beyler az önce bir düğüne katıldım

ikinci adımını atmasına izin vermedim. sol kolundan tutup kendime doğru çektim onu zaten yürüyemiyordu, bardağı savurmaya başladı,

neden ulan neden?! diye bağırıyordu, pınar başını yerden kaldırmadan hıçkıra hıçkıra suçlu bir çocuk gibi ağlamaya devam ediyordu...

önüne geçtim ve erhanın elinden bardağı aldım. bana sarılıp tekrar ağlamaya başladı erhan. bu yaşıma kadar hayatımın en zor anlarından birini yaşıyordum. ama sabretmeliydim. sabretmeliydik... geçeceğinden emindim, o kadar ki erhanın içinde bulunduğu şu duruma son 1 haftadır her gün üzülen ben şu anda üzülemiyordum. olayın şokunu yaşıyordum evet ama hüzün yoktu içimde. bittiği için şükrediyordum. erhan kurtulmuştu artık, sabah uyandığında her şey onun için yeninden başlayacaktı... tertemiz bir hayat, yeniden...

erhan bana sarılmış ağlarken ben bunları düşünüyordum. geçecek diyordum içimden... geçecek...

erhanı tekrar yerine oturttum.

kardeşim ne olur sakin... geçecek, sadece sabret. diyebildim...

başını tekrar ellerinin arasına alıp ağlamaya devam etti.

geçecek diye tekrarladım. daha fazla ağlamaya başladı...

ikisi de karşımda ağlıyordu. erhan yaşadıklarına inanamıyordu evet ama bunlara ağlamıyordu. pınarın hala bir açıklama yapamamasına ağlıyordu adım gibi emindim... hala "neden?" diye soruyordu... hatta ağzından başka bir söz dökülemiyordu... pınarın konuşacak hali olsa açıklardı belki, bir şeyler söylerdi en azından ama o sustukça erhan daha da kötüleşiyordu...

bir kaç dakika daha konuşmadan, sadece hıçkırık seslerini dinleyerek geçti... ardından erhan ayağa kalktı, gidelim erdem... dedi

bunu duyunca ben de kalktım ayağa, gidelim... dedim

koluna girdim arkamızı dönüp yürümeye başladık. pınar ağlayarak bağırdı,

erhan! yalvarırım...

sesini duyunca ben de şaşırmıştım. ağlıyordu ama konuşabilmişti... erhan önce durdu, sonra yürümeye devam etti... pınarın arkamızdan ayak seslerini duydum... koşarak gelip erhanın koluna yapıştı.

erhan ne olur dinle yalvarırım...

erhan oralı değildi... kolunu pınardan kurtarım yürümeye devam etti, beni de ittirmişti, ben oldugum yerde kaldım. erhan yavaş adımlarla yürüyordu, pınar yerdeydi ve ben onları izliyordum...

pınar kalkıp bağırarak koşmaya devam etti erhanın peşinden. erhan hiç umursamadı. tam kapıdan çıkacakken pınar erhaaan diye öyle bir bağırdı ki etraftaki herkes bi anda bize doğru baktı... artık bu hiç birimizin umurunda değildi ama sesin şiddeti içerideki garsonları da dışarıya çıkartmaya yetti...

erhan durmuştu artık.

pınar dinle ne olur... diyerek ağlamaya devam etti... dizlerinin üstüne çökmüştü...

erhan kapıya tutundu. dengesini kaybedeceğini sandım ve koşup kolundan tuttum. o sırada yolun karşısında birisinin ağlayarak bizi izlediğini fark ettim. ama yüzünü seçemedim ve o anda pek de üzerinde durmadım...

erhanı kolundan tuttum, kardeşim gitmeyelim istersen? iyi olunca gideriz? oturalım mı? diye sordum...

gidelim erdem ne olur zütür beni buradan dedi ağlayarak...

iyi değilsin ama dedim.

yüzüme baktı... biraz da gözlerimi kaçırmak için başımla pınarı işaret ettim. erhan dönüp arkasını pınara baktı. pınar yere kapaklanmış hıçkırarak ağlıyordu... arada bir ne olur erhanım dinle... diye mırıldanıyordu, erhanın bunları anlayabildiğinden emin değilim...

oturt beni şuraya dedi erhan. tamam kardeşim deyip beraber yürümeye başladık ve en yakındaki sandalyeyi düzelttim. erhan otururken pınar hala aynı şekilde ağlıyordu yerde...

kalksın pınar yerden dedi erhan...

tamam deyip yanından ayrıldım, pınara doğru yürüdüm, kolundan tutup yavaşça kaldırdım. yüzünü hala kaldırmıyordu yerden... iki adım ötesindeki sandalyeye de onu oturttum.

hala sessizdik...

ney lan bu yoksa yeni bir dostoyevski mi geliyor

erhan artık daha sakindi. pınar da yavaş yavaş kendisine hakim olmaya başlamıştı. gözlerinden yaşlar süzülüyordu ama hıçkırmıyordu. ben de kapının duvarına yaslanıp onları izlemeye başladım, erhan "anlat pınar neden buradasın?" diye sorarken ben de sigaramı yakmıştım...

