cenin pozisyonu aldı biri kısık bir sesle bir şey yapma ne olur dedi o an çok irkildim ve bende düşük bir ses tonu ile sakin olun size bir şey yapmayacağım lütfen oturun korkmayın dedim çocuklardan daha irice olanı hafifçe arkasını döndü duraksadı ve yüzüme bakarak abi ne olur bizi ona verme dedi ne olduğunu anlamaya çalışıyordum tamam dedim sakin bir biçimde diğeri de rahatladı ve başını yukarıya dikerek bana baktı üvey babamız bizi ona verme ne olur verme sokakta bırakıyor annemi dövüyor biz karşı çıkmaya çalışınca da hem annemi hem bizi sokağa atmakla tehdit ediyor deyip ağlamaya başladı çok üzüldüm lan çocukları bir görseniz ne akıllı çocuklar peki neden anneniz yanınızda değil diye sordum istemeden ve bana sokakta annelerinin işi olmadığı dayak yese de evde olsun diyecek kadar namuslu küçük delikanlılardı her neyse konuyu değiştirmeden devam ediyorum panpalarım çocuklara evinin yerini sordum fazla uzak değil ama gitmeyeceklerini söylediler bende polise gitmeyi teklif ettim ve çocuklarda darp izleri vardı küçük olan birden ağlamaya başladı ve gitmeyeceklerini söyledi ısrar ettim diğeri ise acıktığı söyledi hep birlikte bir anlaşmaya vardık ben onlara kahvaltı ısmarladım onlarda benimle birlikte karakola geldi açıkçası karakola giderken pek ümitli değildim malum polisimiz bazen sorumsuz olabiliyor ancak bu sefer yardımcı oldular bir komiser küçük çocuklardan birine neden daha önce gelmediğini sordu çocuk ise üvey babalarının şiddete başvurduğunu anlattı o kadar sakindi ki alışmıştı artık bu durumlara o an çocukluğum aklıma geldi panpalarım bende mutlu değildim şimdi ne olacak sorusu var aklımda sanırsam polisler adamı tutukladı ve o iki güçlü kardeş giderken bana annelerine beni anlatacaklarını ve beni unutmayacaklarını söylediler ve gitmeden bana öyle bir sarıldılar ki o hissi anlatamam şu an ağlıyorum binler sakın unutmayın hiç birimiz mutlu çocuklar ya da ebeveynleriyle tam olarak büyüyen çocuklar değildik o yüzden duyarlı olup etrafımıza bakalım bu ülkedeki huur evlatları küçüğü eziyorlar toplumu huzuru bozuyorlar.