beyler annemin inanılmaz hayat hikayesini

Annem çürüdü. Bir ağaç gibi içten içe çürüdü. Aylarca kendini bilmez bir şekilde yaşadı. Sonunda alzaymır hastası oldu. Ben annem her şeyi unutsun acılarını hiç hatırlamasın istiyordum. Allah dualarımı kabul ederken hep gaddar oldu bana. Annem artık acılarını hatırlamıyor. Kendi elleriyle toprağa koyduğu örgü saçlı kızını, kocasını, yediği dayakları hatırlamıyor. Acaba dedem onu gelip almasaydı ne olacaktı diye düşünemiyor. Artık balkonda sigara içemiyor annem. Çicekleri unuttu. Hicbir seyi hatırlamıyor. Beni de... eve gidince ellerini öpüyorum sarılıyorum. Boş boş bakıyor gözlerime. Hatırlamıyor artık annem. Böylesi daha mı iyi? Bilmiyorum. Annem benim. 65 yıllık ömrüne neler sığdı ve şimdi kalan ömrünü unutarak geçiriyor. Solgun bir çiçek gibi artık annemin yüzü. Size onun hikayesini anlattım. Şimdi gidip dizlerine yatıp ağlayacağım beni tanımayacağını niye ağladığımı anlayamayacagını bilsem de... başımı okşayamayacağını bilsem de... annelerinizin kıymetini bilin... onlar gerçekten melektir.

Bir meleğin hikayesini dinlediniz.

Çok ağlıyorum lan servisteyim :(( tekrar yaşadım o anları. Allah kimseye yaşatmasın. Canım annem benim.

Eve geldim. Anneme hikayesini anlattığımı söyledim. Ellerinden öptüm ben ağladım o yine eskisi gibi boş gözlerle bana baktı. Yine de sevgi doluydu bakışları. iyi ki varsın annem.

arkadaşlar bir kez daha yazıcam buraya. gerçekten okumak istemeyenler okumasın. ama gelip buraya da salla bakalım, yok yalanını gibeyim demesinler. böyle hayatlar yaşanıyor bu ülkede emin olabilirsiniz. bu ülkede açlık sefalet hep var. bu ülkede benim babam gibi milyonlarca taş kalpli kötü baba veya koca var. siz buna inanmıyorsanız siz bilirsiniz. ama yaşananlara saygı göstermek zor değil. inanın yazarken çok ağladım. geç yazmamın sebebi de bu. geri kalanını da yazıcam elbette. dinlemek isteyenler için.

Mobilden devam ediyorum arkadaşlar.

bizim kimsemiz var mıydı acaba? hep düşünüyordum bunu. hani dedem neredeydi? ya da anneannem? dayılarım var mıydı? halalarım amcalarım? biz böyle felaketlere sürüklenirken onlar neredeydi eğer vardılarsa? kapımızı neden çalmadılar? bizim kimsemiz yoktu allahımızdan başka. yatağa yatardım, annemin öğrettiği o duayı okurdum. bir gün de ağlamadan geçirmedim. bitsin diyordum. artık bütün bu olanlar bitsin. annem artık fabrika mesailerinde çürümesin. babam artık ayağa kalsın yürüsün. küçük ablam huzurla uyusun... çok şey miydi ki bunlar? ben bunları soruyordum hep kendime ya da allahıma. bir cevap gelmedi hiç.

Babam en nihayetinde yürümeye başlamıstı. Ben de 3. Sınıftaydım artık. Acılarımız yatağımızın başucunda dursa da hayatımıza devam ediyorduk bir şekilde. Annem hala aynıydı ama. Unutmak için çırpınıyordu ama olmuyordu. O lanet fabrika onun ömründen ömür çalıyordu. Bir an önce büyümek ve çalışmak için dua ediyordum.

bu nasıl bir hayattı allahım. annemi babası gelip almasaydı acaba annem şu an nerede olacaktı? kolej hatta üniversite mezunu olacaktı. bir mesleği olacaktı annemin. belki ben olamayacaktım ama olmasaydım zaten. annem mutlu olsaydı da ben bu dünyaya gelmez olsaydım. onu daha doğmadan sevmişim ben. sanki ben ceninken tanıdım annemi. böyle kollarımı açıp bilinçsizce sarıldım ona. ben bir çiçek olsaydım annem beni koklasaydı. ben bir sokak köpeği olsaydım annem benim başımı okşasaydı. ben illaki bu hayatta olmasam da anneme denk gelirdim.

Ablam okuldan kalan zamanlarında yaşlı bir kadına bakıyordu para kazanmak için bense harıl harıl ders çalışıyordum. Annem bildiğiniz gibiydi. Zamanın bir yerinde takılı kalmıs da sanki hep aynı anı yaşıyordu. En son ne zaman yemek yemişti? Ne zaman su içmişti? Annem evimizin saksıdaki en nadide çiçeğiydi artık.

Annemin akıl sağlığı giderek bozuluyordu. Ablamla ben yine perişandık. Annem artık işe gitmiyordu gidemiyordu. Evde dinlenecekti bir süre. Konuşmuyordu hiç. Uzaklara bakıp duruyordu. Sefalet günleri kapimızdan içeri girmek için pusuda bekliyordu yine.

