beyler annemin inanılmaz hayat hikayesini

küçüktüm lan. anlamıyordum işte. kavrayamıyordum olanları. doktorlar geldi sonra, bizi annemin odasına aldılar. annem ağlıyordu, kızım nasıl diyordu. durumu kritik dediler. komaya girmişti. gözyaşı denen şey artık yok olmuştu sanki. sadece hıçkırıyordum. annem de öyle. annem kendine geldikten sonra eve döndük. hastanede yapılacak bir şey yok dediler. ablama yeni pijama takımı aldı annem. giydirdi hemşireler. artık annem daha da büyük bir acının altında kıvranıyordu.

sonra okuyacağım
--spoiler--

--spoiler--

annemi görmeliydiniz. o hastaneye girişini görmeliydiniz. dizlerinin bağı çözülmüştü. çöktü kaldı oraya. koşarak yanına gittik sarıldık, titriyordu. ayağa kalkacak dermanı bulamıyordu kendinde. hemşireler onu bir odaya aldılar. ellerimle hırkasını tutmuş bırakmıyordum. hemşire elimi bıraktırmaya çalışsa da olmuyordu işte. hıçkırmaktan nefes alamayacak duruma gelmiştim. ya anneme de bir şey olursa korkusuyla cebelleşiyordum. ablam belimden sarılıp çekti beni.

ne yapacaktık ki biz şimdi? ablamı apar topar hastaneye kaldırdılar. acilin önünde diğer ablamla birbirimize sarılıp ağladık. babam evde yalnızdı. annemin haberi bile yoktu. dünya yavaş yavaş çöken ahşap bir çatı gibi tepemizde gıcırdıyordu.

ablam on yaşlarındaydı, arkadaşlarıyla hep kapının önünde koşturmaç oynardı. ben de balkondan izlerdim. o gün yanına inesim geldi. apartmanın önünde oturdum onları izledim. hava çok soğuktu, kar yağıyordu. yolun karşı tarafında bir park vardı arada oraya gider oynardık. erik ağacına çıkar erik toplardık. yıkamadan yerdik ki lezzeti kaybolmasın. ablamlar karşıya geçmeye hazırlanıyordu. o an bir şey oldu. bir sessizlik. sustum, bir şey söyleyecektim sanki ama kilitlendim. kalbim çarpmaya başladı. ayağa kalkamadım. ablam karşıya geçerken bir arabanın altında kaldı. arabanın altında bedeni kıvranıyordu. zorla kaldırdığım küçücük bedenimle oraya doğru gittim düşe kalka. ölesiye ağlıyordum. annem evde yoktu, çalışıyordu. babam yatalaktı. ablam ne ara aşağıya inmişti bilmiyordum. ambulans sesleri duyuluyordu. kulaklarımdaki buğulu ses daha çok ağlamama sebep oluyordu.

devam devam seri

reserved babanın adresini ver bana

felaketler bitmiyordu amk. babamın kefareti midir nedir her bir tak bizi bulmaya başlamıştı. okuldayken hiç harçlık almazdık, çünkü para yoktu. annem yarım ekmek yapar gönderirdi. beslenme çantamız hiç olmadı. çantamızda peçeteye sarılı yarım ekmeğimiz olurdu. içi bazen salçalı bazen de boş olurdu. ama o ekmek hep olurdu.

annem 3 çocuk ve yatalak bir hasta kocayla yeniden bir mücadeleye girişiyor. babam uzun süre yürüyemiyor. annem bize bakıyor, babamın altını alıyor bebek gibi, bir yandan da işe girip çalışıyor. gözünde bir damla uyku yok. okuyun diyor bize. ben okuyamadım ama siz okuyun. ablamın okulu bırakıp çalışmak istemesi onu işte bu yüzden deliye çeviriyor. annemi bir gün mutlu görmedim ben. yüzünde bir gün şöyle içten bir gülümseme olmadı. olamadı.

okuldayız. birinci sınıfa gidiyorum. ablamlarla el ele okuldan çıkıyoruz ve annem okulun kapısında gözü yaşlı bekliyor. önce bir şey söylemiyor doğruca hastaneye gidiyoruz. babam trafik kazası geçirmiş. hepimiz perişan oluyoruz.

aradan geçen onca seneden sonra annem bir nebze olsun yumuşuyor babama karşı. tabi babam yine de dayağına devam ediyor ara ara. annemin kafasına zigon sehpayla vurduğu hatırlıyorum hayal meyal. hayatımda hiç o kadar ağlamamıştım.

sonra babam insafa geliyor alıyor annemi eve. bir süre her şey süt liman. annem bebeğini yani ablamı dünyaya getiriyor. sevimli bir bebek annemi hayata bağlıyor. babamı da. güzel bir iş buluyor babam. evine gelip gidiyor artık. ama tabi bütün bunlar annemin yaşadıklarını hafifletmiyor. derken ikinci çocuk geliyor. ve sonra da ben.

annem gariban sokak ortasında dayağı yiyiyor napsın. ağlamaktan gözleri kapanıyor. zaten uyku yok, hamilelikten hasta. bir de sabaha kadar dantel işliyor. neyse. babam denen bin annemi sokağa atıyor. almıyor eve. annem bir gece apartmanın önünde yatıyor. babamın korkusundan kimse eve almıyor. sonra komşulardan biri dayanamıyor haline. acıyıp alıyor eve. bir sıcak çorba veriyor. annem ağlaya ağlaya içiyor. hepsi tabiki de karnındaki bebek için. yoksa niye yaşasın ki. sebebi mi var?

at yalanı giberim inanani

arkadaşlar inanmayanlar gibtirip gidebilir. ben devam edeyim.

reserved

konbine rezervuar

anlat bin merak ettim... kötü biterse fena küfretcem...

babam adamı neredeyse öldüresiye dövüyor. zor alıyorlar elinden. annem bunalıma giriyor tabi. kadın hamile amk napsın. babam günlerce annemle konuşmuyor sanki suçluymuş gibi. yine başlıyor eve gelmemeye. annemin durumu fena. hem yıkım yaşıyor hem hamile hem de fakirlik almış başını yürümüş. gizliden gizliye yine çalışmaya başlıyor. dantel işleyip mağazaya satıyor. bir gün bu siparişleri zütürürken akşam hava kararmaya yakın babam görüyor bunu. ve deliriyor. sokak ortasında öldüresiye dövüyor. huur diye bağırıyor anneme. napıyorsun diye sormuyor bile.

yolla panpa

rezerved