0
beni kimse bilmez kendi halinde bi panpanızım:
Daha 1 saat önce dışardaydım hem dışarısı ne durumda bi bakınmak hem soğuğu yüzüme yüzüme yemek hemde biraz kendi kendime düşünmek için. Oldum olası sessiz sakin kendi halimde bi insandım, asosyaldim kimseye zararım yoktu. Tabiatımdan dolayı oldum olası sessizliğe sakinliğe düşkündüm, çok kalabalıktan, fazla gürültüden sesten hoşlanmazdım. Neyse konuyu dağıtmayım devam ediyim. Dışarı çıktım, kar durmuştu fakat baya yağdığından her taraf kardı ama 5 santim ama 25 santim. Merdivenden indim ağır ağır, yaktım bi sigara , yukarı doğru yürüdüm. Daha dalı yarılamadan sağ elim buz olmuştu. Sol elim cebimde ve eldivenliydi ve cebimde. Eldiven kokmasın diye sağ elim boştu sigaramı tutarken... Belediyenin arabaları biraz çalılmıştı herhalde çünkü yolun bi tarafına sürülmüştü kar ve yolun ortası dümdüzdü kara rağmen. Yürümeye devam ettim, ortalık sessiz kimse yok herkes evinde yatıyor büyük ihtimal. Hava buz gibi, rüzgar yok ama buz gibi bir soğuk var insanın ciğerini giben, hele de sigarayla birleşince... Sigara biter bitmez elimi cebime attım hemen, elimin buz gibi olduğunu anında hissettim, elimi tekrar çıkartıp baktım krem gibi bembeyaz olmuştu cidden bi 10 dk daha sigara falan yakamadım. Birden uzakta biri belirdi, bana doğru yürüdüğünü hemen anlayamadım anladığımda baya yaklaşmıştı , sessizce geçti gitti yanımdan siyah bi gölge gibi... Bu saatte ne yapıyordu acaba, belkide oda benim için aynı şeyi düşünmüştür. Aynı ağır tempoyla devam ettim, ikinci oldan döndüm niye böyle yatım bilmiyorum ama düz gitseydim ana yola çıkardım araba gürültüsü ve bolca ışık,en sevmediğim. Döndüğüm sokakta yerler hafif buzdu. Arabanın birnin jantında plastik kelepçe gibi bişey vardı ne olduğuna bakmak için biraz daha yaklaşırken birden PAAAATT! yere düşmüştüm daha yeni ısınan elimle refleks olarak düşüşümü yumuşatmaya çalışırken buzun sivri kısmına avcumun içini çarptım biraz acıdı ama bişey olmaz deyip biraz sonra bi sigara daha yaktım. Yokuş gittikçe dikleşmeye başlamıştı yollar aynı şekilde buzlu ve yoldaki karlar kenara doğru kürülmüştü. Hangi belediye arabası girerki buraya diye düşünüp dikkatlice aşağıya indim, karşıda halı saha ve park vardı. Kısa süre oturmak için banl-klardan birine yöneldim ama oturamadım otursaydım de heralde tekrar kalkamazdım. Bu arada kendi kendime konuşup bişeyler düşünüyorum ama hayallerim buz gibi soğuk karşısında teker teker buz tutuyordu. Yine ağır adımlarla merdiveni çıkıp oyun kısmınındaki çatının oraya sığındım bi 10 dk etrafi seyrettim sesleri dinledim. Arada bir köpek havlamaları dışında ses yoktu, hemde hiç. Hemen bi tane daha yaktım ve çömeldim, bu arada rüzgar yine esmeye başlamıştı ve tekrar yağmaya başlayan karları üstüme doğru çarpıyordu, titremeye başlamıştım. Çabucak bu dalıda bitirip eve gitmeliydi dışarıya çıktığımdan evdekilerin haberi yoktu bide onlara hesap vermekle uğraşamazdım. O soğuğu yedikçe dışardaki hayvankarın insanların neler yaptığını düşünüyordum. Hadi bi apartman boşluğuna, inşaata kapağı atanlar rahattı ya dışarda yiyecek bulmak için dolaşanlar... Dışarda kalan abiler kardeşlerin durumu neydi kimbilir yapabilecekleri en iyi şey bi inşaata sığınıp bikac dal parçasıyla küçük bi ateş yakmaktı. Üşümemek için, ölmemek için, şu lanet dünyada bigün daha ayakta kalmak için... Çünkü uyudunmu bidaha uyanamazdın o kahrolası soğukta. Sıcacık evimi aklıma getirip sigaramdan son bi nefes alıp attım yağan karın üstüne kaydıraktan aşağı inerken. Harbiden yüzeyi olan herşey buz gibiydi. Tekrar yola düştüm ev 10 dklık mesafedeydi. birden karşıdan gelen arabayı görünce ürktüm heralde beni durdurup yol soracaklardı.Ama bişey olmadı yanımdan normal bi şekilde geçip gittiler, yürüdüğüm yol pazar yolu olduğu için belediye aracı güzel kürümüştü. O sıcak kalorifer peteğini tekrar düşünüp yoluma devam ettim, hafif yağan karı seyrederek. Çoğu arabanın sliecekleri kalkmamıştı heralde evden çıkamadılar bile diye düşündüm. Yok artık diye geçti aklımdan evden çıkıp kapının önündeki arabanın sileceğini kaldirmak ne kadar zor olabilirdiki. Yavaça eve çıkıp çıktığım gibi sesizce girdim içeri montu asıp bi rahtladım. O anda bacaklarımdan yayılan ani sıcaklık hissi paha biçilemezdi. evsizleri allah kurtarsın diye düşündüm anca allah kurtarabilirdi zaten. Kimse birbirine güvenmediği için kimseyi bi güncük evinde misafir etmezdi anca duyar kasardı. Acıkan karnımı biraz doyurup pcnin başına geçtim ve şu ana kadar okuduğunuz satırları yazdım dışarda yürürken aklımdan geçenleri... Acaba beğenirler miydi yoksa küfür edip geçerler miydi, bilmiyorum, zaten bi önemide yok. Kendi kendime konuşurken aklımdan geçenleri yazıyorum sonuçta, herkesin böyle durumlarda aklına gelip de amaan yazamaya değmez, gereksiz boş iş dediklerini... Bi umudum yok umutlar yıkılmak içindi sırtını yaslayacak bişeyin yoktu, bugun elinde olan yarın tozdu, neye sırtını yaslasan ya kar yağardı yada komple yıkılıp giderdi. o yüzden yazmaya devam ettim mecburen, başka yapabiliceğim bişey yoktu. Kıvırmanın , kem küm etmeninde bi anlamı yok. Siz bu satırları okurken her satırda birazdaha kederleniyorum biraz daha ağlıycak gibi oluyorum. Neye , iki satır yazıya... Hayat devam ediyor mecburen bizde devam edicez yapacak başka bişey yok, kimse yok sadece iç sesin var... Sanırım ağlıyorum , siz ağlamayın güçlü kalın, içinize ağlayın kimse görmesin ağladığınızı... [enter bilerek kullanmadım iç sesimin benim enter tuşumu var, yok...
Tümünü Göster