pınar erhanın gözlerine baktı. aralarında 3-4 adım vardı. bir şeyler mırıldandı ama erhan duymadı. ayağa kalktı, sandalyesini pınara doğru çekti, ben hazırlandım bir şey yapar diye ama sadece yakınlaşıp dinlemeye başladı. gözlerinden hala yaş akıyordu erhanın. pınarın da...

pınar anlatmaya başladı. o anlatırken ben bir ara arkamı döndüm, az önce elleri ağzında ağlayarak bizi izleyen kadını görememiştim. umursamayıp önüme döndüm ve pınarın anlattıklarını dinlemeye başladım...

duyamadığım için bir adım yaklaştım onlara.

artık duyabiliyordum...

pınar bir yandan anlatıyor diğer yandan göz yaşlarını siliyordu. ama göz yaşları o kadar hızlı akıyordu ki o kadar hızlı silmesine imkan yoktu. o yüzden yaşları görebiliyordum yanağından süzülürken. erhansa sadece dinliyordu...

yanlış başladık dedi pınar... yanlış başladık ve yanlış devam ettik. hepsi benim hatam kabul ediyorum, hepsi benim suçum ama seni hiç aldatmadım. seninle ilk buluştuğumuz andaki gibiyim ben, hala aynı pınarım. evlendikten sonra değil sevgiliyken bile başka birisine sana baktıgım gözle bakmadım erhanım. evet belki geçmişimden kurtulamadım o da benim hatam ama bunun cezası seni kaybetmek olmamalı. geçmişim geleceğime engel olmamalı! erhanım dinliyo musun? ben seni çok seviyorum... kokunu içime çekip uyuduğum ilk gece nasıl seviyorsam hala aynı seviyorum... ne olur bitsin bu kabus yalvarırım. uyandır beni öperek. dudaklarının ıslaklıgıyla uyanıyım, bitsin ne olur. bitti de bana, geçti gitti, ağlama artık de... bak göz yaşlarım akıyo görmüyo musun? silsene erhanım göz yaşlarımı... ağlatmasana artık beni, prensesini... hatırla bana prensesim derdin... yemin ederim erhanım... yemin ederim...

bu andan sonra konuşamadı pınar. tekrar hıçkırıkla ağlamaya başladı. yüzünü elleriyle kapatıp kendisine hakim olmak istiyordu ama başaramıyordu.

erhan neden diye tekrarladı sorusunu. neden buradaydın o zaman?...

maxim gorki detected

o ağlayan kadın bence aysun

pınarın cevap verecek takati tükenmişti artık. konuşacak gücü kalmamıştı... bayılacağını hissettim bi an ama yerimden kıpırdayamadım. gözlerim dolmuştu benim de... kendime hakim olmaya çalışırken erhan konuşmaya başladı;

beni buraya erdem getirdi. erdemin bu halini görünce onun beni evleneceği kızla tanıştıracağını düşündüm. o kadar güzeldi ki her şey... o kadar temizdi ki... seni görene kadar pınar! hayatımda seni gördüğümde bu hale geleceğim hiç aklıma gelmezdi... sen, prensesim... beni bu hale getiren sen misin? ben seni öpmeye bile kıyamazken, daha dün gece sen uyurken seni izlemeye kıyamazken şimdi bu hale bizi sen getirdin! ağlamak değiştirecek mi? değiştirecekse ağlıyorum bak, benim de gözlerimde yaşlar var... değiştirmiyor ama... neden be pınarım?! neden?! tek bir cevap çok mu zor?! hiç mi sevmedin beni?! bu adam, içerideki şerefsizden fazla demiyorum bak... ama hiç mi sevmedin?! beni bizi bu hale getirecek kadar mı nefret ediyodun benden?! gözlerime bakıp nasıl yalan söyledin be pınarım?! sen? karşımdaki sen misin gerçekten?! ne olur cevap ver? neden bu haldeyiz?...

pınar... ağlamaya devam ediyordu... erhanı dinlerken ben de gözlerimden yaşların aktığını fark ettim. sigaram hala yanıyordu ama tek nefes bile çekmemiştim... elimi yaktığında fark edebilmiştim bittiğini... yere attım...

erhanı dinlemeye devam ettim.

reserve

hadi be abicim seri biraz

bunu şimdi gördüm okudum. kesin yazmışlardır. e yarram sen bütün hikaye boyunca gibtiğim bardağı elinde tuttun. herife vururken nasıl bişe olmadı

tamam, konuşma sen! ben de o herifi konuştururum!

bana dönüp içeride mi o huur çocugu?! diye sordu... cevap veremedim. yerinden kalktı, pınar erhanın koluna tekrar yapıştı... bu kez ağlamıyordu. sinirlenmişti pınar...

otur yerine dedi erhana... erhan şaşırmıştı, yavaşça yerine oturdu. pınar yavaş yavaş konuşmaya başladı tekrar...

