0
karanlığın beni içine çekip rüyalar alemine atmasına izin verdim o kadar rahatlamış bir duyguydu ki bu. her şey sadece bir anda oldu o kadar sert ve güçlü sarsıldı ki her şey her şey üzerime çöktü sanki. artık o rahatlamış duygu yoktu gördüğüm şeyler gözlerime işkence ediyordu uçsuz bucaksız karanlık aynı zamanda da kızıl bir meydan vardı. yürümeye başladım ne arkama bakıcak cesaretim vardı artık ne de bir adım bile duraksıyacak. saatlerce yürümüş olmalıyım ama hala bir adım bile yol almış gibi hissedemiyordum sanki büyük bir çölde yürümeye benziyordu ama bu çöl kumdan değil karanlık ve kızıl taşlardan yapılmıştı. biraz yolun yukarı doğru tırmandığını fark ettim. hala yürüyordum basit bir tahminle 5-6 saattir yürüyorumdur ama ne yoruldum ne de cesaretim geri geldi. artık yolun sonuna gelmiştim belkide son birkaç metreyi de yürüyüp tepeden aşağı bakabildim. o an vücudumdaki bütün kan çekildi hissizleştim. ne korku kaldı ne de hiç bir şey bu korkudan başka bir şeydi. dönüp sonsuzluğa doğru koşmak istemek ama bunun işe yaramıycağını bilmek. emin değildim. gözlerimi bir anda açtım açtım yorganı o kadar sıkı kavramışım ki avuçlarım bembeyazdı geriye yaslanıp kalktım oturdum yatakta.bu seferki kabusu çok net hatırlıyordum gerçeklerden hatıraydı sanki.her şeyi bir yana bırakıp kendimi duşa attım. kendime gelmem 20 dakikamı aldı soğuk duşun altında titreyerek çıktım havluma sarılıp odama gittim o yatağa.bir an yatağımın üstündeki rüya avcısı dikkatimi çekti ekgib gibiydi ışığı açıp yaklaştım. tüylerden bir tanesi yoktu aslında yok değil yanmıştı. gördüklerimden emin olmak beni biraz daha korkutmuştu uyumak istemiyordum yine zaten saat sabaha geliyordu. aşağı inip bir şeyler atıştırıp televizyon izledim sadece uyumamak için tek çaremdi.
