Aşk acısı değil.
Liseden beri aynı sırada oturduğum bir arkadaşım vardı, daha doğrusu kardeşim. Sağlık Meslek Lisesi bu arada.
Biz aynı üniversiteye gittik.
Ve paramedic olduk.
Yediğimiz içtiğim hep bir oldu.
Görev yerlerimizde aynı.
Ama birbirimize bir sözümüz vardı.
Beraber ikinci üniversiteyi okuyacaktık.
Kardeşim nişanlandı.
1 hafta sonra 112 de vakaya gidiyormuş.
Tabii ben o zaman nöbeti bitirmiş, dinlenmeye çekilmiştim.
Sabah bir telefon geldi.
reyizdenenadam nerdesin diye bağırdı, nişanlısı.
Noldu demeye kalmadan bizim 112 nin klagib sireni acı bir şekilde çaldı.
Kardeşimin sorumlusu olduğu ambulans kaza yapmıştı.
Şöför ve att kurtulurken, kardeşim beni yalnız bırakmıştı.
O ana dair tek unutamayacağım şey annesinin bana sarılışıydı.
Sahi neden yaşıyordum ki ben?
Şu anda ikinci üniversitemi okuyorum, sözümüzü tutmak zorundayım.
Ben onu hiç unutamıyorum. Unutmak dahi istemiyorum..
Yeniden mekanın cennet olsun yiğidim. Bekle beni...