dediğim gibi erhan seni aldatmadım! aldatmayı bırak aklımın ucundan bile geçmedi öyle bir şey! ama benim tanıdıgım erhan bu değil... ben senin bildiğin tanıdıgın pınarım ama sen benim sevdiğim tanıdıgım erhan değilsin! bu kadar yeter! buraya taner ısrar ettiği için geldim... gideceğini söyledi ve herkesle son kez görüşüyormuş. beni de aradı, en başta istemedim görüşmek, sonra çok ısrar edince dayanamayıp görüşeceğimi söyledim. 3teydi bileti. sen de görüştün sabah biliyosundur... o kadar çok sevsem, onunla sevgili olsam 3te gönderir miydim onu?! sadece 1 saat mi görüşürdüm onunla üstelik gizli saklı?! erhan aklını çalıştır artık ve ne olur gidelim buradan... ne olur... ?

erhanın şaşkınlığı devam ediyordu. diecek sözü bırakın verecek tepkisi bile kalmamıştıç bön bön pınarın suratına bakıyordu... söyledikleri çok mu inandırıcıydı pınarın? hayır! ama erhan o kadar şaşırmıştı ki neye inanacağına ne diyeceğine karar veremiyordu...

ben girdim araya...

erhan? iyi misin?

panpa yazdıklarını okuken zaten gerilmiştim http://inci.sozlukspot.co...-%C3%A7ocu%C4%9Fuda-olsa/ bu başlıktaki videoyu görünce iyice dellendim. hadi taneri gibmeye gidelim

sesimi duyunca pınar bana öyle bir baktı ki... sıranın bana geldiğini anladım ve pınar başladı...

buna mı inanıyosun erhan? diyerek beni işaret etti...

erhan hala şaşkındı ve pınarın parmağını uzattığı yere, bana bakıyordu... devam etti pınar;

buna mı? sordun mu hiç daha önce düğün gecesi neden o halde olduğunu? bütün gece neden içtiğini? neden amcasının oğlunun düğününde onu tebrik etmeye bile gelmediği? sordun mu?! ne haldeyiz diye sorup duruyorsun, daha önce sorsaydın bu soruyu şimdi bu halde olmazdık! şimdi kardeşim dediğin insan, amcanın oğlu... ona sorsaydın bu soruları şimdi bu hale gelmezdik! anlatsana erdem! sen anlat, hadi bu adam yapamadı, soramadı sana, sen niye anlatmadın daha önce?! sen niye bahsetmedin bizden?! benim eski sevgilim oldugundan?!...

başım yerde pınarın söylediklerini dinlerken bu kadar ileri gideceğini tahmin etmemiştim... pınarla topu topu 3 kez görüşmüştüm zamanında ve erhanın pınara duyduğu aşkı öğrenince hemen vazgeçmiştim. o anda pınarın tepkisi de gayet anlayışlı olmuştu... ve bu olayın üzerinden 2 sene geçmişti... 2 sene sonunda pınar amcamın oğluyla evliydi ve bu 2 sene boyunca hep erhanla beraberdi... bu durumda ne gibi bir çıkarım olabileceğini düşünmemesi, tamamen suçu benim üzerime yıkmaya çalışması beni de sinirlendirmişti ama ben bir şey diyemeyince pınar anlatmaya devam etti...

hani her şeyini anlatırdın erhana?! hani her takunuzu paylaşırdınız?! erhaan? neden bilmiyosun bunları neden saklamış senden neden anlatmamış sordun mu?!

erhan da şaşırmıştı... artık ne duysa bu kadar şaşıracağını sanmıyorum. yüzüme baktı.

amca oğlu? diyebildi... başımı salladım sadece... hayır anlamında başımı sallayabildim... erhan yerinden kalktı.

tüm bunları sen mi tezgahlamıştın? diye sordu erhan...

şok olmuştum. pınar saçma sapan bir olayı benimle olan ilişkisine baglayıp erhanın önüne atmıstı ve erhan şu durumda bile bu yemi yutmustu!

erhan saçmalama! konu bu değil, ayrıca konusuruz bunu daha sakin bi zamanda ama şimdi değil... diyebildim.

sen de mi ulan?! diye saldırdı bana, bir iki adım geri çekildim koşarak üzerime geliyordu... onu durduramazdım. ve durduracak kimse de yoktu... üzerime koşup bir yumruk savurdu ondan kurtuldum ama ikincisinden kurtulamadım... yumruk çeneme doğru gelmişti ağzımın içinde hemen kan tadı hissettim... kendimi toparlamaya çalışırken erhan bir kere daha salladı yumrugunu, bu seferki diğer çenemi sıyırmıştı. tam kendimi toparlar gibi olmuşken erhan üzerime zıpladı ikimiz de yere düştük... yolun ortasında dövüşüyorduk... üzerime çıktı tam vuracakken gözlerinin içine baktım. yumrugu havada öylece kalakalmıştı... vurmasını bekliyordum ama vurmuyordu... üzerime oturmuş yumrugu havada öylece duruyordu... gözlerinden yaşlar akmaya başladı tekrar...

kardeşim sen de mi? deyip yumrugunu indirdi... gözlerimi kapattım...

anlat dinliyk

rezerve

rezerved bunu kıtaba doksen ınan ol cok satarsın yazarlıgın muhtesem sıkılmadan okuyorum takıp edıyorum