beyler biri bana ateizmi anlatsın

@78 la olum ne alaka yeni sekme. neyse burdan şeyapalım. insan gibi anlatayım bak. hacı şimdi başlangıç olarak, allah, tanrı, yehova vs. hiçbirinin varlığına dair bir ispat yok, sabit kanıtı geç, herhangi birinin varlığına dair adam gibi en ufak bi gösterge bile yok. e o zaman hangisine inanacaz, hangisi doğru nerden bilecez? elbette bilemeyecez, yalnızca doğrusunu ben biliyorum diye kendimizi kandırabiliriz ki buna da, dindarlık deniyo. kendine karşı dürüst olan bi insan, sonucu ne olursa olsun, gerçeği bilmek ister. o yüzden, bu yüzlerce din, inanç içinden hangisinin doğru olduğunu bilemeyeceğimiz için ve zaten nesnel bi şekilde incelediğinde hepsi saçmalıklarla ve yanlışlıklarla dolu olduğu için, dinler yalandır aga, tanrı vardır ama nası olduğunu ben nerden bileyim, bizi yaratmış buraya koymuş bi şekil dersin. dindarlıktan ateizme geçişte işte ilk aşama budur ki bunun adına da deizm denir.

fakat biraz daha bi müddet kurcukladığın vakit, e bunların hangisinin doğru olduğuna dair en ufak bi kanıt yok diye dinden çıktık ama, tanrının varlığına kanıt nerdedir yav dersin. önce dersin ki ulan tanrı olmasa, bu kadar şey nasıl var olacak, amacı ne, tanrı vardır yav der geçersin. fakat sonra araştırmaya, bilgilenmeye devam edersen, ne bilimsel olarak, ne de felsefi mantık olarak tanrının varlığını gerektirecek bi durum olmadığını kavrarsın. evrenin başlangıcından şu ana kadar tüm gelişiminin bilimsel olarak açıklanabildiğini, tanrı gibi bir güce veya başka bir dış güce ihtiyaç olmadığını fark edersin. bütün bunların amacı ne, bizim amacımız ne sorusu da, aslında insani ve duygusal bi sorudur. bu soruyu sorma nedeninin bile evrimsel bir açıklaması var. varoluş amacı, hayat amacı falan bizim insanlar olarak sahip olmak istediğimiz kavramlardır. bir anlamda açlık, tokluk, sevgi isteği gibi bişeydir. evrenin var olmak için bi amaca sahip olmak isteyeceğini hiç sanmıyorum. işte bu noktadan sonra, ya sabit, ulvi, uhrevi bir amacın var olmaması insana çok ağır gelir ve insan tanrıya veya benzer bişeye inanmaya devam eder, ya da gerçeğe yaklaşmak, kendine karşı dürüst olmak insan için daha önemlidir ve evrenin ve bizim varlığımız için tanrı denen bir şeye gerek olmadığını kabullenirsin. tanrı vardır ya da yoktur, bilmiyorum, ama çok da umurumda değil dersin, ki bu aşağı yukarı agnostisizmdir.

bu noktadan sonra, aslında agnostisizm ile ateizm arasındaki fark biraz daha bulanıktır, keskin bi ayrım yok. agnostiklerin bi kısmı mesela, tanrının var olabileceği olasılığını da gayet ciddiye aldığı için, ona göre davranır, ona göre hayatını yaşar. dindarların yanında dindar gibi, ateistlerin yanında ateist gibi davranan ve kendine agnostik diyen biçok insan var. bazı agnostikler de dediğim gibi, tanrının var olma olasılığını bi kenarda tutar, ama çok da umurunda değildir tanrının varlığı veya yokluğu.

