beyler ben çok çekingen bir insanım aslında

yeni bir kızın elini tutsam, saçını okşasam bile aynı derinlikte konuşabilir miydim? ona sevdiğim attila ilhan, cemal süreya, cahit sıtkı şiirlerinden okusam aynı reaksiyonu, aynı gülümsemeyi alabilir miyim diye düşünüp kahroluyordum. bir insana şiir sevdiğimi kabul ettirip, onun da bundan zevk aldığını gördüğüm zamanlar bile çok nadirdi zaten. ama feriha bunları hiç düşünmüyor gibiydi. ne kadar rahattı dıbına koyayım. sanki bu ilişkide yalı kazığı rolü oynamıştım o kadar zaman. benden bu kadar çabuk vazgeçebilecekti demek...

öfff mola...

neyse bir arkadaşını gönderdim yanına. canın niye sıkkın bi şey mi oldu gibisinden gazla dedim; sonra da sanki ben seni göndermemişim, sen kendin soruyormuşsun gibi, benim bu ilişki hakkında üzüldüğümden, kahrolduğumdan filan bahset dedim. böylece dolaylı yoldan gitmeye devam ediyordum.

arkadaşı yanına gittiğinde, açık açık beni artık sevmediğini, hatta benden tiksindiğini filan söylemiş. tabii bunları duyunca başımdan aşağı kaynar sular döküldü. tek tesellim, kız arkadaşını benim gönderdiiğimi anlamış olması ve acı çekmem için bu lafları söylemiş olması. daha doğrusu zehrini akıtabilmek için.

bir yandan iyimser düşünmeye çalışsam da, bir yandan kaçınılmaz sonun bizim için yaklaştığını görüyordum ve artık ne olursa olsun bir araya gelmeye, bir yerde buluşarak, artık bı sorunu kökünden çözmeye karar verdim. çünkü, artık atağa geçmedikçe, bi şeyin düzeleceği yoktu kesinlikle. zaten gemi batıyordu. son bir hamle yapmak için onu eve çağırdım.

biraz mırın kırın eder gibi oldu ama artık o da son bir açıklama yapmak istediğinden midir nedir tamam deyip kabul etti. ben de o arada neler söyleyebileceğimi düşünmekten beyin amcıklaması geçiriyordum. o kadar çok yol düşündüm ki, başıma ağrılar girdi. olayın vehametini düşündükçe; can sıkıntım giderek artıyordu. sanki ösym sınavlarından birinden çakmış kadar üzgündüm.

ne yapmalı ne demeli diye kendime sordukça iyice bir saplantı ve kafamdan çıkmayan bir büyük sorun haline geldi bu. ama artık düşündükçe öyle bir eşiğe çıkmıştı ki baş ağrım, artık ne olursa olsun kılıbık lafını da kullanarak savunmaya geçmem gerektiğini düşündüm. oyalamakla kıvırmakla olmayacaktı. açık açık çat diye koyacaktım mevzuyu önüne.

böyle düşününce biraz rahatlar gibi oldum. kendimi savunmak için argümanlar geliştirdikçe rahatladım. sanki anlayışla karşılayacak gibi geldi hatta; bir ferahlık doldu yüreğime. bu ferahlık beni terk etmesin; söyleyeceklerimi unutmayayım diye hafif hafif savunma mekanizmamı gözden geçiriyordum.

daha fazla gerilmemek için biraz evi toplamaya başladım. sıradan günlük olayların, okulun durumunu düşünmeye başladım. gerçi onlarda iç açıcı değildi ama kafam dağıldıkça rahatlayabiliyordum. bu gayretlerim ve sancılarım yüzünden hayatım boyunca tanımlanamayacak pgibolojik sorunlarım olduğunu sanırdım elbette. fakat olan bitenin tek açıklaması şuydu; ailem tarafından böyle yetiştirilmiştim ve tıpkı onlar gibi çekingendim. bu halimle nasıl bir yuva kurabilirim ki diyerek çok zaman üzüldüğümü bile hatırlarım amk.

tüm bu geçen zaman içinde feriha'dan gelen mesaj biraz daha canımı sıktı. en az 2 saat gecikeceğini söylüyordu. işi çıkmışmış. resmen sevdiğim gibi değil alelade bir arkadaşımmış gibi göndermişti bu mesajı. yarın da buluşabiliriz filan dedikçe kafasında beni tamamen bitirdiğini düşündüm artık. resmen gözlerim yaşarmıştı. beni bu hale getirenlerden; ailemden, o polislerden, bizi şikayet eden aileden veya anlayışsız sevgilimden dert yanamıyor; bütün onlar keyfini çatarken; hepsi kendi gerçeğine güzel kılıflar hazırlayıp neşesini yaşarken ben kendi düşüncelerimde boğuluyordum.

gibine takan yok ama anlatmaya devam edeyim ben. deşarj olmuş olurum. ben hikayemi anlatayım da balık bilmezse halik bilir.

hayat böyledir işte millet kuyunu kazar fark edemezsin; kendi gerçeğini yaşarken, bir de bakmışsın ki gelip birileri ağzına sıçmış. kuralları çoktan koymuşlar ve sen suçsuz olsan da acısını çekersin. bu memlekette mantıklı düşünmeyeceksin amk. vicdanın da olmayacak. 10 senede versen bir ilişkiye karşındakini tam olarak tanıyamayabilirsin. zaten sabahattin ali, kürk mantolu madonna kitabında öyle demiyor mu. iki insanın tam olarak birbirini anlaması mümkün değildir. arada sınırlar vardır; kimse, sevgilisine karşı dahi olsa o perdeyi aşamaz. ben de 2,5 yıl bir rüya görmüştüm demek ki dedim.

