beyler ben çok çekingen bir insanım aslında

bismillah deyip polisin belinden jopu aldım ve sevgilimin dıbına dıbına vurdum o gün ben ve polis memurları kız arkadaşımı bir güzel dövdükten sonra rakı-balık yapmaya gittik, sevgilim mi ? gibtir edin zaten gibemedim...

dayağı yersen bir defa sıçtığının resmidir. eee kavga etmesen başka dert; bu sefer de ayy ben bunna mı takılıyorooumm triplerine giriyorlar ister istemez. anlayacağınız iki ucu taklu değnek. neyse dinleyen varsa devdıbını anlatırım sonra.

@12 lan birebir aynısını demedim tabii ne oldu dedim amk.

her neyse, iki barzo adamın gak guk konuşmasının cefasını ben çekiyordum amk. sanki ben bira içelim demişim, ben şikayet etmişim gibi filan. resmen ilişkide derin bir kriz başlamıştı.

hayat böyledir işte millet kuyunu kazar fark edemezsin; kendi gerçeğini yaşarken, bir de bakmışsın ki gelip birileri ağzına sıçmış. kuralları çoktan koymuşlar ve sen suçsuz olsan da acısını çekersin. bu memlekette mantıklı düşünmeyeceksin amk. vicdanın da olmayacak. 10 senede versen bir ilişkiye karşındakini tam olarak tanıyamayabilirsin. zaten sabahattin ali, kürk mantolu madonna kitabında öyle demiyor mu. iki insanın tam olarak birbirini anlaması mümkün değildir. arada sınırlar vardır; kimse, sevgilisine karşı dahi olsa o perdeyi aşamaz. ben de 2,5 yıl bir rüya görmüştüm demek ki dedim.

Elim ayağım boşalıyordu. Yok olmak; çevremdekilerin aklından silinmek ve sonsuza kadar onlardan uzaklarda yaşamak istedim o dakika. Yolum hiç bitmesin dedim; akşam olmasın istedim. Sonsuza kadar yürüyeyim bu caddede. Taa ki Feriha’yla aramızda geçenleri unutana kadar. O kadar yorulmak istedim ki yolun sonunda; o kadar zihnimin boşalmasını arzu ettim ki, Feriha’dan tek bir düşünce zerresi bile kalmamalıydı aklımda. Feriha’mın ismini sonsuza değin unutmak istedim göz yaşlarıyla…

Öff mola…

sonra aradan bi kaç gün geçti. yalnızca telefondan görüşüyorduk o arada. bu olay öyle bir darbe vurmuştu ki ilişkimize artık neredeyse kurumlar arası telefon görüşmesi gibi bi resmiyet kazanmıştı. nasılsın iyi, sen nasılsın ben de iyi gibisinden taktan sıkıcı, tonsuz ve monoton diyaloglar anasını satayım.

okuyun amzütler

nen var kuzum dan sonrasını okumıcam amk evladı 70 lerdemi yaşıyon lan hala gibtir git

ama böyle saçma sapan bir şey yüzünden ayrılacak olmak fikri gerçekten ağzıma sıçmıştı o dönemde. yani yediremiyordum kendime. neymiş polislerle ağız dalaşına girmemişim. ulan ben de bu cahilliğe katılsam gidecektik merkeze. üstelik de suçluyuz anasını satayım. olay büyümden kuyruğumuzu kıstırıp gitmek varken ne diye atarlanırsın ki. yani hiçbi tak yemeyen ben bir de kılıbık olmuş; mutsuzluğa sürüklenmiştim.

O gün Nevizade’de takıldık Furkan ve Gözde’yle. Muhabbette biraz yancı gibiydim ama yine de keyifsizliğimi belli etmemeye çalışıyordum. Eskilerden, Azerbaycan meselesinden ve şundan bundan epey konuştuktan sonra laf bi ara evde o sıralar yalnız takıldığıma geldi. Furkan “gel bize kanka” dedi; “beraber takılırız”. Canıma minnetti; hemen besleme gibi kabul ettim bu daveti. Ayrıntıya girmiyorum ama birkaç gün Furkan’larda evden ve Feriha düşüncelerinden uzak birkaç gün geçirecektim. Öyle umuyordum amk…

mola amk mola...

yazsana yannan okudum buraya kadar

bi de uplamak lazım amk

feriha'nın annesini aradım. kadıncağız severdi beni. yaşananları fazla detaya girmeden anlattım. üzüldü halime. onunla aramızı yap dedim; eşeklik ettiğimi söyledim. çok pişmanım dedim. söylerim oğlum ama beni dinler mi ki dedi. sizi dinler dedim. yaptıklarım için defalarca özür dilemek istediğimi söyledim ve bhaşımızdan geçen ilk olayı da anlattım. kadın iyice dinledi beni allah'tan, demek ki hala değer veriyordu bana. sevgisi azalmamıştı.

