beyler annemin inanılmaz hayat hikayesini

ne yapacaktık ki biz şimdi? ablamı apar topar hastaneye kaldırdılar. acilin önünde diğer ablamla birbirimize sarılıp ağladık. babam evde yalnızdı. annemin haberi bile yoktu. dünya yavaş yavaş çöken ahşap bir çatı gibi tepemizde gıcırdıyordu.

annemi görmeliydiniz. o hastaneye girişini görmeliydiniz. dizlerinin bağı çözülmüştü. çöktü kaldı oraya. koşarak yanına gittik sarıldık, titriyordu. ayağa kalkacak dermanı bulamıyordu kendinde. hemşireler onu bir odaya aldılar. ellerimle hırkasını tutmuş bırakmıyordum. hemşire elimi bıraktırmaya çalışsa da olmuyordu işte. hıçkırmaktan nefes alamayacak duruma gelmiştim. ya anneme de bir şey olursa korkusuyla cebelleşiyordum. ablam belimden sarılıp çekti beni.

küçüktüm lan. anlamıyordum işte. kavrayamıyordum olanları. doktorlar geldi sonra, bizi annemin odasına aldılar. annem ağlıyordu, kızım nasıl diyordu. durumu kritik dediler. komaya girmişti. gözyaşı denen şey artık yok olmuştu sanki. sadece hıçkırıyordum. annem de öyle. annem kendine geldikten sonra eve döndük. hastanede yapılacak bir şey yok dediler. ablama yeni pijama takımı aldı annem. giydirdi hemşireler. artık annem daha da büyük bir acının altında kıvranıyordu.

yaklaşık 20 gün sonra bir sabah komşumuz kapıya geldi. annem yine evde yoktu çalışıyordu. ablam da okuldan izin almıştı ben hastalanmıştım. bizde telefon olmadığından onların numarasını vermiştik hastaneye. bizi aramışlar. annemin çalıştığı fabrikayı aradık. yola koyulduk. bize ablamın öldüğünü söylediler. o an...

o an biz bitmiştik. anneme baktım. gözleri donuktu. ablam kendini yerlere atıyordu. anneme ben donup kalmıştık. ben kavrayamamıştım ama çok kötü bir şey olduğunu ve bunun bizim hayatımızı sonsuza dek değiştireceğini biliyordum.

ağlamak yapabildiğim tek şeydi. benim gariban annem evlat acısıyla ölene kadar yanıp tutuşacaktı. artık hiçbir merhem ona derman olmayacaktı. artık hiç doğru düzgün uyuyamayacaktı, ki zaten belki 2 belki 3 saat uyuyordu. artık ben onu hep balkonda ağlayarak sigara içerken ya da babamın yatalak gözlerine lanetler okuyarak bakarken görecektim.

ben babamdan hep nefret ettim. çünkü ona emanet edilen bir meleği ziyan etti. o benim annem. o benim her şeyim. o kendi kızını kucağında ağlayarak toprağa vermiş bir kadın. dayakla "adam" edilmiş, acıyla çileyle harmanlanmış bir kadın. kendi kocası tarafından huur diye aşağılanmış, iki çocuğunu karnında kaybetmiş bir kadın o. aç kalmamak için gizli gizli çalışıp, kendi işkencecisine bile, yani babama bile, merhamet gösterecek kadar büyük bir yüreğe sahip olan bir kadın.

o günden sonra her şey değişti. annem taş oldu saki, kalbi nasırlaştı. babam ağlıyordu. her gün ağlıyordu hem de. kendisini sorumlu hissediyordu ki öyleydi zaten. bacakları tutmuyordu ama keşke tutsaydı. keşke o iyi bir baba olsaydı da ben koşa koşa onun boynuna atlayabilseydim. babam diyebilseydim. işten eve gelirken bana ne aldın deseydim. başımızı okşasaydı. annemi yemeğe zütürseydi. keşke...

babam yavaş yavaş iyileşiyordu. ayağa kalkmaya ufak ufak adımlar atmaya başlamıştı. aradan zannederim 1 sene falan geçmişti. ablamın ölümünden bahsediyorum. annem virane bir şekilde işe devam ediyor, fabrika köşelerinde canı çıkıyordu. zaten ruh hali fenaydı. biz ise ablamla beraber okula devam ediyorduk. tek tesellimiz buydu. evin o kasvetli ve insanı buhranlara sürükleyen ortamından bir nebze kurtuluyorduk. soframız hep sessizdi. annem çorba yapıyor, yaptığı çorbaya gözyaşlarını damlata damlata içiyordu. yediğimiz her yemek küçük ablamın en sevdiği yemekti artık. tv miz yoktu. nasıl olsundu ki? sessizce oturuyorduk evde ödevlerimizi yaptıktan sonra. bazen yan komşuya gidip izliyorduk tv'yi ablamla. bazen de yataklarımıza yatıp ağlıyorduk işte.

bizim kimsemiz var mıydı acaba? hep düşünüyordum bunu. hani dedem neredeydi? ya da anneannem? dayılarım var mıydı? halalarım amcalarım? biz böyle felaketlere sürüklenirken onlar neredeydi eğer vardılarsa? kapımızı neden çalmadılar? bizim kimsemiz yoktu allahımızdan başka. yatağa yatardım, annemin öğrettiği o duayı okurdum. bir gün de ağlamadan geçirmedim. bitsin diyordum. artık bütün bu olanlar bitsin. annem artık fabrika mesailerinde çürümesin. babam artık ayağa kalsın yürüsün. küçük ablam huzurla uyusun... çok şey miydi ki bunlar? ben bunları soruyordum hep kendime ya da allahıma. bir cevap gelmedi hiç.

