beyler annemin inanılmaz hayat hikayesini

anlatıyorum. dinleyin de ibret alın. tek kelimesi bile yalan değil.

annemin annesi yani büyük annem üç kere evlenmiş. toplam 10 kardeşler. 5'i öz diğerleri üvey. dedem kaza geçirmiş o zamanlar epey hastanede yatmış. e bizimkilerin başında ana baba yok perişan olmuşlar. son çare dedem ve büyükannem çocukların bazılarını evlatlık, yani koruyucu aile yanına, vermişler. annem 4 yaşında falan. doktor bir adamla yine doktor olan eşinin yanına vermişler. 16 yaşına kadar onların yanında kalmış. istanbul'da yaşamışlar. annem her türlü imkana sahip olmuş. iyi bir okul güzel bir gelecek para... zaten ailenin çocuğu olmadığından öz kızları gibi olmuş. sonra ansızın bir gün dedem memleketten otobüse atlamış ve annemi almaya gelmiş. o kadar ki ağlamaktan iki gözü de neredeyse kör olmuş adamın amk. evlatlarının hepsini verdiği ailelerden toplamış tekrar biraraya getirmiş. sonra bakamamış yine. annemi bir akrabanın yanına bırakmış. o şerefsizler de anneme bir sene bakmışlar ama ev işiydi bilmem neydi derken kadının canını çıkarmışlar. sonra da kendinden 16 yaş büyük olan bir adama, yani babama vermişler. üstelik annemin ahberi bile yokmuş. bir gün kapı çalmış. dört beş kişi girmiş içeri. annemi istemişler. bu şerefsizler de vermişler annemi. sanki mal alıp satıyo huur evlatları. neyse asıl hikaye bundan sonra başlıyo amk.

neyse annem daha çocuk amk. babamla bir göz odaya yerleşmişler. annem hemen hamile kalmış. kolejde okuyan kadın 1 sene içinde tek göz odaya mahkum olmuş. okulu bırakmış, bütün imkanları kaybolmuş. fakirlik dizboyu amk. oturdukları evde bir halı bir yatak. üstelik annem hamile. ev buz gibi. babam denen adam kıskançlıktan çalışmasına izin vermiyor. öyle aç acına oturuyorlar evde. babam çalışıyor ama aldığı para neye yetecek? düzenli bir işi de yok. orda burda çalışıyor. ama şerefsiz çok yakışıklı. aldığı parayı karılarla yemekten de geri kalmıyor.

sonra dayak başlıyor. babam eve gelmediği gibi, ki bu dönemlerde annem aç ve hamile bir kadın olarak evde yalnız başına kalıyor, geldiği zamanlarda da alkollü oluyor. dayağın bini bi para. babamın sevgililerinin ardı arkası kesilmiyor. öyle ki bir gün eve bile getiriyor. annem yıkılıyor tabi. ama napsın nereye gitsin? hamileliğinin son aylarında feci bir dayak geliyor ve annem çocuğu düşürüyor. babam denen adam bundan bile annemi sorumlu tutup dayağa devam ediyor. gel zaman git zaman babamın arkadaşları gelip yerleşiyorlar eve. sürekli yiyip içip gidiyorlar. zaten azcık nevale var amk onlar da bu şerefsizlerin boğazına gidiyor. benim gariban annem de aç acına geceler geçiriyor bu itler doysun diye.

gel zaman git zaman annem yine hamile kalıyor. bu sefer de bir hastalığa yakalanıyor. 35 kiloya kadar iniyor. babam ortalarda yok. kadın hamile haliyle ateşli ateşli evde yatıyor. doktora zütüren yok ilaç getiren yok. üstüne gelip dayak atan şerefsiz bir koca var.

derken komşulardan biri annemi acile zütürüyor. çocuk karnında ölüyor annemin ve zehirliyor. zor kurtarıyorlar annemi. günlerce hastanede yatıyor ama itoğlu it babamın haberi yok. kimsesiz aç bilaç hastanelerde sürünüyor annem.

