beyin kontrol şahsi deneyimlerim

Cesur Yeni Dünya’mızda bu insanlar ne kadar “ cesurlar ”!
Beyin Kontrolu Polisi’nin beni direkt olarak yönetmesi ingiltere’ye
geldiğimden bu yana biraz azaldı fakat hala arasıra programlı
frekanslar halinde pgibotronik saldırılara maruz kalıyorum. Bu
frekanslardan birini “ enkötü güç ” diye adlandırdım.Bu, aniden
bütün beynimi ve vücudumu sarıp son derece rahatsız edici bir duygu
veren, çok negatif ve hain bir enerji.

Bu normalde, dışarıda
arkadaşlarımla eğlenirken, en iyi zamanımda oluyor. Tecrübelerimden
çıkardığım sonuca göre de MCP nin saldırmak için seçtiği en iyi
zaman. Bu olur olmaz hemen anlıyorum ki MCP nin saldırılarına maruz
kalıyorum. Bu durumda sakin kalıp bir yerde duruyorum,
hissettiklerime reaksiyon göstermiyorum, sonra geçiyor.

Telefonumun sürekli olarak dinlendiğinden şüphem yok. Arkadaşlarım
ya da ailemle yaptığım konuşmalar Yeni Dünya Düzeni, Beyin Kontrol
Polisi, “ Siyah ” helikopterler, v.s. ile ilgili konulara dönmeye
başlayinca, hatlarda sürekli cizirtilar başliyor, bazen de tamamen
kesiliyor. Bu da polisin bana gözdagi vermek için yaptigi işe
yaramaz çabalardan biri. Ayrica bana gelen mektupların da çoğu
kayboluyor. Bunun da bir tesadüf olmadığına inanıyorum.

Aynı dertten muzdarip olanlar birbirini bulur misali, şu anda Yeni
Dünya Düzeni progrdıbını araştıranlardan bir sürü arkadaş edindim.
Onların da telefonları dinleniyor ve uzaktan mikrodalga frekans
ataklarına maruz kalıyorlarmış. Yaptıkları çalışmalardan ötürü
birkaç tanesi direkt olarak ölümle tehdit edilmiş.

Şu anda mümkün oldugunca eskiye dönüp ilk olarak nasil MCP nin
deneyi oldugumu anlamaya çalişiyorum. Sanirim 15 yil kadar önce
uzaktan kaydedildim ve üzerimde deneylere başlandi. Avustralya’da
yaşarken 1984 yılında çok geniş bir seyahate çıkmıştım. Alice
Springs’de Ayers Rock’u ziyaret ettim. Burası çölde oldukça antik ve
güçlü ( ! ) bir yer.

Ayers Rock’un yakınlarında ABD Ulusal Güvenlik Birimleri’nce
yönetilen Avustralya’nın Uzaktan Beyin Kontrolu merkezi var, adı “
Pine Gap ” . Fakat ben o zaman ( herkes gibi ) çok saf bir şekilde
buranin sadece bir uydu iletişim merkezi oldugunu saniyordum. Merak
ederek, saf saf diş kapiya yaklaştim ve etrafa bir göz atmak için
içeri girip giremeyeceğimi sordum. Güvenlik görevlisi “ böyle bir
soruyu sormaya nasıl cesaret edersin? ” der gibi kaşlarini çatarak
bana baktı. Cevap tabi ki HAYIR idi. Ben de yoluma devam ettim.

Şimdiki bilgilerim işiginda şu anda inaniyorum ki, çok yüksek bir
ihtimalle ben o anda kapıda iken uzaktan nöro-monitor yoluyla kayda
geçirildim. Son derece ilerlemiş Uzaktan Beyin Kontrolu bilgisayar
teknolojilerine bir kere kitlenince de artik ömür boyu onlarin “
network ” lerindeyim, bu da bir ömür boyu Uzaktan Beyin Kontrolu
kobayı olmamı sağlamlaştırıyordu.

O zamandan beri kayıtlara geçen bir gerçek; “ Pine Gap” in önünde
protesto gösterisi yapan barış faaliyetçileri mikrodalga
radyosyonlar nedeniyle yanıklar, kan kanseri ve çok hızlı ilerleyen
kanser gibi değişik belirtilerle karşılaştılar.
Garip ama MCP’ye “ minnettar ” olmam gereken bazı şeyler var. Bunlar
gibi çok zeki(!) insanların, beni Uzaktan Beyin Kontrolu deneyinde
kullandıkları bilgisini telepatik olarak bana sürekli göndermekle
gösterdikleri küstahlıkları tersine benim için son derece verimli
oldu.

Eğer bunu yapmamış olsalardı, böyle bir teknolojinin varlığından hiç
haberim olmayacaktı. Takip edildiğimi, polis ya da “ siyah ”
helikopter tarafından taciz edildiğimi farkettiğim her anı hayatım
boyunca korku içinde geçirecektim. Her an zihinsel ve duygusal
olarak tamamen kontrol edilebilen bir “ robot ” haline
dönüştürülebileceğim gerçeğinin, ki, bunu geçmişte yaptılar, asla
farkında olmayacaktım.

