Nam-ı Kemal fıkramız.

Zamanın birinde, bir padişah varmış. Bu padişah halkını eğlendirmeyi, aynı zamanda da etkinlikler yaparak halkına para vermeyi çok severmiş. Çağırmış vezirlerini, halka haber yayın, eşek güldürene bir kese altın demiş.
2-3 gün sonra başlamış etkinlik, gelen güldürememiş, giden güldürememiş. En son gelmiş bizim Nam-ı Kemal. Kapatmış kapşonunu gitmiş eşşeğin yanına, az sonra eşşek gülmeye başlamış. Ama ardı arkası kesilmemiş. Bizim kemal almış bir kese altını çıkmış gitmiş.

Neyse daha sonra padişah bu seferde aynı eşşeği ağlatana bir kese altın veririm demiş. Gelen ağlatamamış giden ağlatamamış. Bizim namı kemal gelmiş gene. Çekmiş kapşonunu, ardından hemen sonra eşşek ağlamaya başlamış. Padişah çağırmış bunu vermiş altın kesesini. Çıkışta vezir çekmiş kenara,
-sen nesin necisin? Büyü mü yapıyosun
+olmaz vezirim bu benim sırrım.
-bi kese altın verirsem söyler misin
+elbette niye olmasın
-al söyle ozaman
+ilk önce eşşeğe benimki seninkinden büyük dedim, gülmeye başladı. Sonra gösterdim ağlamaya başladı,
Demiş
Bitti hadi gibtirin gidin.