22 yaşındayım. 1 hafta önce Balıklı Rum'dan çıktım eroini bıraktım. 13 yaşımdan beri uyuşturucu kullanıyorum. 7-8 yıldır eroin kullanıyordum ilk başlarda sigara içinde son 5-6 senedirde folyoyla içiyordum fakat hastalık çekmiyordum. 2 yıl evvel yaşadığım sıkıntılar yüzünden sık içmeye başlayınca hastalığa düştüm. ilk anladığımda utancımdan ağlamıştım. son 1 yıldır damar yolu ile kullanıyordum..

hiç bişeyden zevk alamıyorum canım hiç bişey istemiyor.. sinirlenemiyorum bile artık hiç birşeye. çıktığımdan beridir gecede 300 liralık taş yakıyorum hastaneden. bıktım artık. ileriye baktığımda hiç bişey göremiyorum. babamı 2 yaşımda kaybettim. annem köpeğim ve nişanlımla yaşıyordum ve nişanlımla 3-4 gün evvel ayrıldık.

diyeceksiniz ki "be yarram akşamı sabahı mı var edeceksen şimdi et intihar." aşırı doz eroin vurmayı planlıyorum. fakat kollarımda damar yok gibi bişey. annem 45 yıllık sağlıkçı o bile yarım saat bi saat delik deşik edip zor damar buluyor. akşama serum getirmesini söyledim kanım temizlensin vitamin aliyim falan bahanesiyle. 2.5 gram yeterli olcaktır heralde aşırı doz olmama.

--edit--

kesinlikle sazan.avi değildir beyler. 1. nesilim yıllardır sözlüğe uğramıyorum. bu sıkıntımı paylaşmak için açtım başlığı. inci ruhunu en iyi bilenlerdenim, aramızda çok kaybettiğimiz arkadaşlarımız oldu bilenler bilir. saygı duyulacak bişey mi bilmem ama, empati kurmaya çalışmanızı rica ediyorum.

--edit2--
yaşadıklarımı ve annemin bana yaşattıklarını bilmeden lütfen yorum yapmayın. eminim hepiniz çok iyi annelere, ailelere sahipsinizdir fakat benimkisi malesef öyle değil.
nişanlım bile artık annemden nefret ediyor.

her neyse, damar yolunu bulmak kolay oldu, ilk seferde bulduk. serumu taktık, capsler geliyor yalanını gibiyimcilere..

--edit3--
capsler beyler:
https://yadi.sk/i/TmgPrn4RdPeAX
https://yadi.sk/i/avc0gnAIdPeAs

-edit4--
bu da extra olsun
https://yadi.sk/i/LjKVxToUdPeV2

--edit5--
http://www.younow.com/somek34
yayındayım gelin son saatlerimde konuşalım..

--edit6--
arkadaşlar herkese iyi yada kötü yorumları için teşekkür ederim öncelikle. buraya yazdığıma pişman oldum, çok sevenim varmış hepsini üzdüm. beklemediğim insanlar aradı.
uzaklardan kalkıp gelmeye çalışanlar oldu. ekgib olmayın. bir kaç arkadaşıma ve eski nişanlıma verdiğim söz için yarını bekleyip durumu anneme de izah edeceğim. bilmek onun da hakkı.

bilmenizi ve anlamanızı istediğim şey bu benim kararım. benim için iyi olanın bu olduğunu düşünüyorum. mutlu olacağım birşey yapacağım. bu yüzden lütfen bana kızmayın.

şu saatten sonra çok çok önemli birşey olmadıkça buraya daha fazla şey yazıp içinizi karartmak istemiyorum. aramızdaki, ailemizden olan o çok iyi kalpli arkadaşlar; lütfen affedin beni..

bu arada beyler, allah yok din yalan.

--edit--

size söylediğim, sözünü verdiğim şeyi yapmadım. üzgünüm. aranızda ölmemi isteyenler var, sağolsunlar. o günler de gelecek..

gerçek kimliğimi bulup ifşa edenler olmuş. hoş değil.
şuan bunları yazmamın sebebi kendimi sizi kandırmış gibi hissediyor olmam. umarım beni anlarsınız.

dönüp baktığımda; çok gereksiz, karakterime uymayan, normalde asla yapmayacağım bişey olduğunu görüyorum ve bundan pişmanlık duyuyorum.

ama hatalarımdan asla kaçmadım. başlığı silmeyeceğim.

başlığı açtığımda hatırladığım kadarıyla hastaneden henüz çıkmıştım. bi kaç gün oluyordu.. yaşamayan bilmez. ilk yatıştan sonra çıkıp o paleti taktırdıktan sonraki yaklaşık 1 ay kâbus gibidir. ölümü bile cazip kılar en makul insana. çünkü bir eroinman sıradan insanların yaptığını yapmaz.