bu aşamadan sonra, bilimsel düşünce yapısına biraz daha hakim olmaya başladığı için, varlığına dair bir iz bile bulunmayan bişey için ben kafamı niye bu kadar yoruyorum düşüncesi oluşur. yani bilgilendiğin kadarıyla, tanrı diye bir şeyin varlığına gerek yok. e ra'ya, krishna'ya, ishtar'a, yehova'ya, isa'ya, allah'a inanmıyorken, genel olarak tanrı diye bir şeyin varlığı iddiasını neden önemseyeyim? biri bana, arabamın motorunun içinde görünmez ejderhalar var, onlar döndürüyo motoru dese, önce hagibtir lan derim. valla lan inanıyom ben derse, nerden biliyon dıbına koyim, nası anladın öle bişeyi, kanıt göster derim. gösterebildiği kanıtların gibkoluğunu gördükten sonra yine hagibtir lan diye geçer giderim. sonra da anca hatırlayınca gülerim. işte ateizm de burdan yola çıkarak, tanrının varlığı iddiasına karşı bilimsel bi tavırla nötr olma durumudur. birileri bir şeyin var olduğunu iddia ediyorsa, onlar o iddiayı kanıtlamakla mükellef, ben o iddiayı çürütmek zorunda değilim. işte ateizm aşağı yukarı böyle bir şey. ha tabi felsefi olarak da ilgilenirsen, her şeyi bilen, her şeyi yapabilen bi tanrı kavrdıbının barındırdığı çelişkiler de tanrının varlığı-yokluğu olasılık terazisinde dengeni biraz daha sağ tarafa kaydırabilir. yani genel olarak ateistler tanrının kesin olarak yokluğunu iddia etmezler. sadece var olduğu iddiasıyla kendilerini yormazlar çünkü bu içi boş, desteksiz bi iddiadır.

özet : tanrının varlığı bir iddiadır. var olduğuna dair bir iz olmadığı müddetçe de bu iddiayı önemsememek sağlıklı bi davranıştır

seviye ekolayzır : am züt meme meme meme am züt

hacı şimdi önce özgür irade dediğimiz şey nedir onu açalım. özgür irade dediğimiz şey, bir şeye bağlı kalmadan bir tercih yapabilme yeteneğidir.
peki bizim veya herhangi bişeyin böyle bi imkanı olabilir mi. iki açıdan inceleyecem. birincisi dini açı, diğeri bilimsel açı.
1. şimdi her şeyi bilen ve her şeyi yapabilen bi tanrı olduğunu kabul edelim, hadi islam inancındaki tanrının varlığını kabul edelim. şimdi beni ve bütün evreni allah yarattı o zaman. eğer allah daha evren ortada yokken, evreni yaratmak isteyip de yarattıysa, o evrenin ilk anından son anına kadar her anında en ufak bir quarkın(elektronu oluşturan parçalar) her bir fotonun bile ne durumda olacağını bilmek zorunda. yani daha evren ortada yokken, ben ortada yokken, benim recep'in torunu olacağımı bilmesi lazım. aksi halde bilgisinde bir ekgiblik olur ki, bu varsaydığımız tanrı için kabul edilemez bişey. benim mesela şu anda, yarın sabah ne yapacağımla ilgili hiçbir şey yok kafamda. ama allah, daha ortada ben yokken, benim 18 ağustos 2010 sabahı neler yapacağımı ekgibsiz olarak bilmeli, yoksa her şeyi bilen diyemeyiz. e o zaman, azıcık kafanızı çalıştırırsanız görürsünüz ki, tanrı benim hayatımda her an neler yapacağımı ne kararlar vereceğimi ekgibsiz olarak biliyorsa ve beni ve içinde bulunduğum evreni de o yaratmışsa, benim tüm hareketlerimi tüm kararlarımı o belirlemiş demektir. benim herhangi bir şekilde herhangi bir seviyede bir bağımsız özgür karar verebilmem mümkün değil. allahın bildiğinin aksine bir şey yapabilmem mümkün değil.

2. biz insanlar, bazılarınızın bileceği üzere beyin ve omurilik denen, sinir hücreleri yığını tarafından idare ediliyoruz. bizim bütün düşüncelerimiz, bütün hissettiğimiz duygular, acı heyecan sevgi inanç, bütün hafızamız, bütün anılarımız, bütün kararlarımız, bütün hareketlerimiz bu nöronların birbirleri arasındaki elektrik akımlarından ibaret. siz inansanız da, inanmasanız da, bilimsel gerçek bu. yaptığınız en hayvansal hareket de, düşündüğünüz en karmaşık şey de, hissettiğiniz en yoğun şey de, bu nöronların elektrik akımlarından ibaret. ve bu nöronlar da tahmin edebileceğiniz üzere, öyle metafizik varlıklar değil, gayet fizik yasalarına göre hareket ediyorlar. bunlar tamamen fizik yasalarına göre hareket ettiğine göre, bizim tüm düşüncelerimiz de, hareketlerimiz de, kararlarımız da, doğal neden-sonuç ilişkisinin bi parçası. bir şelaleden veya yere düşen bir taştan farkımız, sadece daha karmaşık olarak hareket etmemiz ve bu sürecin bir seviyede farkında olmamız.

evet insana bunu kabul etmek ağır geliyor ama maalesef gerçek bu. özgür irade dediğimiz şey, bilinçten kaynaklanan bir yanılsamadan ibaret. selametle