bikac sey anlatmak istiyorum
Normal insanlardan farkli oldugumu dusunuyorum. Pgibolojik anlamda yani. Bazen oturup dusunuyorum yakinlarimdan biri ölse üzülürmüyüm aglarmiyim diye cevap sadece anne babam kardesim ve bir arkadasim. Yanlis anlamayin 1 tane arkadasim yok hatta oldukca fazla arkadasim var.
Biraz daha acayim mesela 5-6 yil evvel dedem ve babaannem öldü. Yasliliktan, vakitleri dolmus yapacak bisey yok cenazedeyiz hic bisey hissetmiyorum. Tamamen notr. Bi ara babamin gozunden akan yaslari gordum. O an cok garip hissettim onun disinda cenaze bitse de gitsek modundayim.
Bikac ornek daha yazicam

Ergenlik amk geçer biliyorum banada oluyordu...

Artık her gece konuştuğu ve sevdiği bir kız arkadaşı olan, hafta sonunu, güvendiği ve kardesi olarak gördüğü dostuyla geçiren adamımız eski haline göre artık daha mutlu ve kafasında geleceğiyle ilgili planlari var. insanları eskisi kadar izlemiyor ama bir insanı bir kaç bakışta cozebiliyor. Kimi güvenip guvenmeyecegini biliyor. Ruh halinin duzelmesiyle maddi manevi bir düzene giriyor ve hayatla mücadele ediyor. Beyler, şimdi nerde çokluk orda takluk diye bi söylem var, hepiniz bilirsiniz. 3 insanın olduğu yerdeki huzuru 15 insanın olduğu yerde bulamazsınız. Bunları söyleme amacım yeni arkadaşlar edinirken eski arkadaslardan, eski dostlardan olmak. Ama bizim adamımız asosyallik zamanlarında kalabalık arkadaş çevresinin kalabalık sorunlar çıkardığını biliyor ve belirli 1 -2 kisi, en fazla 3 kişiyle dost veya arkadaş oluyor. Dostu veya dostlarida boş insan olmaz. Bir mevzu olsa dostlarının sorgusuz sualsiz karşısındaki adama dalacagindan emin. Eski arkadaş ortaminda başka mahalleden gelen 3-4 kişinin ortamdaki 1 kişiyi doverken diğerlerinin nasıl izlediğini hâlâ unutmamıştır. Sevdiği,, bakın sevdiği. Aklında ona karşı en ufak cinsel dusunce olmadığı sevgilisi moreline morel katar. Uzun zamandır beraberler. Öyle 10 gün çıkıp ayrilmali iliskiler değil. Kızın Starbucks hayranlığı yok. Dudak buzerek fotoğraf atmaz. Yırtık, bazı bölümleri olmayan ve göğüse kadar uzanan pantolon giymez. Konuşurken tatliskom, askomm gibi değişik kelimeler kullanmaz. Çünkü kız olgun abi, kendisi gibi. Çok bekledi ama sonunda Allah karşısına çıkardı bu kızı. Sevgili ve dostların verdiği morel aile iliskilerinede yansıyacak elbet. Annesiyle günde 5 kez kisa diyaloğa girerken artık beraber oturup uzunca konuşabiliyorlar mesela. Baba ve kardeşleriyle de aynı şekilde. Bundan sonra karşılaştığı sıkıntılara karşı yanında ailesi, kız arkadaşı ve bir kaç dostu var. Eskisi gibi kafasına takip 2 gün dusunmuyor sıkıntılarını. SON BiR ENTRY DAHA GiRECEGiM...

