beyler az dertleşsek

yazıp yazıp sildiğim o kadar çok şey var ki..

ne söylesem boş olacak çünkü, biliyorum.
sanki hiçbir şekilde anlatamayacağım.

sen, farklıydın.

bütün arkadaşlarımdan her türlü kazığı yedim.
ve aslında hepsinin beni bi şekilde çıkarı için sever göründüğünü fark ettim.
senin hiçbir zaman benden beklediğin bi şey yoktu.

sen, emir'in bana hediyesi gibiydin.
emir'le alakası yoktu aslında.
o sadece seni tanımama vesile oldu, hepsi o.
seni emir'in kardeşisin diye değil de, sen olduğun için sevdim.
bana benzediğin için.
başka bi zamanda, başka bi yerde tanışsak, yine severdim.
yine kardeşim sayardım.

bütün arkadaşlarım tek tek gitti.
hiçbiri de koymadı.

sen çok koydun.
senden önce gidenler vardı, senden sonra da gidenler oldu.
zaten seni kaybettikten sonra, diğerlerini umursamadım.
giden gitti.
çoğunu unuttum.
hiçbirini aramadım.

senin yerine kimseyi koymayı denemedim bile.
olmazdı çünkü.
kimse sen değildi.

duvarıma yazdığın şiirler durur hala.
bi yerde o şiirleri görsem aklıma geliyosun.

"bitti mi yani?!" diye sordu.
"hiçbir şeyi tamamlayamadım. bitti diyemem.
belki, yarım kaldı demek daha doğru.
çünkü çarpıktı.
çünkü aleladeydi...
çünkü lüzumsuzdu... "

seninle özdeşleşmiş gibi.

bi de, neden bilmiyorum ama, her duyduğumda seni hatırlatan şarkılar var.

nefes bile almadan
eylül akşamı
acılara tutunmak

hala rüyalarımda görüyorum.
rahatsız olduğunu bildiğimden bi şey demiyorum sana.
dün gece yine gördüm.
bütün gün aklımın bi kenarında sen vardın.

şimdi bunları yazmamın ne anlamı var?
ya da ne faydası var?

o kadar şey söylendi.
onlar hakkında konuşmak bile istemiyorum.
haklı değildim.
sadece, sana çok ihtiyacım olan bi zamanda, senin ekgibliğini hissediyodum.
bahane değil.
seni özlüyodum işte.
hep özledim.
sana o kadar laf söylerken bile.
kızgındım çünkü.
sana ihtiyacım vardı.
yanımda senden başka kimseyi istemiyodum.
ama sen de yoktun.
yokluğuna kızgındım.
en çok da gitmene sebep olduğum için kendime kızgındım.
o konudan bahsetmek bile istemiyorum.

söylemek istediğim bi şey daha var.
ben o gece size isteyerek gelmedim.
emir, "annemlerle oturadur, biz camiye gidicez" dediğinde, aslında bi an bile gelmeyi düşünmedim.
gelecek yüzüm yoktu.
"evin önünde arabadan inince bi dolmuş bulur geri dönerim" diye düşündüm.
kapıda babanla karşılaştık.
"çık kızım yukarı" dedi.
babana itiraz edemem ki ben.
anlatmaya çalışsam da anlatamam bunu sana.
baban başka.
o gece, babanı görmesem, gelmezdim.

kapıyı açıp beni görünce aklından neler geçti bilmiyorum.
ama yüzünün halinden az çok belliydi.
bi an "git" diyeceksin sandım.
hatta umdum.
diyecektin de sanırım.

herneyse.

çok uzattım.
aylarca yazıp yazıp sildikten sonra, bunu gönderir miyim, bilmiyorum.

neden seni bu kadar özlüyorum, onu da bilmiyorum.
kimseyi seni sevdiğim kadar sevmedim.
kimseye sana güvendiğim kadar güvenmedim.

benim için ne düşündüğünü bilmiyorum.
bilebilmeyi dilerdim.

bi sene öncesine dönebilmek isterdim.
bazı şeyleri yapmamış olmak.
belki de hiç affetmeyeceksin.
affetsen de eskisi gibi olmayacak.

ama o "belki" umudu..
yedi bitirdi beni.
"belki düzelir"
"belki affeder"
"belki eskisi gibi olur"

sanırım göndericem bunu.
arkadaşlık isteğiyle.

isteği kabul etmesen bile, bi cevap verirsen sevinirim.
kabul etmezsen de, bi daha asla düzelmeyeceğini sanırım artık kabullenirim.
emir hep "düzelir" dedi.
"bekle" dedi.
"sabret" dedi.
onun kadar umutlu olmayı dilerdim.
sanırım değilim.

belirsizlik..
en kötüsü.

her şey için tekrar özür dilerim.

bu mesajı aslında sadece sana tek bir kelime söyleyebilmek için yazmıştım.
sana söylemek istediğim çok şey varmış, uzadı.

özledim..