normal hayatta ki vizyonsuz boş çıkarcı insanlardan çok sıkılmakla başladım gerek onların konuşmalarını daha konuşmanın başındalarken sonunu bilmem olsun gerek espirilerindede aynı olsyları yaşamam olsun çevrem epey bir geniş ama adam gibi adam 15 20 kişi çıkarırım onlarlada pek görüşmüyorum yanı sık sık..

geceleri uyumuyorum hayalimde ki arkadaşlarımla kafamda sürekli diyalog kurup kendi kurduğum diyaloglara kahkahalar atıyorum lan ne gündü be diyip yüzümde ki tebessümün solmasını bekliyorum. hayalimde ki arkadaşlarımdan sevindirici şeyler duyup heyecandan evin içinde gezinmekten uyuyamıyorum. evde kağıda birşeyler çizip bakıp bakıp kahkahalar atıyorum beynimde ki o arkadaşlarım hayatımda okadar yer edindi ki gösteriyim de beraber gülelim diye arkamı dönüyorum onların olmadığı görünce üzülüyorum..

günümün yarısından çoğunu hayaller kurarak geçiriyorum gün geçtikte dahada ilerliyor bu durum napıcam bilmiyorum.