benimki de böyle bir aşk hikayesi

*ne yapacağımı bilmez bir halde yürümeye başladım. cebimde az para vardı ve bir otelde kalmaya yetmezdi. biraz daha oyalandıktan sonra belki bir tanıdık görürüm umuduyla leman'a (eski arkadaşlarla takıldığımız mekan) gitmeye karar verdim. lemanda boş olan köşe bir masaya oturdum ve bira söyledim. mekanın sahibi her zaman orada takıldığımız için tanırdı beni ve uzunca bir muhabbetten sonra eski arkadaşlarımdan biri kız arkadaşıyla içeri girmişti. onlarında durumu yerindeydi ancak hiç biri zengin bini havalarında takılan bir tip değildi. ayaküstü hasret giderdikten sonra oturup eski günlerden konuşmaya başladık. mustafa abinin evde olmayışından yararlanan derya da evden birkaç saatliğine izin almıştı ve leman'a geldi. telefonum olmadığı için bana ulaşamamıştı ve beni burada bulabileceğini düşündüğü için ilk geldiği yer burası olmuştu. derya ile tanıştığımız ilk zamanlar onu arkadaşlarımla tanıştırmıştım hatırlarsanız. pek samimi olmasalar da tanışıyorlardı ve derya masaya oturdu. birkaç saatin ardından deryanın gitme vakti gelmişti ve onu eve bırakıp geri dönecektim. beraber leman'dan çıktık..

panpa şimdi yaptığım bi kaç tespiti sana aktarıp yatıcam, alınmaca yok baştan söyliyim;
şimdi panpa erkekler aşık olunca gerçekten çok şeyden vazgeçebiliyolar sende bunun bir örneğisin fakat gördüğün gibi kızlar böle değil.. hangi kız için olursa olsun okulu bırakman iş değil, babadan zengin olmasaydın nolcaktı? ayrıca ne olursa olsun babana karşı daha çok alttan almalıydın, sonuçta aile ferdi aq, kötü günde herkes gibtir olur gider bi tek arkanda aile kalır.
onun dışında panpa derya için hiç üzülmene gerek yok iyi bi kızmış ama sana yakışır derecede iyi değilmiş bence... cümleten iyi geceler, finallerde başarılar

*deryayı eve bıraktıktan sonra leman'a , arkadaşın yanına geri döndüm. onunda kız arkadaşı gitmişti ben geldiğimde ve durumları hiç çekinmeden anlattım. ne de olsa eski dostumdu ve beni can kulağıyla dinledi. beraber çözüm yolu bulma umuduyla anlatmıştım ancak hiç düşünmeden cevabı yapıştırdı. sorun ettiğin şeye bak gel istediğin gibi bizde kal diyip beni bu zor durumdan kurtarmıştı. ama bu da geçici bir çözümdü. üniversiteye geri dönmem şu durumda pek mümkün görünmediği için burada kalacaktım muhtemelen. arkadaşlara gittik. yol yorgunluğu falan derken duş alıp yattım hemen..

*ertesi sabah uyandığımda öğle saatleriydi. kahvaltımızı ettikten sonra evden çıkacaktık ve arkadaş sevgilisiyle görüşeceği için akşam buluşma sözüyle ayrıldık. bavulumu alıp eve gidecektim , temiz kıyafetler almak için. emin olmasam da gitmem gerekirdi ve ne olur ne olmaz diye lise 3 ten beri azar azar biriktirdiğim param vardı çalışma masamın çekmecesinde. mecburen gidecektim yani. bavulumu aldım ve yola koyuldum. eve geldim ve kapıyı çaldım. annem beni gördüğü gibi boynuma atladı ve babamla aramdaki problemleri çözmem için adeta yalvardı bana. onu bu durumda görmek çok üzmüştü beni ve onun hatırına akşam konuşup halletmeye çalışıcağımı söyledim. birkaç saat evde geçirdikten sonra akşam geri dönmek üzere çıktım evden. bugünün parasıyla biriktirdiğim para yaklaşık 350-400 tl civarındaydı ve annemin de cebime biraz para sıkıştırmasıyla bir süreliğine de olsa para sorununu halletmiş gözüküyordum. ancak akşam peder beyin karşısına çıkmayı hiç istemiyordum. sadece annemi kırmak istemediğim için kabul etmiştim bunu. keşke kabul etmeseydim..

@148 panpa üniversiteyi eskişehirde okudum. yaşadığım şehir ise çorlu

beyler sigara molası veriyorum biraz da dinlenicem. bu arada şu şarkıyı dinleyin ;

http://fizy.com/#s/1lw7il

ve dinleyenler entry girsin panpalar arada hissettirin kendinizi

@430 panpa iyi bilirim ben çorluyu bende uzunköprülüyüm.

