beyler bu başlığı oylesine actım

dün ilk kez eve bilgisayar alındı. alındı dediysem kuzenimin bilgisayarı çizim programlarını kaldırmıyormuş ona yenisi alınınca bu takozu sevabına bizim eve indirdiler. takoz dediğime bakmayın kuzenin eskisi filan ama ilk anda o kadar sevindim ki. bi de bu bilgisayarı kullanmak için bile kuzenin tafralarını senelerce çekteğim düşünülünce artık istediğim gibi kullanacağım bir bilgisayarımın olması inanılmaz gelmişti. ama sonra düşündüm, bu aqdumun bilgisayarı taa ortaokulda arkadaşlarda vardı bizim fakir eve yeni giriyor. 19 yaşındayım düne kadar internet kafeye gidiyordum. ona da parayı nah buluyordum. bu yıl üniversiteye başlıyorum. üstüme giyecek ne adam gibi bi tane giysim var ne arkadaş ortamında konuşabilecek bi tane alengirli konum. çünkü evden nah çıkıyorum. çünkü para vermiyorlar. dıbına koyim onlara da kızamıyorum ki. yok çünkü. 3 hafta sonra okul başlayacak. en iyi üniversitelerden birini kazandım hemde dersanede de burslu okuyarak. ama ben bütün okul hayatımda olduğu gibi yine sınıfın eziği olacağımı biliyorum. iş parayla da bitmiyor ki arkadaş. bunca yıl fakir bi insan olarak yaşamışım şu dakkadan sonra parayı versen nasıl harcanır bilmem çünkü evden çıkmaya çıkmaya dümdüz bir adam olmuşum.

tak gibi lan hayat.

başlık bile acamıyorum böyle sizin başlıklarınızı kirletiyorum ama hiç arkadaşım yok beni anlayacak. birisi benimle konuşsun istiyorum.

kimse takmıyor yine beni

alıştım zaten. okulda da takmayacak. bazen diyorum acaba gitmesem mi okula. en azından kayıt parası cebimde kalır.

muhabbet ederiz falan

@10 bana mı söyledin panpa?

keşke zengin olsaydım. o zaman insanlar görürdü beni. hocalar bile saygı duyardı. eskiden çok çalışınca emek verince insanın iyi bi hayat yaşayacağını sanırdım. ama öyle olmuyormuş. ne kadar başarılı olursan ol aranızdaki fark hiç kapanmaz. ben hep ezik gedim ezik giderim. yapacak bişey yok. okulu bitirsem avukat olsam da yine bu değişmez. bi kere çevrem yok. hem hep hatırlayacaklar beni bu eskiden böyle ezikti diye. hem az önce de dediğim gibi fakirlik yapışmış ruhuma. bir gün parayı bulsam da insanlar beni yine beğenmeyecek. çünkü onların evinde daha ilk okuldan itibaren bilgisayar vardı. face de bilmem nede sözlüklerde belli bi birikim elde etmişler. bi arkadaş ortamalrı var. gerçektede öyle. okul çıkışı geziyorlar ediyorlar ben hep eve gidiyorum. starbucksa gitsem kahve adı bilmem. bi kere sinemaya gitmiştim nerden girilir nerden çıkılır bilemedim. sizin için çok normal olan şeyler benim için hiç bilinmeyen şeyler. kaç yaşında olursam olayım ben hep ezik olacağım. fakir bin diye dalga geçeceksiniz.

halbuki sadece öylesine bir düzüşmeydi bir hata sonucu oldu her şey üzgünüm

çocukluğumdan beri hep görünmez oldum ben. sadece dalga geçmek istediklerinde görüyorlardı. hocalar bile adam yerine koymuyordu. ama türkçe öğretmenim severdi beni. simit kurabiye falan alırdı bazen. acıyordu herhalde. şimdi olsa almam. ama çocukken insanın canı çekiyor işte.

çöplüğüm ben. belki kokuyorumdur da. bir arkadaşım demişti fakirlerin evlerinde hele de bodrum katındaysa kötü bir koku oluyormuş.

bıktım ya. hayat niye böyle ayrımcılık yapıyor anlamadım. ne tip var ne para ne esprili bi kişilik. yüzümü görmezken bile kimse benimle konuşmuyor. ne kadar gereksiz tak gibi bi insanım ben

@2 seni giberek

sen nasıl konuşcan

öylesine yazmıştır büyük ihtimal. neyse en azından artık yazabileceğim bir başlığım var. *