beyler çok korktuğum bir olayı anlatıyorum

up up up

anlat panpa dinliyorum

hazırsanız başlayayım.

ok başlıyorum.

bundan yanılmıyorsam bir 4-5 sene önceydi, 20-21 yaşında falandım. bayram ziyareti sebebiyle annemlerin köyüne gittik. üniversiteye de yeni başlamışım, tabi ortamda bir sürü yeni insanla tanışmışım, aralarında kültürlü tipler falan da var. öyle olunca taşrada büyümüş olsam da benim gözüm açıldı, zaten çok okuyan bir gençtim, meylim vardı kendimi geliştirmeye, bu elemanlarla falan da muhabbeti kurunca hepten samimi olduk bir süre sonra geyik muhabbetinden bıkıp dolu sohbet arar oldum. köye de gitmeyi hiç mi hiç istemedim ama şu an rahmetli olan anneannemin koroner kalp yetmezliği ve astımı vardı, annem "belki de son yıllarını yaşıyor, belki de son görüşün olacak." diyince duygulandım ve gitmeye karar verdim.

velhasılı, köye vardık. köy eskişehir'in doğusunda bir köy çok detaya girmek istemiyorum. yöreyi bilenler iyi bilirler oraların coğrafyasını. kurak bölgelerdir. çok ağaçlık ormanlık değildir, ne tarafa dönseniz kel tepeler, yer yer de alçak dağlar var. hepsi birbirinin aynı. kazakistan kurağı bozkırvari bir ortam. yapacak hiçbirşey yok. normalde sıkıldığımda (mesela kendi memleketimde) orman yürüyüşlerine falan çıkarım, böğürtlen falan toplarım, bazen de biraz alkol, yiyecek bişeyler + kitap falan alırım yanıma yabanlıkta geçiririm vaktimin bi kısmını. ama orası öyle bi yer de değil, dağa çıkayım desen her yer kel, köyden sap gibi görünüyorsun baktıklarında. pek yalnız kalıp da etraftaki güzelliğe dalamıyorsun çünkü çok çok ufak biriki alanın dışında ağaçlık yok.

up up up

up up up

işaret verin beyler

up up up

up up up

up up up

up up up

devam et

up up up

up up up

lan tam yolu ortaladım, arkadan sağ tarafta bi 4-5 metre çaprazımdan bi çığlık geldi, böyle acı acı feryatla geğirti arası bir ses. lan n'oluyor diye dönüp baktım, gençleri gördüm az uzakta, köye doğru uzaklaşıyorlar ama hızlarında bi tuhaflık var, yürümüyorlar bildiğin kaçıyorlar. n'oluyor diye (tabi bana da fena korku geldi bir yandan) gerisini geri bunların peşinden seğirtmeğe başladım. tam eski mezarların bitip yeni mezarlığın başladığı benim işgal edilmiş mekanın olduğu hizaya 4-5 metre kala aynı acı feryat bu sefer benim 2-3 metre solumdan bir daha geldi. böyle kalın bir ses gibi, ama inliyor gibi, ne idüğü belirsiz.

yürüdüm yürüdüm yürüdüm, vardım benim tedbil-i mekanaaa. lan bi de baksam ne göreyim, köyün benden yaşça büyük 3-5 delikanlısı benim bellediğim yere tezgahı kurmuşlar, misler gibi piizleniyorlar. lan tamam da, mekan da tam yeni mzarlığın hududu, oradan sonra 20 metre ötede eski mezar başlıyor, bende de çok fena açık alan fobisi var, etrafta bina falan yoksa, ıssızlıkta duramam ben, kafamı kaldırıp göğe falan bakamam. öyle de garip bi adamımdır.

iyice telaşa sardım haliyle.

neyse ben bunlara bi selam verdim. annemin adını söyleyip "yengenin oğlusun di mi sen, hoş geldin buyur, katıl sana da ikram edelim" dediler. saolsunlar, o tarafların insanı da sıcaktır, içi dışı birdir, cahildir hafif de kabacadır ama samimiyetlerini görseniz, cidden duygulanırsınız. çok fakirdirler ama yoklukta bile ekmeğini ortadan böler verir sana, öyle adamlar.

dedim "abiler sağolun, ama benim işim var, ileride eski mezarlık sınırının orada ben bugün bi poşet bıraktım, içinde eşyam vardı, şimdi lazım oldu, ben bi gidip alıp geleyim, gitmişken orada iki satır da dua ederim, dönerim eve... " zaten adamlara başka bişey söylesem, kıllanacaklar, ben de bayram günü sürekli köy ahalisi birbiriyle oturup yiyip içip duruyor, akraba meclisinde durduk yerde bana da sigara tutsunlar istemiyorum. sonra sıkıntı olacak. artık neden o kadar çekindiysem. aile korkusu işte, insanın mantığını aşıyor.

ee hade

up up up

up up up

hah devam ediyorum