ulan insanlardan aşırı derecede nefret ediyorum, kimseyle muhabbetim yok.

Daha 21 yaşımdayım ama yaşlanmış gibiyim amk. sadece 3 5 kişi vardır hayatımda. o da antrenörüm, dayım annem.
belki 2 kişi daha.. o kadar.

her allahın günü alkol alıp sokakta boş geziyorum, bana bir soru soran veya da muhabbet açmak isteyen oldu mu ya tersliyorum ya da küfür ediyorum.

beyler yeminle elimde olan birşey değil. otobüste veya minibüste her kim olursa olsun yanıma birisi oturduğu zaman ondan rahatsız olduğumu, öfkemi açıkça belirten bir insanım. bazı insanlar benden korkuyor amk.
yemin ediyorum sokakta hep kaşlarım çatık suratım asık geziyorum lan.

ulan adres soran bile olursa olsun veya yardımcı olmak isteyen derdin nedir kardeşim anlat diyen olsa bile bağırıp çağıran bir insanım.
o kadar kötü birşey ki doktora bile gitmedim amk.
hatta bir gün zehirlendim ambulans çağırmış annem.
ben baygınken tabi. hastanede uyandım sövüp sayarak ordan dışarı çıktığımı hatırlıyorum.
neden beyler?
neden herkesten bu kadar nefret ediyorum?