Bu aşk konusunda da bikac kelime yazayim
5 ay once aldatildim. ilk 1 ay felaketti. Pgibolojik olarak coktum kontrolu kaybettim falan. Sonra yavas yavas anladim ki aşık falan dgilim. Mesele ne biliyomusunuz mesele sevilmek yada birileri icin önemli oldugunu hissetmek. Boyle dusununce bencilce geliyor fakat biri tarafindan onemsendigim surece kim oldugu farketmez. Ben ayriligi kaldiramadim diyodum kendime hep. Farkettim ki ben kaybetmeyi kaldiramadim kendimi asagilanmis hissettim. Aptal yerine kondugumu hissettim. Gururumun incindigini hissettim. Ben hic aşık olmadim beyler. Olamiyorum da zaten. Cunku bi mantigi yok. Bana gore boyle yani

Soyle de bi durum var bunlari baska birine anlatamiyosun. Burda anonim olarak yazmak bu yuzden cok iyi geliyor. En yakin arkadasima bahsettim biraz bu konudan. Kendisi 6 yillik dostumdur. Ama biraz anlattiktan sonra hata yaptigimi anladim. Cunku insanin bakisi degisiyor. Bunu anlatamam ama yasayinca anlarsiniz ne demek istedigimi. Aslinda en yakin arkadasim dedigin insanla bile aranda 2 -3 kat duvar insa ediyosun. Kimseye tamamen acılamıyosun

Diğer insanlar sana yapmacık gelebilir, herkesin güldüğü espriye sen sadece sahte bir gülümseme yapabilirsin falan filan.. bunlar bende de var, ama benim dusuncelerim farkli. Ben akşamki maçı değil de (evdeki tvyi kullanmayı unuttum nerdeyse) insanların yanlışlarını dusunuyorum. Yediğim yemeği değilde (zaten zar zor yemek yiyorum) acaba benim gibi dusunen, hisseden insanlar varmı? Yoksa bu şeyler bir tek bana mı garip geliyor? Gibi sorular oluyor aklimda. Beynimin %70i bunlarla meşgul. Dogrulari bulmaya çalışıyorum surekli. Bulunduğum ortamda en sessiz kişi her zaman ben oluyorum. Anlattıkları şeyler abartılı geliyor, bende 'hee vay anasını!' diyip geciyorum. Başkasına aynı şeyi anlattığında muhabbetin uzadığını görüyorum. O zaman anlıyorum farklı olduğumu. Böyle kişilerin kalbi diğer insanlara göre daha yavaş çalışır ayrıca..

Söylediğin şeylerin aynılarını ben de yaşadım yaşıyorum. Kaç yaşındasın bilmiyorum ama 25 civarı baya bi taka sarıyor işler.

Kızların yüzde 90 ı itici ve beyinsiz geliyor mesela.
Diğer herkesin basit ve aptalca şeylere ne kadar değer verdiğini görüp tiksiniyosun.
içinden sosyalleşmek bile gelmiyor.
Haliyle insanlar da uzaklaşıyor bir kaç kişi hariç
Onurlu bir yalnızlığa evriliyor zamanla.
Mutsuz muyum.
Sadece kendi isteğimle bu kadar yalnız kalacağımı hissetmemiştim.

same...