@429 çorluda açtım panpa cafeyi ama isim falan vermem ifşa etmeye gerek yok çorludan olan panpalarımız da vardır :(

@407 eyvallah panpa bitanesin

*deryanın gideceği zamana yakın bu konuyu konuştum. uzak kalacağımız ortadaydı ve ne ben deryanın ne yaptığını bilecektim , ne o benim ne yaptığımdan haberdar olacaktı. durum ortadaydı eğer bu ayrılığa dayanamayacağımızı düşünüyorsa ayrılmanın en mantıklı yol olmasını uygun bir dille anlatım. ancak konuşmama bile izin vermeden öyle birşey olmayacağını , bir süre ayrılığın bize iyi bile gelebileceğini söyleyip durumu toparladı kendince. onu daha önce de yaptığım gibi ortada bırakmamdan çok korkuyordu ve bir ayrılığa daha dayanacak gücü yoktu. bunun farkındaydım ve sorumluluklarım daha da arttı ona karşı. ayrılma konusunu kapatmıştık artık ve veda etme zamanı gelmişti birbirimize. son birkez sımsıkı sarılıp öpücüklere boğdum onu ve yolcu ettim. o gece gözüme uyku girmedi malesef. yaptığım hataları her seferinde affetmişti fakat ona hep acı hatıralar bırakmıştım. bunları telafi etmeme zaman olmadan bir ayrılık daha girmişti araya..

*onsuz geçen günler çok boş gelmişti bana. oysa o hayatıma girmeden önce nasıl yaşıyordum ben ? eski hayatıma dönemezdim tabi ki. derya nın yanımda olmaması , hayatımda olmaması anldıbına gelmiyordu sonuçta. bir süreliğine ayrı kalacakta olsak biz sevgiliydik ve hala telefonum yoktu. onunla konuşmam pek mümkün olmuyordu. arada sırada vakit bulduğumda dükkanın telefonundan arıyordum onu ve uzun konuşamıyordum. hasret gideremiyorduk hiç bir türlü. okulunun nasıl gittiğinden , hayatının ne durumda olduğundan , ayrı kalmanın ne kadar zor olduğundan haberim dahi yoktu. onun kollarında olmak varken , bu züt içi kadar mekanda selam bile vermeye tenezzül etmeyeceğiniz adamlara bira taşıyor olmam hayatımın ne kadar taktan olduğunu anlamama yetip artıyordu bile..

@32 az alttan al amk paso atar yapıosun fazla atar züte batar bide alkolikmisin paso içiyosun

*işleri toparladıktan sonra cafe ye çalışması için birine ihtiyacım vardı ve ilan astım. 20-24 yaşları arasında bir bayan iyi olabilirdi ancak ilana sapık gibi onları yazmadım tabi ki. bayan garson aranıyor diye ilanı astıktan 2 gün sonra bir kız gelip çalışmak istediğini söyledi. biraz oturup sohbet ettikten sonra güvenilir olup olmadığını anlayıp , onu işe aldım. ismi selin'di. işini iyi yapıyordu ve güvenilir biriydi. bir süre çalıştıktan sonra okulların kapanmasıyla işler kesatlaşmaya başladı. hasılat düşüyordu. memlekette adam akıllı tatil yapılacak yer olmadığı için insanlar tatile gidiyorlardı ve yazın pek kişi gelmiyordu cafeye. bu süre zarfında derya ile hiç bir iletişimim olmamıştı ve fazla da aklıma gelmiyordu açıkçası. geceleri takılan sayısı artıyor , tüketilen bira hat safhaya çıkıyordu. zaten bira satışı yapılmasa cafe batacaktı..

*biz abi kardeş olarak güçlü olmak zorundaydık. annemizin yanında dimdik durmak zorundaydık.. bizde kendimizi yerden yere vursaydık , annem daha çok perişan edecekti kendini.. bu yüzden abim de bende olabildiğince güçlü duruyorduk. bundan sonra annemizin yanında olmamız gerekiyordu. defin işlemleri bittikten sonra yavaş yavaş eve dönme vakti gelmişti. ancak annem bırakamıyordu bir türlü babamı. çığlıklar atıyor , mezarlıktan çıkmamak için kendini parçalıyordu adeta.. bir süre onu sakinleştirmekle geçtikten sonra eve döndük ve sessizlik çökmüştü üzerimize. kimsenin ağzını bıçak açmıyor , kimse tek kelime edemiyordu..

*222 de otururken 2 tane delikanlı geldi yanıma ve dışarıda birşey konuşmak istediklerini söylediler. bende böyle lavuklardan falan pek çekinmem tereddüt etmeden çıktım dışarı. eve attığım karı onların abisinin sevdiğiymiş te bir daha onunla görmiyceklermiş beni de bilmem ne. aksi takdirde birşeyler yaparlarmış bana falan... bende alaycı bi tavırla emredersiniz abilerim diyip geçtim içeriye. içeride yine kız düşürme havalarında takılıyordum ki deryanın annesi aradı. aceleyle dışarı çıkıp telefonu açtım. deryanın mutsuz olduğunu , ayrılmamızın sebebini soruyordu. başka üniversiteye gitmek istediğini söyledi , bende onun kararına saygı duydum diye karşılık verdim. haklıydım sonuna kadar ve annesi bunun farkındaydı çünkü derya kararını vermişti.. birbirimize yine uzaktık , yine birbirimizden habersiz hayatlarımızı yaşıyorduk , yaşamaya çalışıyorduk..