Yıllar boyu sürekli olarak korkutularak yaşadigim travmatik
tecrübelerden, fiziksel ve pgibolojik olarak kötü davranılmasından,
sonra da telepatik olarak polis hiyerarşisinin Uzaktan Beyin
Kontrolu deneyinde kullanıldığımı bana söylemelerinden sonra hala
bugünkü kadar güçlü olamazdım.
Beyin Kontrolu Polisi, en büyük silahı olan bende korku yaratma
amacının tam tersine bir sonuca ulaştı.
Şu anda hayatim boyunca oldugumdan daha güçlü ve daha hürüm.
Saygılarımla, barış ve sevgiye doğru, George Farquhar

Şunu da kaydedeyim: 43 yaşindayim, çok zinde ve saglikliyim ve çok
uzun seneler yaşamak niyetindeyim.
Kaybolmak, ölümcül bir kaza geçirmek, intihar etmek ya da migrodalga
radyasyonun neden olduğu hızlı ilerleyen bir kansere filan
yakalanmak gibi bir niyetim hiç yok.

En Son Kişisel Rapor ( 17 Eylül 1999 )
Sonunda Yine Polis Takibinde
6 aydan beri polis tarafından gizlice takip altında değildim. Tabii “
biz seni gözetliyoruz senin de bunu bilmeni istiyoruz ” türünden,
daha önce yaptıkları şekilde, belirgin bir takip değildi.
17 Eylül Cuma günü, gece saat 10 civarında bir arkadaşımla dışarı
çıktım. Gittiğimiz yer, sigara-içki içilmeyen, son derece rahat,
dostça bir aile ortamıydı.

20 dk. Sonra 6 tane gizli polis farkettim. Sudan çıkmış balık
gibidirler, çoğu ya çok sinirli ve huzursuz, ya da çok kurumlu ve
kurnazdır.
Artık “ takipte ” olduğumu anlayacak kadar tecrübem olmuştu ve o
gece boyunca sürekli takip edildigim çok kesindi.

Saat 12’de eve gitmek üzere oradan ayrıldık. Binadan çıkarken aniden
iki polis belirdi, biri önümüzde, biri arkamızda, başka kimse yok
çevrede. Bu bir tesadüf müydü? Sanmıyorum.
Arkadaşimin evine dogru yürüdük. Eve gelmeden önce bana dik dik
bakan iki sivil polisin önünden geçtik. Tam önlerinden
geçerken, direkt olarak “ biliyorum biliyorum ” dedim. Bununla demek
istedim ki, kim olduklarını, oyunlarını, biliyorum, beni artık
korkutamayacaklar ve onları ifşa etmeme engel olamayacaklar.
Yol kenarında biraz durduk. Birkaç dakika sonra, üzerinde iki mavi
lambası olan ön ve yan pencereleri karatılmış, yazısız beyaz bir
polis kamyoneti 30 m. ilerde durdu. Ön koltukta oyuran sivil polis
bana dikkatlice bakıyordu. Beş dakika kadar kaldilar, sonra gittiler.

18 Eylül
Öğlen 4.30 da dönüşüm deposuna gittim. Arabadan inmemiştim ki
birinin dikkatle bana baktığını farkettim. Ben işimi yaparken 10 dk.
Boyunca beni izledi. Sonra gri bir kamyonete binip uzaklaşti.
Birkaç dakika sonra, şehir merkezindeki şirkete gittim. Burasi
depodan iki mil uzakta çok sakin bir yerde. Saat 4.50 de şirketin
bulundugu sokaktan aşagiya inerken ayni adamin ayni kamyonetle yolun
kenarina parketmiş olarak gördüm.

O anda gerçekten kafam atmıştı!
Kamyonetin yanından geçerken adam tekrar baktı. Arabamı durdurdum. O
arada kamyonet yavaşça ana yola doğru hareket etti. Hemen sürücü
cdıbına koşup resmini çekmek istedim ama fotoğraf makinem sıkıştı. O
anda yüzünde panik ifadesi vardı, fotoğrafının çekilmesini önlemek
için yüzünü koluyla sakladı.

Gitmek için arabayı çalıştırdı. Durması için yan cama ve kamyonetin
yan tarafına vurdum. Durmadı.Ana yolda giderken, arkasından koşup
dönemeçte yakalamak istedim ama çok hızlıydı ve kayboldu. Hemen
arabama bindim, etrafı aramaya başladım fakat boşuna! Adam uzun
boylu ve zayıf, siyah saçlı, soluk benizli, 45 yaşlarında idi.
Kamyonetin plakası E57 MTC idi.

Ayrıca ( onlara ) yakın zamanda her UK MP’ye ve tüm dünyada 500
kuruluşa birer rapor gönderdiğimi ve madalyonun öbür yüzünde olup
bitenlerle ilgili gerçeği herkese anlatan bir web sitemin olduğunu
söyledim. Yıllar boyu askeriye ve polisin takibi altında olduğumu,
mikrodalga tekniği ile radyasyona maruz kaldığımı anlattım. Kim
olduklarını ispatlamaları için kimliklerini isteyince vermeyi
reddettiler ve yürüyüp gittiler. Kendi hiyerarşilerinin onlara
söylemediği bazı özel gerçekleri de öğrenince çok şaşırmışlardı.

Peşimde dolaşanlardan çogunun benim gerçekte kim oldugum hakkinda
hiçbir bilgisi olmadığını biliyorum. Kendilerini kontrol eden
hiyerarşinin, onlara, benim bir suçlu olduğumu, toplum için tehlike
teşkil ettiğim, v.s. gibi pek çok yalan uydurduğundan eminim.
Halbuki ben sadece polise, askere ve yeni dünya düzeni için seçkin
hükümet yetkililerinin programlarına karşıyım. Bunlar bizlerde bir
korku ve ilgisizlik hali oluşturarak hepimizi tutsak alıp ancak
statükolarını koruyabilir ve yaşayabilirler.

4 Mart 2000 deki Echelon Protestosundan hemen sonra eski bir
istihbarat görevlisinden gelen, planlanmış bir “ kaza ” ile ilgili
mektup