bu nasıl bir hayattı allahım. annemi babası gelip almasaydı acaba annem şu an nerede olacaktı? kolej hatta üniversite mezunu olacaktı. bir mesleği olacaktı annemin. belki ben olamayacaktım ama olmasaydım zaten. annem mutlu olsaydı da ben bu dünyaya gelmez olsaydım. onu daha doğmadan sevmişim ben. sanki ben ceninken tanıdım annemi. böyle kollarımı açıp bilinçsizce sarıldım ona. ben bir çiçek olsaydım annem beni koklasaydı. ben bir sokak köpeği olsaydım annem benim başımı okşasaydı. ben illaki bu hayatta olmasam da anneme denk gelirdim.

arkadaşlar bir kez daha yazıcam buraya. gerçekten okumak istemeyenler okumasın. ama gelip buraya da salla bakalım, yok yalanını gibeyim demesinler. böyle hayatlar yaşanıyor bu ülkede emin olabilirsiniz. bu ülkede açlık sefalet hep var. bu ülkede benim babam gibi milyonlarca taş kalpli kötü baba veya koca var. siz buna inanmıyorsanız siz bilirsiniz. ama yaşananlara saygı göstermek zor değil. inanın yazarken çok ağladım. geç yazmamın sebebi de bu. geri kalanını da yazıcam elbette. dinlemek isteyenler için.

Mobilden devam ediyorum arkadaşlar.

Babam en nihayetinde yürümeye başlamıstı. Ben de 3. Sınıftaydım artık. Acılarımız yatağımızın başucunda dursa da hayatımıza devam ediyorduk bir şekilde. Annem hala aynıydı ama. Unutmak için çırpınıyordu ama olmuyordu. O lanet fabrika onun ömründen ömür çalıyordu. Bir an önce büyümek ve çalışmak için dua ediyordum.

Bir gün gelecek geçecekti elbet bunlar. Umutludum. Zaten umut olmasa insan yaşayamazdı ki. Büyük ablam ortaokulu bitirmiş liseye başlamıştı. Annem vargücüyle evimizi ayakta tutmaya devam ediyordu.

Babam ise başlamıştı artık. Ocagımız tütüyordu. Ondan ne kadar nefret etsem de işten dönüşü beni mutlu ediyordu. Bugün bana çikolata almıs mıydı? Almasaydı da bir şey farketmezdi ki. Eve gelsin istiyordum sadece. Başımızda olduğunu bilmek, bir gün başımızı okşama ihtimalini düsünmek istiyordum. Fakirdik evet. Belki de hep öyle kalacaktık ama umutluyduk. Annem, canım annem benim. Uykuları nasıldı acaba? Rüyasında neler görüyordu? Sıçrayarak uyanıyor muydu hala terler içinde. Ablamı görüp ağlıyor muydu aniden uyanıp. Balkondaki çiçeklere bakıp bakıp iç çekiyor muydu yıldızlar ayışığı o güzel yüzünü aydınlatırken? Bilmiyordum. Gözlerine bakıp kalıyordum öylece. Acısı o kadar aleni bir şekilde belli oluyordu ki.

Bazen annem beni parka zütürürdü. Bırakırdı oynayayım diye. Ama ben bilirdim ki annem aslında lüle saçlı örgü saçlı kücük kız çocuklarını izlemek ce ağlamak için geliyordu o parka. Olsun. Yanımda olsun diyordum. Ben de ağlıyordum ki o kücük kızlar

Kızları görünce. Ablamın o arabanın altında kalmış narin bedeni geliyordu gözümün önüne. istemsizce dökülüyordu gözlerimden yaşlar. Çok özlemiştim onu. Özlemiştik.

Benim hissettiklerim neydi ki annemin acılarının yanında? Lafı bile olmazdı. Onca dayak onca açlık açıklık üstüne de evlat acısı. Ben ne konuşuyordum ki. Annem bunca yükü nasıl taşımıştı? Nasıl dayanmıştı. Bir başkası olsa imkansızdı. Ama benim annem gerçek bir çınardı. içten çürüyen bir çınar...

Sevginin içimizdeki kırıntılarıydı belki de bizi birbirimize bağlayan o şey. Kardeş acısı evlat acısı ve sevgi. Birbirimizi sevecektik ve böylece ayakta kalacaktık. Ama her zaman istediğiniz gibi olmuyordu işte. Babam olacak o adam ayaklandıktan sonra eski haline dönmüştü yine. Dayak sırası annemden ablamla bana geçmişti. Bir sebep yoktu ama her zaman onun kendince bir sebebi vardı vize vurmak için. Alkollüyken vururdu. Ayık kafayla da vururdu. Acımasızdı. Annem araya girerdi ama bu sefer de yumruklar onun gözünde patlardı. O dayak yemesin diye hiç sesimi çıkarmıyordum. Ablam araya giriyordu hep. Babam eve gelmemeye başlamıştı artık. Eski o şaşalı hayatına döndü diyorlardı mahallede. Bir arkadaşımın annesi babami başka kadınla görmüş. Bütün mahalle bunu konuşur olmuş. Bana gelip senin kaç tane annen var dediler. Ben de saf gibi anlatıyorum bir tane diye. Alay konusu olarak baya meşgul ettik gündemi. Ve sonra babam annemden boşandı. Baska biriyle evlendi diye duyduk. Annem kahrından heder oldu.