beyler bir engelli olarak

anlat bilederimin bilederi

yolla panpa

rezerved

1992 yılının temmuz ayında serin bir gecede istanbulda doğmuşum. her bebek gibi güzel, saf ve günahsızmışım. ama diğer bebeklerden farklı olarak belimde, tam omiliğin hizasında bir et ben ile doğmuşum. önceleri ailem pek dikkate almasa da ben büyüdükçe o et bende benle birlikte büyüyormuş. 2.5 ay sonra beni doktora zütürmeye karar vermişler( hergün uyandığımda bu huur çocuğuna sövüyorum.). doktorda önemli bir şey olmadığını, şu an alınmasının iyi olacağını yoksa ilerde daha çok büyüyerek göze hoş gelmeyen bir görüntü oluşturacağını söylemiş. ailemde inanmış bu huur çocuğuna. doktor dıbına koyayım 6 yıl tıp okumuşum o bilmeyecek de kim bilecek.

anlat

rezerve panpacım

neyse beyler. ameliyat küçük çaplı birşeymiş. yarım saatte bitmiş. o et beni ordan küçük bir operasyonla almışlar. konu böylelikle kapanmış. hiç bir sağlık sorunum kalmadığı düşünülmüş. sonra pederin tayini şırnak/beytüşşebap'a çıkmış(babam o zamanlar özel harekatmış). herkes doğuya tayin çıktığında ailesini geride bıkarırken peder bizi de almış zütürmüş. ben 6 aylıkmışım , annemde daha birkaç aylık hamileymiş. hangi mantıkla bizi oraya zütürmüş peder hala anlayamıyorum. terörün en yoğun olduğu yıllarmış dıbına koyayım. her gün çatışma, hergün şehit haberleri. neyse beyler şırnak/beytüşebbap'a gitmişiz. babam çalışıyor, annemde hergün bizle ilgileniyormuş.

dinlerim emimin oğlu yannanını taşıyan yesin

birgün ben sobanın yanında otururken annem ayağımın sobaya değdiğini ama benim hiç tepki vermediğimi farketmiş. ayağım yanmış ama hiç ağlamamışım. oyun oynamaya devam etmişim. elde olan imkanlarla benim hissetme duyumu kontrol etmiş. iğne batırmış her iki ayak tabanıma da. ama benden hiç bir tepki gelmemiş. hemen babama söylemiş. ama şırnaktayız dıbına koyayım. hergün çatışma, şehit, yaralı... babam durumu üstlerine bildirmiş. bizi askeri bir helikopterle diyarbakıra göndermişler.

önden reserve

orda yapılan kontrollerde omirilik içinden geçen, belden aşağıyı ve önemli birkaç iç organı etkileyen sinirlerin çoğunun zedelendiğini ve öldüğünü anlamışlar(meningomyelosel). Sinir hücreleri yenilenmez beyler. 2.5 aylıkken doktorun aldığı şey et ben değil, fıtıklaşmış omirilik sinirleriymiş. ailem yıkılmış tabi. o doktora dava açmayı düşünmüşler. zaten o huur çocuğu ameliyat esnasında bunu sonra kesin anlamıştır. ama iş işten geçtiği için söylememiştir. neyse beyler o zaman bilgisayar olmadığı için arşivler dosyalar halinde toplanıp saklanıyormuş hastanelerde(ayrıca her devlet dairesinde). avukat o arşivlerin imha edilmiş olabileceğini, dava için para harcamak yerine, benim tedavi masraflarım için para harcamalarının daha iyi olacağını söylemiş. hikaye bundan sonra başlıyor. şu yaşıma kadar neler çektiğimi, hayatımın nasıl gibildiğini, ne rezillikler, hayal kırıklıkları yaşadğımı size anlatacam beyler.

şark bitince pederin tayini adanaya çıkmış. kontrollerim adana balcalı hastanesinde devam etmiş. hayatım o hastanede geçti dıbına koyayım. her köşesini ezbere bilirim. 3 yaşımdan 14 yaşıma kadar haftanın 3-4 günü o hastanedeydim. neyse beyler 2.5 aylıkken olduğum ameliyatın üstünde 3 yıl geçmiş. ne yürümüşüm ne emeklemişim dıbına koyayım. 3 yıl boyunca malak gibi yatmışım. 3 yaşımdan 6 yaşıma kadar hiç değilse yürüsün deyip beni bi ton ameliyata sokmuşlar.en sonunda demirden yapılmış o yürüme apartları ile yürümeye başlamışım. ama ne yürümek dıbına koyayım. 7 yaşımdaki halimi hatırlıyorum ayaklarımda 5 kiloluk demir aparatlar var. gücüm kaldırmaya yetmiyor. zaten 2 gr canım var dıbına koyim, küçücük çocuğum. 2 adım atıyorum nefes nefese kalıyorum. ağlıyorum hıçkıra hıçkıra..

