ilk gün adettendir aileden biri zütürürdü okula o zamanlar şimdi nasıl bilmiyorum ama beni kimse zütürmedi zaten sabahçıydım ablam öğlenci olmasa onla giderdim ama kıyamadım onu sabah kaldırmaya bende kendim giderim dedim

Annem kaldırdı sabah bişeyler atıştırdım ve kalem kağıt almadan çıktım evden hiç okul heyecanı yoktu içimde sanki bir şeye alınmış kırılmış gibiydim

Okula yaklaştıkça boğazımda bişey olmaya başladı aslında çok geçmedende anladım herkes annesiyle okula gidiyordu bense tektim aslında bütün sorun buydu

Okula gidip zamanın dolmasını bekleyip eve döndükten sonra bi daha okula giymeyecektim aslında o gün ne kadar kararlı bir çocuk olduğumu anlamıştım bir kaç gereksiz hoca konuşmasından sonra eve gittiğimde anneme ve babama küstüm ve konuşmuyodum gitmeyeceğimide söylemiştim nasıl bişeyse çokta umurlarında olmamıştı ilk günler onlar pek bişey demesede önümüzdeki hafta öğretmenin evi aramasıyla bölündü uykum

6 7 yaşlarından ilkokula başlamam gerekiyordu ama köyümüzde ki ilkokul sanırım tarihin gerçekten yapılan ilk okuluydu ablamda oraya gidiyordu babam o zamanlar anlam veremesemde şehre taşınmaya karar verdi ikimiz içinde

O gunlerde pazarcılıktan bıkmış olacak ki diye düşündüm tarlayı falan satıp küçük şehrimizin fena sayılmayan bir mahallesine yerleştik

Babam orda bir arkadaşının kahvesinde işe başladı ortak değildi ama öyle gibilerdi fenada kazanmıyor köydekinden daha rahat bir hayatımız vardı

Sene 1994 te ise başarılı bir eğitim hayatının ilk adımını atıp ilkokula yazıldım

rezerved

not: değerlenirse editlenecek

Annem açtı telefonu ben yatağın içinde anlamıştım zaten ne olduğunu
Aslında
sorun neydi biliyo musunuz beyler inanın o okula gittiğim ilk gün anladım berbat bir 8 sene olacağını

Ertesi gün el mahkum hazırlandım ve okul yolları artık eskimeye başladı benimle kimi zaman yırtık ayakkabılarla gittim hiç bi zaman ayakkabım yok deyip evdekileri sıkıştırmadım kimi zaman yağmurda üstümde sadece önlükle gittim şemsiyem yok diye isyan etmedim çoğu zaman kantinden hiç alışveriş yapmadım ama bir gün bile sesimi çıkarmadım arkadaşlarım günlerce dalga geçti ses etmedim biliyorum içimizde böyle birileri var ama en azından aileniz sizle ilgilenmiştir be beyler ne bi gün okula sormaya geldiler ne bi gün sorunun var mı diye kafa sıvazladılar

Her şeye rağmen bir gün bile bişey demedim onlara isyan edip karşı gelmedim ama her gece yattığımda kendimi farklı hissediyordum ve aslında gelecekte ki korkunç ben şekillenmeye başlıyordu

Aileme kızıyor benimle dalga geçenlere lanet okuyordum eve gittiğimde yapacağım tek şey ders çalışmak olduğu için o konuda sıkıntım da yoktu

Yavaş yavaş büyümeye başlarken ilk kavgam 5. Sınıfa tekabül ediyordu okuldan benim yaşımda ki çocuklarla top oynarken çıkan bir kavgaydı tektim yalnızdım biraz tartaklamışlardı

ilk aşık olmam ise 6. Sınıfta okula yeni gelen kıza olmuştu o hiç bilemedi ama o ilk aşkımdı

Yine hocayla ilk atışmamda bu yıla denk geliyordu fen bilgisine giren hocamız çok kızmış çocukluğun verdiği gazla sınıftan çıkmıştım o günde iyi dayak yemiştim beyler müdür yardımcısından ama ailem o günler de yine yanımda değildi

Bu yıllarda genelde yalnızdım arkadaşlarım da yoktu kimsede sevmezdi ama her şeye rağmen hiç korkmadım korkusuzca büyüyor bir gün hırsımı çıkaracağım birileri olacağını hep biliyordum

Ileride belki degerlenir rez

devam hacı seri ol ama

rezerved

Devam devam

Ayrac 1

devam et kardeş

devam et bebeyim

devam kardeş durma

Çoğunuzdan büyük bir abiniz olarak hem içimdekileri döküp hemde yol göstermek için anlatıyorum beyler

Bu kısa tanıtmadan sonra hikayeme 6 7 yaşlarından başlıyorum beyler zaten daha öncesinde de pek bir şey yok

Ablam ise sessiz gibi görünse de sohbeti çok güzel bir o kadar da tatlı bi çocuktu küçükken onu o zamanlarda çok severdim çünkü ne zaman başıma bişey gelse o yanımda olurdu ya da hissederdi ve hemen yanıma gelirdi beni hep kurtarırdı o da taki bi hayırsıza vurulup bizi yok sayana kadar bizle yaşadı ama onu da her şeye rağmen çok seviyorum

Doğumum gereksiz olmuştu dediğim gibi ya da ben yıllardır böyle düşünüyorum anne ve babamın o gün ki zevklerinin bir meyvesi olarak görünsem de içerden bakıldığında hiç sevgi görmemiş bi çocuk olarak yıllardan beri böyle düşünüyorum

Aslında göründüğünün aksine ebeveynlerim kötü değiller yanlış anlaşılmasın ama biraz vurdum duymaz ve başıboş büyüdük yani eğer onlara birisi bu görevlerini anlatsaydı bence bunu hakkıyla yapabilirlerdi

Yinede onlar anne ve babam ablam kadar olmasada çok seviyordum onları

Babam gençliğinde beri sadece kendi tarlarında falan çalışmış çalışmayı pekte sevmeyen bir insandı o zamanlarda işte pazarcılıkla geçimimizi sağlıyorduk şehre gidip mahsullerimizi satarak karnımızı doyururduk akmasada damlardı

Annem ise hepinizin tahmin ettiği üzere ev hanımıydı

Hikayemi umarım bitirebilecek kadar kendimde güç bulurum beyler

Başlıyorum

Kendimi tanıtmam gerekirse küçük ama bir o kadar güzel bir şehrin pekte iyi olmayan bir köyünde çok sevdiğim ablamdan 4 yıl sonra ne çok soğuk ne de sıcak olmayan nisanın herhangi gününde dünyaya gelmişim

Doğrusunu söylemek gerekirse geliş amacım o kadar saçmaydı ki yukarı cümleyide bu kadar uzun ve gereksiz kelimelerle doldurdum
yani herkes gibi ne beni heyecanla bekleyen bir ailem ya da akrabalarım ne de hayatım boyunca beni olduğum gibi kabul edecek mutlu günler görmemi sağlayacak bir insanla tanıştım
sadece bir kişi haricinde ki zaten hikayede o kişi üzerine kuruludur beyler

Yaz hadi buradayım

ileride efsane olursa surada imzam bulunsun

editlenecek!