harbi harbi kafayı yicem amk. ulan 10 gündür kafam ayık gezmiyorum, allah aşkına biriniz şu kardeşinizin derdine derman olsun. olay şu beyler:

not: liseliler yazmasın, ağır abilerin aklına düşüncelerine ihtiyacım var.

üniversite öğrencisiyim. sevgilim de bizim bölümde. biz bunla 3 yıldır çıkıyoruz. ara sıra kavgalarımız oluyor, bazen 1 haftalık ufak ayrılıklar yaşıyoruz ama mutluyduk. 2 ay önce annesi şizofreniden hastaneye yattı. ben 1 ay bunu zor alıştırdım bu duruma ama toparladı desteğimle. geçen bayram memlekete gittim. bu burda staj yerindeki başka bi stajiyerle yemeğe çıkmış, arabasına binmiş vesselam. benim de ağırıma gider böyle şeyler beyler, millet yanlış anlar diye. kızdım bağırdım, ayrıldım. aradan 1 ay geçti, ne ses ne seda. ben 1 kez yokladım tabi bi bahaneyle nasılsın iyi misin falan diye. tık yok, hala tripli. ulan bi de haklı gibi trip atıyor amk diyip biraz daha sustum. sonra o mesaj attı bi bahaneyle. ertesi günü buluştuk.

neyse fazla uzatmayayım beyler. o gün yine eskisi gibiyim. ben de çok özlemişim amk. bi yandan da düşünüyorum haksızlık ettim diye. sonra günün sonunda "gel şu parkta azcık oturalım, biraz daha göreyim seni de öyle git" dedim. doyamamıştım amk. sonra "sen ne hallerdeydin 1 aydır" dedim.. anlatmaya başladı... olay burdan sonra kopuyor beyler, dikkatle okuyun

"ben sen yokken çok zorluklar çektim. yeri geldi aç kaldım, yeri geldi yalnız kaldım. çok zor zamanlar geçirdim" dedi... ben bunu sıkıştırdım "ulan bak en kötüsü aklıma geliyor, söyle çabuk" diye. bu anlatmaya başladı yine ""senden ayrıldıktan 2 hafta sonra bi çay bahçesinde otururken oranın sahibiyle tanıştım. o gün konuştuk falan, ertesi gün beni evine davet etti. akşam evine gittim. benim niyetim dertleşmekti (!). çok yalnızdım derdimi anlatacaktım. ama bu benle birlikte olmak istedi. karşı koyamadım çünkü 3 gündür hiç uyumamıştım. sürtünerek birlikte olduk, bakireliğime zarar vermedi. sonra sabaha kadar oturup ağladım. gece bir iki kez adamı öldürmeyi düşündüm, ama yapamadım korktum. sonra pgiboloğa gittim. birkaç kez alkol aldım (alkol kullanmaz normalde). annem hala hastanedeydi. bana akıl verecek kimse yoktu. boşluktaydım. sonra yine sana geldim" dedi...

beyler sorun şu ki: benim bu kızı artık midem kaldırmıyor. elimi sürerken bile bu anlattıkları gözümün önüne geliyor. ulan aklıma adamın nasıl üstüne boşaldığından tutun, her bi detay aklıma geliyor. çalışıyorum, ofiste huzursuzum. ama gelin görün ki onu annesi hastanedeyken ve hayatta benden başka tutunacak dalı yokken terkeden de bendim. buna bi nevi ben de biraz sebep oldum diye düşünüyorum...

kardeşlerim, bu noktada ne yapmalı? kızı yeniden terk mi etmeli, yoksa kendini toparlayana kadar kendime bu işkenceye devam mı etmeli? ya yanında durucam, kendini toparlamasını sağlayıp vicdanen rahatlayacam -ki bu benim sosyal hayatımı ve iş hayatımı etkileyecek. çünkü dediğim gibi, aklıma durup durup geliyor-, ya allah belanı versin diyip terkedicem - bu da zaten harap olmuş, toparlanmayı bekleyen kızı daha bi harap edecek ve vicdanım yine beni rahat bırakmayacak-

allah kimseyi bu duruma düşürmesin ama... siz olsaydınız ne yapardınız?? yorumlarınız için şimdiden teşekkürler...