rezerved

annem dayanamıyor ağlamalarıma. hergün beni alıyor kucağına dışarı çıkarıp gezdiyor. oğlum üzülmesin, hayata küsmesin diye.. ana yüreği işte dıbına koyayım. kadın yıllarca beni kucağunda taşıdığı için bacaklarında varis çıktı. onların acısı çekiyor hergün. anne hakkı ödenir mi lan binler? değerini bilen analarınızın. kaç yaşınızda olursanız olun. ister 30 ister 40.. size birşey olduğu zaman kimse koşmaz. kardeş dediğiniz adam, sevgili dediğiniz insan bi yere kadar yanınızda olur. sonra hepsi gibtir olup giderler. ama anneleriniz iki eli kanda olsa gelir dıbına koyayım. siz onun canından cansınız kanından kansınız dıbına koyayım. sizin saçınızın teline zarar gelse onun canı yanar.

reserved

neyse beyler ben 7 yaşıma gelmişim. annem beni okula yazdırmak istemiş. ama huur çocuğu müdür:
"senin oğlun engelli burda sağlıklı bireylerin içinde eğitim göremez. kendi işini göremeyeceği için başkalarından yardım ister. herkesi meşgul eder. git çocuğunu engelliler için açılan bir okula yazdır." demiş. benim annem çok piskopat karıdır. anasını gibmiş ortalığın. valiliğe gitmiş. her bir şeyi yapmış. gerekirse her tenefüs oğlumun yanına gelir işlerini ben hallederim. kimseye muhtaç etmem. siz yeter ki oğlumu okula kaydedin demiş. sonunda kazanmış dıbına koyayım. yazdırmış beni okula.

beyler 2.5 aylıkken olduğum ameliyat yüzünden böbreklerim, mesanem, ince ve kalın barsaklarım hasar görmüş. o yüzden küçük ve büyük abdestimi tutamıyordum dıbına koyayım. işemeli sıçmalı ayinler yapıyordum bazen kendi kendime . çare olarak da bez takıyordum. ne utanç verici dıbına koyayım. 2 yudum su içip on dk sonra altıma yapıyordum, hamburger yeyip patır patır sıçıyordum. çocuktum hiç giblemiyordum işersem işerim, sıçarsam sıçarım deyip her bir gibimi yiyip içiyordum. annemde gelip değiştiriyordu sürekli . 3 yıl geçti 4. sınıf oldum. semt değiştirdik .adana kurt tepeye taşındık polis lojmanlarına. fazilet kibritoğlu diye bir okul vardı ona yazıldım. ve artık yürüyebiliyordum beyler destek almadan. ama kemiklerde deformasyonlar vardı. bacaklarım yamuk yumuktu dıbına koyayım. hala da öyle. benden manken olmaz herhalde dimi beyler? denge sağlamakta güçlük çekiyordum. istiklal marşı okunurken bi sağa düşüyordum bi sola. ama gururlu çocuğum dıbına koyayım millet orda dikilirken kenarda oturmayı kendime yediremiyordum, geçiyordum sıraya. top falan oynamaya çalışıyordum. ama işemeye sıçmaya devam beyler. bi de büyüdüm dıbına koyayım. mesane büyüdü barsaklar büyüdü. daha çok yiyip içiyordum .daha çok işeyip sıçıyordum. yetmiyordu günde 1 bez.

entry nick uyumu panpa

beyler birgün mayonezli birşeyler yemiştim ama fazla kaçırmışım. 5. sınıf mıydım neydim dıbına koyim. ishal olmuşum. giblemedim hiç. kafamı gibeyim o yüzden. neyse derse girdik. benim barsaklar çalışıyor dıbına koyim. içerde savaş var. bi korku aldı beni. çantayı hafiften toplamaya başladım hocadan izin alıp gitmek için. kimse durumumu bilmiyor. sadece bedensel engelimi biliyorlar. anneme sıkı sıkı tembihlemiştim söylemesin diye. ama izin aldığımda verilmesini rica etmişti annem o yüzden rahattım. tam izin alacaktım daha yerimden kalkmadan zütüm patladı beyler. sıçmaya başlamıştım. hemen gömüldüm sıraya zütüme baskı uyguluyorum çıkmasın diye. ama olmuyor dıbına koyayım. neyse beyler ben bildiğiniz sıçtım. barsakları boşalttım. ama altımı doldurmuştum. pantolondaki ıslaklığı hissettim. ilk bir kaç dk koku olmadı rahattım. pantolon koyu lavicertti. ıslaklığı belli etmiyordu. koku yayılmazsa herşey düzelebilirdi. ama olmadı dıbına koyayım.