bi de uplamak lazım amk

Furkan’larda uzun zaman geçirmenin artık bi yük oalcağını ve keyifsizliğimi iyice belli ederek tat kaçıracağımı düşünerek eve dönmeye karar verdiğim o dördüncü günde bir karara daha varmıştım. O gün içimde geçici bir serinlik hissettim ve Feriha’nın annesini yani evi arayarak, aramızı düzeltmesini, bi hata yaptığımı filan söyleyecektim. Gururumu düşündüm o anda ama Feriha’dan vazgeçmek imkansız görünüyordu benim için. Onsuz bi geleceğin nasıl olacağı fikri düşüncelerimde dalgalandıkça canım darlanıyordu. Feriha benim yüreğim gibiydi artık. Stockholm sendromuna tutulmuş tutsaklar gibi bir bağ ile ona bağlandığımı anladım. Feriha’ya gururumu ayaklar altına alarak bile olsa, gerekirse tüm hatalarımı üzerime alarak dönmeyi istedim.

Evet, Feriha’nın annesini arayacaktım o gün ve saatler sonra telefonumu tekrar açtım…

bu da bölüm sonu müziği

http://fizy.com/#s/16sya1

Furkan’la yaşadığım o birkaç günde derbeder bir şekilde gezip tozuyor; sabahın köründeki derslere değil de 10 30 derslerine katılıp ikindiden sonra yine Furkan’lara dönüyordum. Furkan o kadar mutsuz görünmeme ve akşam içmelerimizdeki kederime rağmen durup neyin var amk demezdi. Bu artık tuhaf olmaya başlamıştı tabii. Muhabbetlerimizden keyif alabiliyorduk ama sanki benim bir yerlerim kanıyor ama kanayan yerlerimi görmesine veya fark etmesine rağmen Furkan ses etmiyordu ve lak laka devam ediyorduk. Gözde de bazı akşamlar uğruyordu yanımıza. Her önüne gelene aşık olma kapasitesi olan; kafasının nasıl çalıştığını bilimadamlarının bile çözemeyeceği; annesiyle babası yıllar önce ayrılmış; sıska pek bi tipsiz kızdı Gözde. Ona bi insanın ilgi duymasını imkansız olarak görürdüm hep. Çünkü hareketleri de manyakçaydı. Ve derdim ki; bu kadar tipsiz olduğu için mi erkek avcısı; yoksa erkek avcısı olduğu için mi bu kadar tpsiz. Bu sebep - sonuç ilişkisini çok kurcalardım kafamda…

Merve gibi, Feriha’yla ilgili soru soracaklara dönüş yapmıyordum. Sanki hıncımı onların yapay iyi niyetinden çıkarıyordum. Tabii bunu oldukça pasif bir şekilde yaptığım için; tavşan dağa küsmüş, dağın haberi olmamış misali kendi kendime gelin güvey oluyor gibiydim. Aslında kimsenin beni o kadar da gibine takmaması daha olası bir gerçek gibi görünüyordu.

Feriha’da yoktu artık ve kafamın içinde de yapayalnız kaldığımı hissettim. Telefonumu doğru dürüst açmıyor; açtığımda da mesajlaşıp konuştuklarıma bahaneler uyduruyordum. Feriha aramıyordu beni. Depresyona girmiştim diyebilirim. Kafamın içinde yalnız kaldıkça kendimden de tiksinir oldum. Sanki üstümü başıma dikkat etmelerim bile Feriha’nın sayesindeydi. Feriha benim her şeyimdi. Onsuz var olmuştum belki ama onsuz devam edemezdim.

Bense bir taka yaramayan zütün tekiydim. Artık daha iyi anlıyordum bunu. Benim hayatta Feriha’dan başka doğru dürüst bir kazancım olmamıştı. Kendimi ezik hissediyordum o günlerde. Furkan’ın kısa sürede hayata atılması; ufak tefek de olsa başarıları, olayları yorumlayış biçimi, Murat’ın hayata bakış açısı ve daha niceleri benim kendimi itin zütüne sokmama neden oluyordu.

Eve uğramadan tam 3 gece 4 gün Furkan’larda kaldım. Ev tabiri caizse gibimde değildi. Sanki o eve yalnız başıma gitmem gerektiğinde her şeyinden tiksiniyordum. Ev bana batıyordu Murat olmadığı zamanlar. Murat evin eğlencesiydi ve benim gibi değildi. Peşinde en az 2 sınıf arkadaşını daha getirir evin neşesini üst düzeyde tutardı.