beyler ben çok çekingen bir insanım aslında

Furkan hem sevdiğim bir adamdı, hem de çocukluk arkadaşımdı. Buna rağmen uzun zamandır çok sık görüşemediğimiz ve yan yana gelemediğimiz için özel hayatlarımızı derinlemesine bilmiyorduk. Zaten sormazdı da kiminle takıldığımı filan. Öyle bir yapısı yoktu. Ben de ona sormazdım gerçi. O yüzden Furkan’la ve Gözde’yle buluşmak, konuşmak düşeş olacaktı benim için. Hem biraz kafa dağıtacağım hem de sorulardan uzak kalacağım bir ortamdı.

O gün Nevizade’de takıldık Furkan ve Gözde’yle. Muhabbette biraz yancı gibiydim ama yine de keyifsizliğimi belli etmemeye çalışıyordum. Eskilerden, Azerbaycan meselesinden ve şundan bundan epey konuştuktan sonra laf bi ara evde o sıralar yalnız takıldığıma geldi. Furkan “gel bize kanka” dedi; “beraber takılırız”. Canıma minnetti; hemen besleme gibi kabul ettim bu daveti. Ayrıntıya girmiyorum ama birkaç gün Furkan’larda evden ve Feriha düşüncelerinden uzak birkaç gün geçirecektim. Öyle umuyordum amk…

mola amk mola...

anlat lan geriden geliyorum

bi de uplamak lazım amk

bi de uplamak lazım amk

bi de uplamak lazım amk

bi de uplamak lazım amk

ayrıkkkkkkk

yaz panpa okuyorum

reserved

dinleyin o halde; 21. yüzyılda aşklar nasıl olurmuş, anlatıyorum o zaman...

Eve uğramadan tam 3 gece 4 gün Furkan’larda kaldım. Ev tabiri caizse gibimde değildi. Sanki o eve yalnız başıma gitmem gerektiğinde her şeyinden tiksiniyordum. Ev bana batıyordu Murat olmadığı zamanlar. Murat evin eğlencesiydi ve benim gibi değildi. Peşinde en az 2 sınıf arkadaşını daha getirir evin neşesini üst düzeyde tutardı.

Bense bir taka yaramayan zütün tekiydim. Artık daha iyi anlıyordum bunu. Benim hayatta Feriha’dan başka doğru dürüst bir kazancım olmamıştı. Kendimi ezik hissediyordum o günlerde. Furkan’ın kısa sürede hayata atılması; ufak tefek de olsa başarıları, olayları yorumlayış biçimi, Murat’ın hayata bakış açısı ve daha niceleri benim kendimi itin zütüne sokmama neden oluyordu.

Feriha’da yoktu artık ve kafamın içinde de yapayalnız kaldığımı hissettim. Telefonumu doğru dürüst açmıyor; açtığımda da mesajlaşıp konuştuklarıma bahaneler uyduruyordum. Feriha aramıyordu beni. Depresyona girmiştim diyebilirim. Kafamın içinde yalnız kaldıkça kendimden de tiksinir oldum. Sanki üstümü başıma dikkat etmelerim bile Feriha’nın sayesindeydi. Feriha benim her şeyimdi. Onsuz var olmuştum belki ama onsuz devam edemezdim.

Merve gibi, Feriha’yla ilgili soru soracaklara dönüş yapmıyordum. Sanki hıncımı onların yapay iyi niyetinden çıkarıyordum. Tabii bunu oldukça pasif bir şekilde yaptığım için; tavşan dağa küsmüş, dağın haberi olmamış misali kendi kendime gelin güvey oluyor gibiydim. Aslında kimsenin beni o kadar da gibine takmaması daha olası bir gerçek gibi görünüyordu.

Furkan’la yaşadığım o birkaç günde derbeder bir şekilde gezip tozuyor; sabahın köründeki derslere değil de 10 30 derslerine katılıp ikindiden sonra yine Furkan’lara dönüyordum. Furkan o kadar mutsuz görünmeme ve akşam içmelerimizdeki kederime rağmen durup neyin var amk demezdi. Bu artık tuhaf olmaya başlamıştı tabii. Muhabbetlerimizden keyif alabiliyorduk ama sanki benim bir yerlerim kanıyor ama kanayan yerlerimi görmesine veya fark etmesine rağmen Furkan ses etmiyordu ve lak laka devam ediyorduk. Gözde de bazı akşamlar uğruyordu yanımıza. Her önüne gelene aşık olma kapasitesi olan; kafasının nasıl çalıştığını bilimadamlarının bile çözemeyeceği; annesiyle babası yıllar önce ayrılmış; sıska pek bi tipsiz kızdı Gözde. Ona bi insanın ilgi duymasını imkansız olarak görürdüm hep. Çünkü hareketleri de manyakçaydı. Ve derdim ki; bu kadar tipsiz olduğu için mi erkek avcısı; yoksa erkek avcısı olduğu için mi bu kadar tpsiz. Bu sebep - sonuç ilişkisini çok kurcalardım kafamda…

Furkan’larda uzun zaman geçirmenin artık bi yük oalcağını ve keyifsizliğimi iyice belli ederek tat kaçıracağımı düşünerek eve dönmeye karar verdiğim o dördüncü günde bir karara daha varmıştım. O gün içimde geçici bir serinlik hissettim ve Feriha’nın annesini yani evi arayarak, aramızı düzeltmesini, bi hata yaptığımı filan söyleyecektim. Gururumu düşündüm o anda ama Feriha’dan vazgeçmek imkansız görünüyordu benim için. Onsuz bi geleceğin nasıl olacağı fikri düşüncelerimde dalgalandıkça canım darlanıyordu. Feriha benim yüreğim gibiydi artık. Stockholm sendromuna tutulmuş tutsaklar gibi bir bağ ile ona bağlandığımı anladım. Feriha’ya gururumu ayaklar altına alarak bile olsa, gerekirse tüm hatalarımı üzerime alarak dönmeyi istedim.

Evet, Feriha’nın annesini arayacaktım o gün ve saatler sonra telefonumu tekrar açtım…

bu da bölüm sonu müziği

http://fizy.com/#s/16sya1

bi de uplamak lazım amk

bi de uplamak lazım amk

bi de uplamak lazım amk