annem hastanede taburcu olup yürüyerek eve gidiyor. evet yanlış duymadınız cebinde kuruş parası olmadığı için o hasta haliyle kilometrelerce yol yürüyor. arayıp gel beni al diyecek bir akrabasını bırak güvendiği kişi olan kocası bile yok. eve geliyor ve başlıyor ağlamaya. saatlerce günlerce. yapayalnız ağlıyor. ve sonunda ölmeye karar veriyor. çıkıyor evden ve kendini arabanın önüne atıyor. aylarca komada kalıyor iç kanamadan. sonra gözlerini açtığında başında babamı görüyor. kızgın ve üzgün. ama daha çok kızgın olarak.

hastanede biraz kendine gelir gibi oluyor. yan yataktaki bir kızla arkadaş oluyorlar. nihayet artık annemin bu dünyada bir "kimsesi" oluyor.

ama her şey bununla bitmiyor tabi. annem eve dönüyor ve on gün bilemedin 15 gün sonra aynı terane yine başlıyor. babam gibini bir yere sokmaya çalışmaktan evin yolunu bulamıyor. para getirmiyor. bolca dayak atıp sızıp kalıyor. annem de çaresiz. hastanede tanıştığı arkdaşının çalıştığı yeri buluyor güçbela. bana evde yapabileceğim bir iş bulur musun diyor. o zamanlar tekstil işi çok. annem düğme dikmeye başlıyor evde. parça başı para alıyor. gözleri körelene kadar gece gündüz düğme dikiyor kadın. yapmasa açlıktan ölecek. babamın eve uğradığı yok.

kuru ekmekle geçiriyor çoğu günlerini. sonra da biriktirmeye başlıyor. çok değil işte üç beş kuruş bir şey. aç kalırsam diye atıyor kenara. napsın ki başka. koca dünyada yapayalnız. babasının ve kardeşlerinin arayıp sorduğu yok. sonra babam her ne hikmetse eve dönüyor artık. belli ki arpa bitiyor. karılar bunu sepetliyor. ya da kanun dışı bir şeyler var. günlerce evden çıkmıyor babam. annemin çalıştığını görünce de deli oluyor. annem anlatıyor ikimiz için diye ama dinletemiyor. çalışmayacaksın o kadar! ulan pekekent eve ekmek getirdiğin mi var ki, napsın kadın ölsün mü açlıktan?

gel zaman git zaman annem yine hamile kalıyor. bu arada babamın arkadaşları yine bizim evde. sadece onlar değil, karıları da geliyor bu arkadaşların. annemi öle gibi hizmetçi gibi çalıştırıyorlar. hizmet ettiriyorlar. bu arada annemin düğme işinden kazandığı el emeği de babamın huurlarına gidiyor.

en kötü şey bir insan için iftiradır arkadaşlar. ve benim babamın huur çocuğu arkadaşlarından biri anneme sulanmaya kalkıyor. üstelik hamile lan! dıbını gibtiğimin şerefsizi seni evine alan sana yemek veren insanlara nasıl böyle bir şey düşünebiliyorsun. annem tabi anında hacemat ediyor adamı tırnaklarıyla. babam da banyo da amk. sonra geliyor odaya. annem koşup sarılıyor ağlayarak. anlatıyor durumu. ama benim babam katıksız huur evladıdır. ilk başta inansa da içine kurt düşüyor. ve o günden sonra asıl zulüm başlıyor.

babam adamı neredeyse öldüresiye dövüyor. zor alıyorlar elinden. annem bunalıma giriyor tabi. kadın hamile amk napsın. babam günlerce annemle konuşmuyor sanki suçluymuş gibi. yine başlıyor eve gelmemeye. annemin durumu fena. hem yıkım yaşıyor hem hamile hem de fakirlik almış başını yürümüş. gizliden gizliye yine çalışmaya başlıyor. dantel işleyip mağazaya satıyor. bir gün bu siparişleri zütürürken akşam hava kararmaya yakın babam görüyor bunu. ve deliriyor. sokak ortasında öldüresiye dövüyor. huur diye bağırıyor anneme. napıyorsun diye sormuyor bile.