Aslında anlatacak çok şey var daha. Ama özet geç bin dediğinizi duyar gibiyim. O yuzden kalanını daha kısa anlatacağım. Bir gün kapımıza bir polis geldi. Annemi dışarı çekip konuştular. Sonra annen olduğu yere düştü. Babam karısı ve çocukları sovadan zehirlenmiş. Hepsi ölmüş kurtaramamışlar.

ne yapacaktık ki biz şimdi? ablamı apar topar hastaneye kaldırdılar. acilin önünde diğer ablamla birbirimize sarılıp ağladık. babam evde yalnızdı. annemin haberi bile yoktu. dünya yavaş yavaş çöken ahşap bir çatı gibi tepemizde gıcırdıyordu.

annemi görmeliydiniz. o hastaneye girişini görmeliydiniz. dizlerinin bağı çözülmüştü. çöktü kaldı oraya. koşarak yanına gittik sarıldık, titriyordu. ayağa kalkacak dermanı bulamıyordu kendinde. hemşireler onu bir odaya aldılar. ellerimle hırkasını tutmuş bırakmıyordum. hemşire elimi bıraktırmaya çalışsa da olmuyordu işte. hıçkırmaktan nefes alamayacak duruma gelmiştim. ya anneme de bir şey olursa korkusuyla cebelleşiyordum. ablam belimden sarılıp çekti beni.

babam yavaş yavaş iyileşiyordu. ayağa kalkmaya ufak ufak adımlar atmaya başlamıştı. aradan zannederim 1 sene falan geçmişti. ablamın ölümünden bahsediyorum. annem virane bir şekilde işe devam ediyor, fabrika köşelerinde canı çıkıyordu. zaten ruh hali fenaydı. biz ise ablamla beraber okula devam ediyorduk. tek tesellimiz buydu. evin o kasvetli ve insanı buhranlara sürükleyen ortamından bir nebze kurtuluyorduk. soframız hep sessizdi. annem çorba yapıyor, yaptığı çorbaya gözyaşlarını damlata damlata içiyordu. yediğimiz her yemek küçük ablamın en sevdiği yemekti artık. tv miz yoktu. nasıl olsundu ki? sessizce oturuyorduk evde ödevlerimizi yaptıktan sonra. bazen yan komşuya gidip izliyorduk tv'yi ablamla. bazen de yataklarımıza yatıp ağlıyorduk işte.

küçüktüm lan. anlamıyordum işte. kavrayamıyordum olanları. doktorlar geldi sonra, bizi annemin odasına aldılar. annem ağlıyordu, kızım nasıl diyordu. durumu kritik dediler. komaya girmişti. gözyaşı denen şey artık yok olmuştu sanki. sadece hıçkırıyordum. annem de öyle. annem kendine geldikten sonra eve döndük. hastanede yapılacak bir şey yok dediler. ablama yeni pijama takımı aldı annem. giydirdi hemşireler. artık annem daha da büyük bir acının altında kıvranıyordu.

ben babamdan hep nefret ettim. çünkü ona emanet edilen bir meleği ziyan etti. o benim annem. o benim her şeyim. o kendi kızını kucağında ağlayarak toprağa vermiş bir kadın. dayakla "adam" edilmiş, acıyla çileyle harmanlanmış bir kadın. kendi kocası tarafından huur diye aşağılanmış, iki çocuğunu karnında kaybetmiş bir kadın o. aç kalmamak için gizli gizli çalışıp, kendi işkencecisine bile, yani babama bile, merhamet gösterecek kadar büyük bir yüreğe sahip olan bir kadın.

ağlamak yapabildiğim tek şeydi. benim gariban annem evlat acısıyla ölene kadar yanıp tutuşacaktı. artık hiçbir merhem ona derman olmayacaktı. artık hiç doğru düzgün uyuyamayacaktı, ki zaten belki 2 belki 3 saat uyuyordu. artık ben onu hep balkonda ağlayarak sigara içerken ya da babamın yatalak gözlerine lanetler okuyarak bakarken görecektim.

o an biz bitmiştik. anneme baktım. gözleri donuktu. ablam kendini yerlere atıyordu. anneme ben donup kalmıştık. ben kavrayamamıştım ama çok kötü bir şey olduğunu ve bunun bizim hayatımızı sonsuza dek değiştireceğini biliyordum.

yaklaşık 20 gün sonra bir sabah komşumuz kapıya geldi. annem yine evde yoktu çalışıyordu. ablam da okuldan izin almıştı ben hastalanmıştım. bizde telefon olmadığından onların numarasını vermiştik hastaneye. bizi aramışlar. annemin çalıştığı fabrikayı aradık. yola koyulduk. bize ablamın öldüğünü söylediler. o an...

o günden sonra her şey değişti. annem taş oldu saki, kalbi nasırlaştı. babam ağlıyordu. her gün ağlıyordu hem de. kendisini sorumlu hissediyordu ki öyleydi zaten. bacakları tutmuyordu ama keşke tutsaydı. keşke o iyi bir baba olsaydı da ben koşa koşa onun boynuna atlayabilseydim. babam diyebilseydim. işten eve gelirken bana ne aldın deseydim. başımızı okşasaydı. annemi yemeğe zütürseydi. keşke...