Vay amk be yak yak

Devam pnp

ko züte gitsin yeğen kız kesin başkasını bulmuştur bile

Fotoya geldim postamı attım rezevenkimi aldım gidiyorum

oruspu çocuğunun girişine bak sanki orhan kemal amk

Rezzzzzzzzz

Yüzü limon gibi ekşimişti ve çenesini kaşıyordu.

"Benden bu kadar hadi eyvallah" diyerek mekandan çıkmaya yöneldiğim vakit ise arkamdan;

"Bir kız için en yakın arkadaşını satıyorsun, pişman olacaksın!" diyerekten içini döktü.

Bu sözcüğü tekrar etmesi ile kan beynime gitmişti. Yavaşça arkama döndüğümde onu ayakta, mekandakileri ise hayretle bizi izliyor şekilde gördüm. Yumruğumu sıkıyordum ve derin derin nefes alıyordum. Mekandakiler ise "hadi bi kavga çıksada izlesek bee" dermişçesine meraklı gözlerle seyir ediyorlardı.
O an tarif edilmez bir şekilde gaza gelmiştim. Burası Ekin'in çöplüğüydü. Genelde kız arkadaşları ile burada takılırdı. Her ne olursa olsun sevdiğim kıza ikinci bir kez ağır hakaret etmişti. Tepkimi koymak zorundaydım, gururum ayaklar altına alınmıştı. Yavaş yavaş Ekin'in üzerine doğru yürüdüm..

Sen seversin elin oğlu duvara vura vura giber

"Sen az önce sevdiğim kıza hakaret mi ettin?"
diyerekten sert bir şekilde tepkimi gösterdim.

"Selim, öyle demek istemedim biliyorsun"
diyerekten açıklamasını yaptı.

Bunun hiç bir açıklaması olamazdı. Benim değer verdiğim, sevdiğim, her gece hırkasına sarılarak ağladığım kıza öyle bir kelimeyi yakıştıramazdı.

Mekânda ki herkes bize bakıyordu.
Sinirden ellerim titriyordu ve ekin bunu fark edebiliyordu. Son zamanlar bu tür fevri hareketlerini sıklıkla sergiliyordu. Aslında benim içinde bir bahane olmuştu.
"Neden bu duygusuz insan ile yollarımı ayırmıyorum ki" diye içimden düşünüyordum.
Sakin bir ses tonu ile,
"Senin kadar duygusuz, sevgisiz bir insan görmedim. Sen bu saatten sonra değil benim dostum, sokakta gördüğümde zorla elini sıktığım insan kadar bile değerli olamazsın"
diye ekledim.

Tekrar telefonumu elime aldım ve fotoğraflarımıza baktım.
Gözlerinin akı yalan kokan bu kıza defalarca bakıyordum.
Arkadaşımın

"yeter artık! Ver şu telefonu"

"Sen yapmazsan ben yaparım!"
dedi
ve telefonumu yere fırlattı.

"Sana yenisini alacağım dostum, unut artık şu duygusuzu!"

Para onun için sorun değildi.
Babası öldükten sonra tüm mal varlığı ona geçmişti.
Annesi bakım evinde, koskoca istanbul'da kimsesiz yaşıyordu.
Kimsesiz dediysem tek gecelik kız arkadaşlarını saymıyorum bile. Sanırım son zamanlar da pgibolojik sorunları vardı.
Şaşkın bir şekilde ona baktım..

Yavaş yavaş tedirgin adımlarla galeriye doğru yöneldim. Derin bir nefes alıp iç çektim. Bir kaç fotoğrafımıza baktığımda içimden
"ne güzel gözleri vardı, kocaman gözleri vardı bee" diye mırıldandım. Elim defalarca fotoğrafları silmeye gitse bile bir türlü başaramadım.
"Galeriden sildiğim fotoğrafı kalbimden silebilecek miydim?".
Ben fotoğraflara göz gezdirirken garsonun;
"Pardon, ne alırdınız?"
sesiyle irkildim. Gözüm karşımda oturan arkadaşıma gitti.

"Ben meyveli soda alayım" dedi.

"Bende aynısından alayım".

Tekrar telefonumu elime aldım ve fotoğraflarımıza baktım.
Gözlerinin akı yalan kokan bu kıza defalarca bakıyordum..

Okumayın kızı gibmemiş

"Boşver bee oğlum sana kız mı yok?
Unut gitsin artık şu duygusuzu!
Hâlen kızların sevmeyi beceremediğini anlamadın mı?".

Birazcık düşündüm.
Karşımda gününün yarısını sosyal medya sitelerinde geçiren, hergün farklı bir kızla gezen ve hiçbir zaman ciddi olamayan arkadaşımın dediklerine kulak astım.
"Sâhi kızlar sevmeyi beceremiyor muydu?"
Haklıydı sanırım.
"Seven insan terk eder miydi? Haber bile vermeden sessiz bir şekilde çekip gider miydi? Evet evet, kesinlikle haklıydı" diye kendimle konuşuyordum. Gözüm bir anda masanın üzerinde duran telefonuma ilişti.

"Ne diye halen o kızın fotoğraflarını saklıyordum ki?".