*özlüyordum tabii ki ancak yapabilicek hiç birşey yoktu. sanırım bizim de aşk hikayemiz burada sona ermişti. oysa ne güzel günler geçirmiştik beraber. acısıyla tatlısıyla geride bıraktığımız günler , bizim günlerimizdi ve şimdi onların hiç bir değeri kalmamıştı. memlekete dönme planları yapıyordum o sıralar çünkü eskişehirden sıkılmıştım. aslına bakarsanız derya'nın olmadığı her yer bana dar geliyordu ancak en azından bir süre memlekette zaman geçirmek bana iyi gelir düşüncesiyle çıktım yola. memlekete vardığımda ise eski günlerdeki gibi eski iş yerime gidip alkol aldım , pansiyonda kaldım..

*yine klagib geçen gecelerin ardından eskişehire dönecektim. yine bulunmaktan hiç bir keyif almadığım o şehir , o üniversite , o barlar , o ev ile geçecekti günlerim. ancak ne olursa olsun ayrıldığımız için isyan edip hayata küsmedim. unutmak için çaba sarfettim , unutamadım. aramak için elim telefona gitti , arayamadım. onu görme umuduyla memlekete gittim , göremedim. bunca olumsuzluğun içinde olmama rağmen hiç bir zaman umutsuzluğa kapılmadım. her zaman bir şans daha vardır diye düşündüm. ne zaman olursa olsun bir şansımız var..

*cenazenin üzerinden 1 haftaya yakın bir süre geçmişti ve artık herkesin kendi hayatlarına dönme zamanı gelmişti. babamızı kaybetmenin acısı tabi ki çok büyüktü ancak olgun düşünmek gerekirse onun bir daha geri gelmeyeceği gerçeği ortadaydı. ayaklarımızın üzerinde daha sağlam durmak zorundaydık artık.. annemizi yanlız bırakacaktık. oysa o bugüne kadar hiç yanlız kalmamıştı. nasıl alışacaktı yanlızlığa ? ne yapacaktı koskoca evde bir başına ? geçirdiğim zor dönemler de deryanın ailesi çok destek olmuştu bize.. deryanın annesi sürekli annem ile ilgileniyor , mustafa abi ise bir eksiğimiz varmı diye gün aşırı arıyordu.. 1. dereceden akrabalarımın yapmadıklarını onlar yapıyordu.. derya da elinden geldiğince destek olmaya çalışıyor , kafamı dağıtmak için her yolu deniyordu.. ancak bu olayın üzerinden biraz zaman geçmesi gerekirdi normale dönmem için.. hep hayatımda bir ekgiblik olacaktı ve ben böyle yaşamaya alışmak zorundaydım artık..

*otobüsten indiğimde derya'yı aramaya karar verdim ancak sonradan vazgeçtim. elim gitmedi telefona.. (bu arada derya istanbul'da sinema/tiyatro bölümünde okuyordu) okuduğu üniversitenin önüne gidip oradan geçen bir kaç üniversiteli gençlerin bir kaçından üniversite giriş kartını isteyecektim. aksi takdirde üniversiteye girerken sorun çıkabilirdi. üniversitenin önüne gittiğimde gözüme takılan bir arkadaşın yanına gidip durumu kısaca anlattım.. 1 saatliğine kartını ödünç istedim. telefon numaramı verdim , kimliğimi ona bıraktım. 1 saat sonra yine üniversitenin önünde buluşup kartını ona geri verecektim. üniversiteye giriş yaptım ve sinema/tiyatro bölümüne doğru ilerlemeye başladım..

*madem onu seviyormuşum , neden gitmesine engel olmamışım. sanki ben tutup yolladım onu öyle konuşuyordu benimle. kararını verdiğini , bugüne kadar nasıl her fikrine saygı duyduysam , bu fikrine de saygı duyduğumu söyledim. zorla onu yanımda tutamazdım sonuçta.. istanbul'a geldiğinden beri hayatının nasıl gittiğini , mutlu olup olmadığını sordum. 'sensiz bir hayat nasıl olabilir ki ? ' cevabını aldım. mutlu olmuştum çünkü aşık olduğunuz kişinin de size karşı böyle büyük bir sevgi duyması çok güzel birşeydi.. nasıl çözecektik bu durumu.. o ayrı şehirde ben ayrı şehirde nasıl yürüyebilirdi bu ilişki ? daha önce de denemiştik ancak çok geçmeden ayrılık olmuştu sonumuz..