Anlat giberim yoksa , dinlemedeyim

ben de bu huur çocukluğunun kahrını çektim günlerce. feriha'nın o gerzek mesajını aldıktan sonra şalter attı bende. inanmayacaksınız belki ama benim böyle bir tuhaf huyum da var. bu da babamdan geçti bana sanırım. şöyle ki, bir şeyi sevip bağlandığım zaman takıntı yaparım, yalan yok; değer veririm; hiç azımsanmayacak derecede. üzerine düşerim fazlaca. hatta bazıları bu durumumu akrep burcu olmamın hırslarına filan da bağlar. neyse burç muhabbetine bağlamıyorum ama gerçekten de hayatım boyunca böyle düşünceli ve içten içe de olsa tutkulu bir insan oldum.

ama sevdiğim şey ne olursa olsun son dakikada şalter attıysa yeter avradınız zikiyim diye içimden geçirerek ipleri koparabiliyorum. bir defasında ev arkadaşlarıma da bu yüzden gibtir olur giderim buradan resti çekmiştim. anlayacağınız ben de kayış kopuyor bazen.

bu üzülmekten veya sinirlenmekten yorgun düştüğümde oluyor. neyse, artık feriha'ya karşı da böyle bir hınç oluştu bende. madem acı çekiyordum; madem beni kafasından silmişti. ben de sadistçe davranıp, bu işi iğrençleştirecektim. inanmayacaksınız ama bu kadar hınçlı olmamın sebebi yine de onu çok sevmem veya ona çok bağlanmış olmamdır. insan sevdiğine öyle yapar mı diyebilirsiniz ama gerçekten de başka bir duygu hissedemiyordum o an ve bence gerçekten gibimde olmayan bir insan olsaydı eğer, ona kızmazdım bile; hatta alay ederdim bu durumuyla içten içe.

bu yüzden ben de yarın buluşalım dedim o zaman. aklımca gibimde değilsin mesajını gönderiyor ve ne tak yersen ye tavırlarını üzerime alıyordum. sanki dünya gibime minaresi zütüme gibiydi o an ve sanırım gerçekten de öyle hissediyordum. o umursamaz oldukça ben de sadistleşiyordum ve inanın bu halimi fark etmeme rağmen; bunu normalde saçma bulacağımı bilmeme rağmen o anda buna karşı gelemiyordum hatta birazcık hoşuma gidiyordu bu hallerim.

şimdiyse neden böyle olduğumu daha iyi anlayabiliyorum kesinlikle. bunun sebebi çaresizlikler içinde, kapana kısılmış gibi olmaktan nefret etmemdi. evet, böyle eziklenen bir insan olma düşüncesine karşı geliştirilmiş bir duygudur bu sadistçe davranma halleri. yani; çaresizliğimin üstünü örmek için aktif olmuştum artık.

mesela erich fromm şöyle demiş ki çok doğru bir tespittir; "parçalayarak yok etme içgüdüsü, yaşanmamış bir hayatın tepkisidir." ben de başıma gelenlere karşı geliştirilmiş o savunma mekanizmasıyla doluydum.

örneğin bir oyunda kaybedecek olsam ve rakip benle alay etse kavga çıkarıp üste çıkmaya çalışırdım ve önemsememiş gibi dursam da öcümü almak; hıncımı gidermek için fırsat kollardım daima. tıpkı bir akrep gibi zehirleyeceğim zamanı beklerdim. hiçbir zaman eyvallah yenildim ve bu önemsiz gibimde değil yapamam; hiçbir zaman arkamı dönüp amaaan diyemem. insanın yetiştirilme tarzının ne kadar önemli olduğunu görün böylece. sırf yaşadığınız o hayatın sizi nasıl tuzaklarıyla çevrelediğini görün. işin kötü yanı bu halinizi farketseniz dahi içinize yerleşmiş bu duygudan bu zehirden kurtulamamanız.

gibleyen yok ama devam edicem; hoşuma gitti rahatlatıyormuş.

Devam et panpa :/

anlat gibiştiğim anlat. gibliyorum seni.

bu yüzden de sevdiğim insanların kalbini kırmışımdır pek çok defa. ama bu elimde değil. bir insana değer verdiğim zaman bana böyle acı çektirmemeli. gerçekten kendimi yıpratıyorum tam bir mal olduğumu kabul edebilirim ama bu konuda suçsuzdum amk.

ve akşam olmuştu o gün. yatağıma uzandığımda iyice sinirlenmiştim. kardeşimden de tecrübeliyimdir ki sinirlendiğim zaman kırıp dökmemek için -ki onu çok defa kırdım- hiçbir şey yapmamaya özen gösteririm. resmen kendime sakinleştirilmesi gereken bir köpek muamelesi yaparım. o gece yatağa yattığımda ağız dolusu küfürler içeren bir mesajlaşma hayal ettim. sen tam bir huursun cümlesiyle bitecek kırıcı bir konuşma içim alev alev yanıyordu. bir fitil lazımdı sadece. mesaj atmamak için cebelleşiyordum. nolur diyordum kendime yarın git adamakıllı konuş ve gerekiyorsa çıkar hayatından. salak liseli kzılar gibi laf sokma tribine girme amk diyordum kendime.