Ruh hali konuştuğumuz gibi olan insanların (yalnız, asosyal de denilebilir) yalnız olma sebeplerinin çoğu, başkalarının ve ya arkadaşların yaptıkları şeylerin ona yanlış gelmesi, ( ki bunlar çoğunlukla gerçekte de yanlış şeyler) ortamdaki sahte ve samimiyetsiz insanların abartılı muhabbetlerinden sıkılması ve ya sahtelige tahammül edememesi, ayrica anlaşabileceği insanların piyasada nadir olmasıdır. O ortamdaki insanların aralarındaki olaylar yüzünden kusmesini, kavga etmesini görebilir. dedikodu yaptıklarını duyabilir. sonunda kavga kusme gibi olaylarin olacağını tahmin etmeye bile baslayabilir. Çünkü insanları dikkatle izler bu tip insanların çoğu. Yanlış anlamayın, samimiyetsiz ve sahte dediğim insanlara kötü insanlar demiyorum. Her neyse biz yalnız adama dönelim, Adam. * Zaten araştırmalar da bu tip insanların daha zeki olduğunu gösteriyor. Genellikle yanlış işlerle uğraşmazlar ve yalan söyleme, fitne çıkarma gibi seylerden uzak dururlar. Genellikle sevgilileri olmaz, kızların çoğu onlara itici gelir. Zaten kisiliklerinde yoktur böyle şeyler. Evet, asıl mesele sabırda. Bu yaşantıya sabredemeyenler önceki entryde söylediğim gibi esir hayatın kölesi olabiliyorlar, ihtimali çok yüksek. Ancak Yalnızlığa dayanan, sabır etmesini bilip koyduğu kurallara göre yaşayan insan elinde sonunda anladığı ve kendisini anlayan bir dost ve kendi kişiliğine uygun kız arkadaş bulur. Bunlarin geç olmasının sebebini anlamışsınızdır belki. Bakın kendi kişiliğine uygun ve kendi gibi, yani kendisi zaten yanlız bir insan ve anlaşabildiği insanda bu kriterlere benzer olunca, haliyle tanışmak zor oluyor. Ama bu dostluklar en uzun süren dostluklardir. Abartı, sahtelik ve civiklik olmayan bir ilişkide kolay kolay bozulma olmaz. Bunlar kız arkadaş ilişkisinde de geçerli. istediği gibi bir eş ve istediği gibi dostu olunca yavaş yavaş eski morelsiz halinden kurtulmaya baslar, başlar tabiki. Devam edicem..

Ayni sey bendede vardi dostum dedemi kaybetmistik ben hic uzulmemistim ama babami aglarken gorunce dayanayip aglamistim dedem oleli 6 yil olucak yaşarken pek ugramazdim yanina dibimdeydi halbuki ama simdi ozluyor insan duygusuz gibi hissediyorum kendimi ama yapicak birsey yok dostum

Anne baba farklı gardaşım... Biz de ölümler gördük sülaleden bilirim bazen o sırada üzülmezmişsin gibi gelir ama zamanla ekgiblik hissedebilirsin eger sadece kan bagindan farklı olarak paylaşılanlar varsa... Fakat ikisini de kaybetmiş biri olarak diyorum ana baba başka... Yaşıyorsun nefes alıyorsun ama bundan sonra yoklar. Rehberde isimleri arasan açıp konuşacaklar gibi... Yok gidene üzülmüyorsun onda üzülecek bisey kalmiyor zamanla kalana kendine yani acıyorsun. Gene benciliz hayatta yetimim artik diyorsun. Allah yaşatmasın diyorum evlat acısı daha fenaymış toparlanan görmedim daha.

Pgibologa falan gitmeyi düşündün mü

ben de öyleyim

hebele hübele

Niyet ettim Allah rızası iiçin bu uzun entryi okumaya

Soğukkanlısın ama Anne ve Baba öldüğü zaman o kan ısınıyor maalesef ağlıyorsun hemde nasıl

Ruhsuz puşt

Mesela ilkokuldayiz arkadaslarla top falan oynuyoruz belki gormussunuzdur bu dogalgaz borularinin makaralari var baha buyuk bi makara. Bi kaza oldu ve bi arkadasin ustune dustu makara. Cocuk öldü ve o zaman sadece 11 yasindayiz. Hatirliyorum sinifta herkes agliyordu. Bense icimden aglamak gelmese bile ortama uyum saglamak icin aglamaya calisiyordum

Baska ornek vereyim bi kiz arkadasim var yine bi tanidiginin öldügünü falan anlatiyor kizi teselli etmem lazim o an ama hic icimden gelmiyor. Ne bileyim yapmacik ve sahte bi sekilde üzülüyomus gibi yapiyorum teselli veriyorum aklimdan atiyorum yedigim yemegi dusunuyorum yada aksamki mac nolur yada geven hafta izledigim film

Kisacasi ya ben normal degilim ya da diger insanlar fazla abartiyor duygularini