mesela düzenli yemek yemeyiz biz.
düzenli duş da almayız, alamayız. ama kokmayız da öyle.
mesela bi insanla karşılıklı otururken ister istemez damarlarına takılır gözüm. çünkü yaklaşık 45 yıllık hemşire annemin bile zar zor damar bulabileceği kollara sahibim bu meret yüzünden.
belki üzmüşüzdür insanları ama en çok biz üzülürüz.

neyse; kafa gibmek istemiyorum. az kaldı sabredin.

madem merak edildi, araştırıldı benden duyun.
adım Deniz. 93 doğumluyum ve istanbul / gazi mahallesinde yaşıyorum. uyuşturucuya o zamanlar efsane zamanlarını geçiren bursa mahallesinden aldığımız haplarla 13-14 yaşlarında başladım. sigara bile içmiyordum henüz. başlarda amelelik diye baktığımdan takılmadığım ota 1-2 sene içinde sigarayla beraber başladım. 15'imde satmaya başladım bu takları bi yandan. çok paralar kazandım, çok paralar yedim. ama hepsinin bedelini ödedim. hem kanunen, hem manevi anlamda. en son dosyam da diğerleri gibi çocuk mahkemesindeydi. bi tek farkla; diğerlerinde "suça sürüklenen çocuk"tum bu seferinde ise "hükümlü". taktan bi mevzudan taktan bi şekilde 13 yerinden 1 saat önce beraber sigara içtiğim bi çocuğu bıçakladım. ölmedi. şikayetçi de olmadı. belki korktu, belki acıdı bana bilemem.. ama yalan yok daha o gece üzülmüştüm zaten yaptığıma.

aralıkta hastaneye yattıktan sonra 2 ayı palet takılı olarak nisan'a kadar temiz kaldım. aynı şeye düşürdüm kendimi. garip bişey eroin benim için. hem çok tiksiniyor hem de çok özlüyorum onu. yalan yok; zengin olup özel hemşire, bi hizmetçi ve insanlardan uzak bi ev imkanım olsa geberene kadar kullanırım bu taku. ama öteki türlüsünde hem çevremdekileri üzüyorum, utandırıyorum hem de kendimden nefret ediyorum.

nisan'da taburcu olduktan sonra çok farklıydı herşey. çünkü salaklık edip ardı ardına kullanıp yoksunluk çekmeye başladığımı farkettiğim gün anneme beni hastaneye yatırmasını söyleyen bendim.

yine taburcu olunca palet taktırdım. paletin o zamanki ücreti 1600 tl tedavi hariç. deri altına cerrahi operasyonla koyulan bu ilaç sayesinde yaklaşık 2 ay kullansan dahi etki etmiyor eroin. taburcu olduğumda taktırdığım bittikten sonra taktırmadım palet. çünkü güveniyordum kendime. arayan torbacılara sert çıkıp kapatıyordum telefonları. arabamla geziyordum, köpeğimi gezdiriyordum hatta tenis bile oynuyordum. sizden iyi olmasın bi kardeşim var yanımda adı murat. aynı yaşlardayız. babası şuan cezaevinde. onunla takılıyorduk. bağımlı değildi ama içiyordu arada eroin. bağımlı olmasından korkuyordum çünkü 5 yıl bağımlı olmadan kullanıp zütüne çok güvenen ben bile bağımlı olmuştum eninde sonunda. kendimi geçtim onu bile koruyordum. eroinine masa tenisi oynuyorduk. ben kazanırsam almıyordu, o kazanırsa dil döküp ikna etmeye çalışıyodum. gerçi çakıyordum paso muallakye *

temmuz'un başlarında albüm clubda çalışmak için izmir'e gitti murat. yalnız kaldım. herkese yol vermiştim çünkü. 5 yıl beraber yaşadığım nişanlıma bile.. mazeretim yok. herkes kendine yapar. kimseye suç atacak kadar onursuz değilim. o boşlukta yine buldu damarımı eroin. geçtiğimiz pazartesi çıktım hastaneden. artık istemiyorum bu taku hayatımda ama mevlana gibi şerefsiz. çekiyor.

intihar oldum olası mantıklı gelmiştir bana. ama tabii ki son çare. komik olcak ama, pablo escobar demiş ya "amerika'da bi hücredense, kolombiya'da bi mezarı yeğlerim" diye. o hesap. taktan bi hayat yaşayacaksam yaşamam daha iyi.

kendinize iyi bakın. şimdilik hayattayım. hayatımı kazanmaya ve hayatta kalmaya çalışıyorum.

ruh halimi merak edenler için kendi yazdığım sözlerden bi kısmını bırakıyorum size nacizane:

hiç bişey istememek ne demek bilir misin? bu şehir bozdu kendini, benim gibi. "delirmişiz.."

19 Ekim 2015 / pazartesi / 06:38