beyler ben çok çekingen bir insanım aslında

Feriha’dan ayrılmıştım artık. Hala düş gibi geliyordu bana az evvel söylediklerim. Yaşadıklarım bir kabus gibiydi; ayak üstü rüyalar mı gördüm anasını satayım diyerek düşündüm bi an. Gözlerim yaşardı; hüngür hüngür ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. ikide bir de fırlayan göz yaşlarımı avuçlarımın içiyle, parmaklarımla siliyordum. Kalabalık caddede bu halde yürümeye devam ederken; gerilmiş sinirlerim yüzünden beynim hafif hafif zonklamaya başladı.

anlatmaya devam ediyorum o halde panpalar.

ulan sırf bu hikaye için üye oldum buraya gibtirme belanı adam gibi çabuk yaz lan!

lan vuracaktın kafasını masaya.o zaten sersemler bu hareketten sonra. çıkaracaktın malafatı sokacaktın ağzına. neyse sakinim devam panpa

edit:anlat be dıbına koyayım. okuyom da

içimde yükselen şeytani duygu bedenimi ele geçirmiş çoktan ve o hışımla olduğum yerde çok sert bir şekilde fırladım ayağa. hatta öyle sert bir kalkış yaptım ki, diğer masadakiler dönüp baktı tam o anda avradını zikeyim. Kalabalığın da dıbına koyarım diye düşünerek "gib-tir git lan burdan" diyerek bağırdım. "defol lan burdaaannn" diye daha kuvvetle bağırdım ardından. daha o anda söylediklerimden çok pişman olacağımı anlamıştım ama iş işten geçmişti amk. geri vites de yapmadım tabii; sert bakışlarımı düşürmedim. dişlerini hafifçe sıkarak; sadece benim duyabileceğim biçimde "allah belanı versin" diyerek çantasını ve ceketini alarak çıkıp gitti. Etraftakiler mal mal bana bakıyordu. elemanın hesap almasını beklemeden gittim kasaya hesabı ödedim ve çıkıp gittim o cafe'den. hesabı öderken, hesabı alan adamın suratıma ince ince bakışını ise hiç unutamam. o gün o olaydan sonra bir daha buluşamayacağımızı sanıyordum. her şeyin geri dönülemez biçimde sona erdiğini düşünüyordum ama bunda da çok yanılmışım. meğer hayat “serhat ne olaylar dönmüş dıbınakoyayım” dedirtecek kadar tuhaf ve enteresan olabiliyormuş.

---birinci bölümün sonu--- (yoruldum amk. devamı daha sonra)

sen anlat bi hele

biraz uplamak iyidir kendi kendimize mi konuşalım amk evlatları

belki okurum eve gelince

Akşam geç saatlere kadar yürüdüm sokaklarda. Saati hatırlamıyorum ama 22:00 civarı olmalıydı eve döndüğümde. Doğru dürüst bir şeyde yememiştim o gün. Zaten canım da istemiyordu. Ev arkadaşım ailesinin yanındaydı ve bir başıma evde yannan gibi zaman doldurmaya çalışacaktım. Pişmandım; her şeyden; her hareketimden ve her söylediğimden ama nafileydi.

anlatıyorum amzütler kulağınızı açın ve iyi dinleyin;

hayatımı gibtin amcık hosafı devam etsene

Hadi lan kevase :(

bir ara dedim cem garipoğluna (Piskopata) bağlıcak dedim ama du bakalım

rizörv

http://weknowmemes.com/wp...012/02/didnt-read-lol.gif

entry kasıyor beyler boşverin.

hmmmmmps

@3 polis

benim ağzım açıldı o dakika ama bu sefer mantık şalterini indirmiştim; bir şeyler söylüyordum; söylediklerimi duyuyordum ama ne yannan yemeye böyle konuşmaya başladığımı anlayamıyordum. "neden böyle değiştin" dedim; "ne oldu yani; hayırdır ne yaptım sana" dedim. "anlamadım" diyerek sinir edici bi şekilde savuşturdu bu laflarımı. "yahu bak, kaç gündür bir tavırlardasın bi hallerdesin, anlamadım sanma" dedim. "ne saçmalıyorsun yaa" diyerek iyice sinir bozucu bir şekilde soruma yanıt verdi. gittikçe gazlanıyordum. dur diyemiyordum kendime. "lan bi polis geldi senin yüzünden paparayı yedik bi de gelmiş bana tavır yapıyorsun; kaç gündür bir giblememeler bi bilmemne... ler... " "lafını bil de konuş" diyerek atar yaptı o anda.

sinirli bir şekilde suratına bakmadan bekliyordum. hala lafa nasıl gireceğimi bilemiyordum. spontan olayı bu sefer işlemiyordu. ben bunları düşünürken bu sefer de telefonunu kurcalamaya başladı ve ne olduysa işte o an oldu.