arkadaşlar inanmayanlar gibtirip gidebilir. ben devam edeyim.

annem gariban sokak ortasında dayağı yiyiyor napsın. ağlamaktan gözleri kapanıyor. zaten uyku yok, hamilelikten hasta. bir de sabaha kadar dantel işliyor. neyse. babam denen bin annemi sokağa atıyor. almıyor eve. annem bir gece apartmanın önünde yatıyor. babamın korkusundan kimse eve almıyor. sonra komşulardan biri dayanamıyor haline. acıyıp alıyor eve. bir sıcak çorba veriyor. annem ağlaya ağlaya içiyor. hepsi tabiki de karnındaki bebek için. yoksa niye yaşasın ki. sebebi mi var?

sonra babam insafa geliyor alıyor annemi eve. bir süre her şey süt liman. annem bebeğini yani ablamı dünyaya getiriyor. sevimli bir bebek annemi hayata bağlıyor. babamı da. güzel bir iş buluyor babam. evine gelip gidiyor artık. ama tabi bütün bunlar annemin yaşadıklarını hafifletmiyor. derken ikinci çocuk geliyor. ve sonra da ben.

aradan geçen onca seneden sonra annem bir nebze olsun yumuşuyor babama karşı. tabi babam yine de dayağına devam ediyor ara ara. annemin kafasına zigon sehpayla vurduğu hatırlıyorum hayal meyal. hayatımda hiç o kadar ağlamamıştım.

okuldayız. birinci sınıfa gidiyorum. ablamlarla el ele okuldan çıkıyoruz ve annem okulun kapısında gözü yaşlı bekliyor. önce bir şey söylemiyor doğruca hastaneye gidiyoruz. babam trafik kazası geçirmiş. hepimiz perişan oluyoruz.

annem 3 çocuk ve yatalak bir hasta kocayla yeniden bir mücadeleye girişiyor. babam uzun süre yürüyemiyor. annem bize bakıyor, babamın altını alıyor bebek gibi, bir yandan da işe girip çalışıyor. gözünde bir damla uyku yok. okuyun diyor bize. ben okuyamadım ama siz okuyun. ablamın okulu bırakıp çalışmak istemesi onu işte bu yüzden deliye çeviriyor. annemi bir gün mutlu görmedim ben. yüzünde bir gün şöyle içten bir gülümseme olmadı. olamadı.

felaketler bitmiyordu amk. babamın kefareti midir nedir her bir tak bizi bulmaya başlamıştı. okuldayken hiç harçlık almazdık, çünkü para yoktu. annem yarım ekmek yapar gönderirdi. beslenme çantamız hiç olmadı. çantamızda peçeteye sarılı yarım ekmeğimiz olurdu. içi bazen salçalı bazen de boş olurdu. ama o ekmek hep olurdu.

ablam on yaşlarındaydı, arkadaşlarıyla hep kapının önünde koşturmaç oynardı. ben de balkondan izlerdim. o gün yanına inesim geldi. apartmanın önünde oturdum onları izledim. hava çok soğuktu, kar yağıyordu. yolun karşı tarafında bir park vardı arada oraya gider oynardık. erik ağacına çıkar erik toplardık. yıkamadan yerdik ki lezzeti kaybolmasın. ablamlar karşıya geçmeye hazırlanıyordu. o an bir şey oldu. bir sessizlik. sustum, bir şey söyleyecektim sanki ama kilitlendim. kalbim çarpmaya başladı. ayağa kalkamadım. ablam karşıya geçerken bir arabanın altında kaldı. arabanın altında bedeni kıvranıyordu. zorla kaldırdığım küçücük bedenimle oraya doğru gittim düşe kalka. ölesiye ağlıyordum. annem evde yoktu, çalışıyordu. babam yatalaktı. ablam ne ara aşağıya inmişti bilmiyordum. ambulans sesleri duyuluyordu. kulaklarımdaki buğulu ses daha çok ağlamama sebep oluyordu.