eyler daha 10 11 yaşlarındayım sıradan bir güne uyanmışım tek heycanım okulda başlıycak futbol turnuvası ozamanlar Ananem hastaydı ama ben pek takmazdım ölmez nasolsa gibi saçma ve çocuksa bi düşünce içindeydim

turnuvadan önceki günün sabahı kalktım içimde bi heycan var ama biraz sonra gelecek telefonda ananemin durumunun kötü olduğu hastaneye kaldırıldığı söylenecekti bize dayım tarafından işte o an içim paramparça olmuştu ben ananemi gerçekten çok seviyodum ya ölürse die geçiyodu aklımdan çaresizce işte ilk gerçek gözyaşım orada düşmüştü yere hemen gittik hastaneye annemle babam gördüler ananemi bende çok girmek istemiştim ama almamışlardı beni içeri ben sessiz sakin oturmuştum köşeye üzülüyodum sadece ya ölürse? ben ananemsiz napardım(beyler gerçekten çok önemli bi yerimdeydi hayatımın annemden farkı yoktu) doktorlardan iyi bi haber gelsin ananem bizi bırakmasın diye geçiriyodum içimden .

akşama kadar hastanede kaldık hala ameliyattaydı ananem akşam doktor geldi ananemi eve çıkarmamızı durumunun çok kötü oldunu sabahı çıkaramıycanı söylemişti o an ben ölmüştüm beyler tamda o an kalbim sökülmüştü
ananem ölücekti be daha ne olabilirdi canımdan çok sevdiğim bana hırkalar ören yemekler yapan öğütler veren o güzel insan göçüp gidicekti yapabildiğim tek şey dua etmekti ama nafile ananem aynı günün akşamı dayımlarda vefat etmişti

tarih 03.09 2007 ananemi toprağa verdik beyler o büyük insanın toprağın altına girişini izledim hiçbizaman öyle bi acı tatmadım ben

aradan 9 sene geçti ve onun mezarının yanındayım tek yapabildiğim toprağına sarılmak olmuyo be beyler içiniz acıyo kan ağlıyosunuz

MEKANIN CENNET OLSUN ANANEM